Κείμενο: Αγγελική Μούντριχα
Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου
Ο Σεπτέμβρης έφτασε και όσα αμπέλια έχουν μείνει ακόμα στο χωριό μαρτυρούν γιατί οι παλιοί έλεγαν: « Θέρος, Τρύγος, Πόλεμος ». Πέντε μόλις χιλιόμετρα από τη Χαλκίδα, στο χωριό Μύτικας ή αλλιώς Αμπέλια, ο τρύγος έχει ξεκινήσει.
Και μπορεί να μην υπάρχει πια αυτή η έντονη μυρωδιά του μούστου σε όλο το χωριό, να μη βλέπεις πολλούς ανθρώπους σκυμμένους στα χωράφια, ουρές τις ρεμούλκες έξω από τα οινοποιεία, αλλά σίγουρα θα δεις εικόνες από το «τότε».Τότε που οι άνθρωποι δουλεύανε δανεικαριά, ο ένας στο χωράφι του άλλου – σήμερα στο δικό μου, αύριο στο δικό σου- τότε που παππούδες και εγγόνια τρυγούσαν σταφύλια και μαζί εμπειρίες ζωής. 
Τι μεγαλείο η παράδοση! Δε θα μπορούσα να περιγράψω καλύτερα τη λέξη αυτή, παρά με όσα συμβαίνουν αυτή την περίοδο στην ελληνική γη. Αυτό που παραδίδουν οι μεγαλύτεροι στους μικρότερους και κρύβει μέσα του έννοιες και αξίες υψηλές: συνεργασία, αλληλοβοήθεια! Και αμοιβή; Η χαρά της συλλογικής εργασίας και το στρωμένο τραπέζι στο τέλος της μέρας για όλους.
