Kείμενο: Αντώνης Σαμαρτζής
Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου
Τελικά η παράδοση δεν είναι μόνο αυτό που παραδίδουμε σε εσάς τους νεότερους, αλλά είναι ένα πάρε-δώσε! Τι μου θύμισες Αγγελική, με τον τρύγο στον Μύτικα. Γιατί βλέπετε, το Αλωνάκι Press, δεν είναι μόνο για εξωτερική κατανάλωση…
- Μάνα, έφερε ο θείος το μουλάρι από το Αφράτι;
- Ναι, το έφερε με το σαμάρι. Έφερε και δυο δεμάτια σανό για να τρώει.
- Πόσα χρόνια τον φέρνει τον Ψαρή;
- Είναι κάμποσα, μα γέρασε και αυτό το φουκαριάρικο, άντε να δουλέψει δύο ή τρία χρόνια ακόμη…
- Γυναίκες ήρθαν; Είναι έτοιμοι οι κουβάδες, τα ταρπιά (μεγάλα κοφίνια), τα κατσούνια;
- Ναι, παιδί μου. Τα φρόντισε όλα ο πατέρας σου. Αφού ξέρεις σε αυτά είναι πρώτος! Άντε και ‘συ τώρα να ετοιμαστείς, και πού ‘σαι, βάλε ό,τι πιο παλιό μπορείς, γιατί κάθε χρόνο ό,τι φοράς είναι για πέταμα…
Κάπως έτσι άρχιζε για μένα ο Τρύγος, μια κατάσταση περίεργη…Τον περιμέναμε με ανυπομονησία, αλλά και δέος για την κούραση που θα μας καταλάμβανε στο τέλος της μέρας.
Στην αρχή τρυγούσαμε τα κοντινά αμπέλια και το κουβάλημα γινόταν με το καρότσι, ένα ξύλινο με στενή σιδερένια ρόδα…ασήκωτο! Όταν συνεχίζαμε σε μεγαλύτερη απόσταση το κουβάλημα γινόταν με το υπομονετικό μουλάρι, που μετά από δυο-τρία δρομολόγια, μάθαινε τον δρόμο και πήγαινε σχεδόν μόνο του σταματώντας πού και πού για να μασουλήσει κάποιο χορτάρι.
Οι γυναίκες έκοβαν ασταμάτητα και οι κουβαλητές, μαζί κι εγώ, μεταφέραμε τα σταφύλια στο πατητήρι, όπου ξυπόλυτοι άνδρες πατούσαν τα σταφύλια, τα έβαζαν στη «σταφυλιά» και από πάνω βαριές πέτρες για να στραγγιστεί ο μούστος. Τη «σταφυλιά» την επόμενη μέρα την έριχναν στον στίφτη και συνεχιζόταν έτσι η διαδικασία της παραγωγής του μούστου, που από το επενδυμένο με πλάκες Καρύστου δάπεδο του πατητηριού έπεφτε στο «πυθουλάκι» και από εκεί με τρόμπα χειροκίνητη στις τσιμεντένιες δεξαμενές για οινοποίηση.