Κείμενο: Αναστασία Τσαλκιτζή
(φωτο άρθρου: Άγγελος Αγαπητός)
Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου
Φεγγάρι μαγικό στο χρώμα ώριμου πορτοκαλιού αποχαιρετά το ξένοιαστο παιδί του χρόνου με μία γιορτή.
Έναστρη, καθαρή, μα τόσο ζεστή η νυχτιά κι εμείς ανυπομονώντας για την έναρξη της μουσικοχορευτικής – θεατρικής παράστασης από τον Εκπολιτιστικό Λαογραφικό Σύλλογο Αφρατίου « Η Άμπελος», απολαμβάνουμε τη συνομιλία με τους μικρούς μας μαθητές, τη σφικτή αγκαλιά τους, χαιρόμαστε με τα παιδιά που εξακολουθούν να μας χαιρετούν – να συνομιλούν μαζί μας, αν και έχουν περάσει χρόνια πολλά από τότε που καλημέρισαν την πρώτη βαθμίδα εκπαίδευσης – νιώθοντας βέβαια αμήχανες, όταν κάποιο από αυτά δεν αναγνωρίζεται από τη μνήμη μας. 
Κι εκεί που ακόμα πιέζεις το μυαλό να ανασύρει τις μνήμες το καλωσόρισμα της Κατερίνας σε υποχρεώνει να διακόψεις το σεργιάνι στις αναμνήσεις, οι πρώτες νότες ξαφνιάζοντάς σε, χτυπούν συναγερμό κι οι αισθήσεις λειτουργώντας ως δεσμίδα φωτός που συγκλίνει σε κοίλο φακό επικεντρώνονται στα διαδραματιζόμενα.
Παλιοί γνώριμοι σχεδόν με κάθε έναν που συμμετέχει στο δρώμενο και μας συγκινεί ο τρόπος που ξετυλίγουν το κουβάρι της ιστορίας κρατώντας όμως με σιγουριά την αρχή του. Μια ιστορία με ποικιλία συναισθημάτων, μουσικών ακουσμάτων, χορευτικών παραδοσιακών μοτίβων ξετυλίγεται. Οι ερασιτέχνες μικροί ηθοποιοί επί σκηνής ξεδιπλώνουν την καθημερινότητα της κάθε «Λωξάντρας», αφήνοντας το νήμα της ιστορίας να συναπαντήσει σειρά συναισθημάτων. Συναισθήματα που εμπλέκονται με το στίχο του παραδοσιακού τραγουδιού, συναισθήματα που γίνονται σύντροφοι των χορευτικών παραδοσιακών μοτίβων, συναισθήματα που συνυφαίνουν μνήμες της χαμένης πατρίδας στις προσφυγικές αυλές με τα ταξίμια του Μάρκου Βαμβακάρη και τις πενιές του Βασίλη Τσιτσάνη, συναισθήματα που ……..
Κι όταν οι μνήμες συναπαντούνται μ΄ αγαπημένα τραγούδια, οι χοροί γίνονται η ανάσα της ψυχής κι η ανάσα της μετατρέπεται σε φάρο πολιτισμού.
Συγχαρητήρια στον Εκπολιτιστικό Λαογραφικό Σύλλογο Αφρατίου «Η Άμπελος» που συνεχίζει με όραμα, μεράκι και συλλογική προσπάθεια το έργο του, δημιουργώντας τις γέφυρες στο κατώφλι του αέναου χρόνου, όπου παρελθόν και παρόν συναπαντούνται προσμένοντας το μέλλον.