Οργανωτικά, «Το αλωνάκι» όλο αυτό το διάστημα που ήμασταν «κλειστοί» με κρατική εντολή, δεν έμεινε στάσιμο. Δουλέψαμε αρκετά και συστηματικά και το 2020 εγγραφήκαμε στο Μητρώο Πολιτιστικών Φορέων του Υπουργείου Πολιτισμού, το οποίο έθεσε υπό την αιγίδα του το Πολιτισμικό μας Σχολειό και την μεγάλη μας πρόταση – παραγωγή «Πέτρα που θέλει να κυλά», το τρίτο μέρος της οποίας θα ολοκληρωθεί μέσα στο 2022. Παράλληλα μέσα από τις διαδικτυακές του δράσεις προσπάθησε να κρατήσει την επαφή του με τους ανθρώπους του και με όλο τον κόσμο. Οι ταινίες μικρού μήκους «Σπίθα» και «Φτάνει μου …φτάνει», το γιορτινό «web Αντάμωμα» στην Οδό Ονείρων ήταν μερικές από τις πολιτισμικές του προτάσεις αυτή την περίοδο. Αλλά και η μετεξέλιξη της εφημερίδας του σε διαδικτυακή, το «Αλωνάκι press», καθώς και το «web Radio αλωνάκι», είναι «γεννήματα» αυτής της περιόδου.
Όμως σε καμία περίπτωση όλα αυτά δεν υποκατέστησαν και δεν μπορούσαν να υποκαταστήσουν, την επαφή. Την ανθρώπινη επαφή, το πιάσιμο, το δόσιμο που νιώθουμε όταν βρισκόμαστε στον χώρο μας, μαζί με τους δικούς μας ανθρώπους. Αυτούς που συν-κινούμαστε, που συνεκφραζόμαστε, που συνεορτάζουμε, που έχουμε κοινό όραμα, κοινές ανησυχίες. Ο ελληνικός χορός με ό,τι σημαίνει, ό,τι κουβαλά και ό,τι συμμετοχικά, κοινωνικά και πολιτισμικά βιώνει και προσφέρει, θεωρώ, ότι δεν υποκαταστάθηκε σε καμία περίπτωση από «τη ζωή του στο διαδίκτυο», όσες φιλότιμες προσπάθειες κι αν έγιναν από ορισμένους φορείς… 
Έπρεπε όμως να μας λείψουν όλα αυτά, αυτά τα δυο χρόνια, για να δούμε και κυρίως να νιώσουμε τη μεγάλη τους δύναμη και αξία. Αλλά αυτό, δε γίνεται και στους υπόλοιπους τομείς της ζωής μας; Ό,τι χάνουμε και το αγαπάμε βαθιά, ζούμε μ΄ αυτό, είμαστε ερωτευμένοι και παθιασμένοι μ αυτό, δεν το αναζητούμε περισσότερο και δεν καταλαβαίνουμε την μεγάλη του αξία, όταν μας λείπει;