Κείμενο: Αναστασία Τσαλκιτζή
Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου
Ψάχνοντας στη μνήμη της φωτογραφικής μηχανής, ξεκλειδώνεις την αμπαρωμένη πόρτα των ξεχασμένων στη λήθη του χρόνου αναμνήσεων. Τότε που μ’ ένα ζευγάρι παπούτσια και μια φωτογραφική μηχανή στο χέρι επιχειρούσες να αποτυπώσεις κομμάτια της ζωής, ανακαλύπτοντας την παραμελημένη ομορφιά της πόλης που ζούσες. Η ομορφιά της άρρηκτα συνδεδεμένη με την απεραντοσύνη της θάλασσας. Δοκίμαζες, περίμενες, αιχμαλωτίζοντας τη μοναδικότητά της.
Η αρχική σου αμηχανία, η ντροπή χάθηκαν, απολαμβάνοντας τους περιπάτους δίπλα στη θάλασσα. Χαρά μικρού παιδιού διαπέρασε το κορμί, σαν ανακάλυψες τα υδρόβια δεντράκια του αλμυρού νερού. Ήσουν ο παραμυθάς που αποτύπωσε ιστορίες των γλάρων για μακρινά τους ταξίδια, σαν βρέθηκες δίπλα τους καθώς ξεκουράζονταν. Ένιωσες το μοναδικό περπάτημα στο βυθό της θάλασσας που αποκαλύφθηκε με την άμπωτη. Ήσουν ο καπετάνιος του καραβιού που παγιδεύτηκε στη στεριά περιμένοντας την πλημμυρίδα. Μεταμορφώθηκες σε πειρατή κάθε φορά που κρατούσες έναν από τους θησαυρούς της στα χέρια σου. Ήσουν εκείνη που με το λόγο σου προσπαθούσες να αποτυπώσεις την παραμελημένη ομορφιά της.
Χάιδεψες τους νεκρούς σκελετούς των καϊκιών, παραβρέθηκες στη γέννηση των νέων ελπίζοντας πως εσύ θα γίνεις ο καπετάνιος τους.
Ζήλεψες το καθρέφτισμα της φύσης στα γάργαρα νερά της Αρέθουσας. Έγινες φίλη του πληγωμένου γλάρου, αποδεχόμενη την πρόσκληση του να σε ξεναγήσει στο ζωντανό υδροβιότοπο της πηγής, ξαπόστασες στη σκιά των δέντρων, μα πληγώθηκες από την αδιαφορία όλων για την κατάντια της πηγής που κάποτε, ξεδιψώντας στο νερό της ήσουν ατρόμητος γενναίος.
Μα συνέχισες το ταξίδι θέλοντας να αποτυπώσεις την παραμελημένη ομορφιά τούτης της πόλης. Σύντροφος η μικρή αδέσποτη, ναζιάρα και χαδιάρα κανελί γατούλα. Και πού δεν περπάτησες μαζί της ξεδιπλώνοντας τον καμβά της φύσης. Αποκάλυψες την εφήμερη ιστορία των φύλλων φραγκοσυκιάς, τη δύναμη της φύσης που ακόμα και το θάνατο μπορεί να ομορφύνει.
Αποθανάτισες τις τελευταίες σκέψεις της απουσίας ανθρώπων, λύγισες από τις θύμισες των παιδικών σου χρόνων μα άδικα ψάχνεις παγκάκι να ξεκουραστείς. Μα το ταξίδι φθάνοντας στο τέλος σε βαραίνει και θέλεις να πετάξεις τα όσα έζησες και ένιωσες μα θυμήσου πως η αέρινη κουρτίνα της ζωής πάντα θα συνεχίζει αποκαλύπτοντας έργα εκείνων που θέλουν να αφήσουν το δικό τους μοναδικό αποτύπωμα σε τούτη τη ζωή.