Κείμενο: Μάρθα Θεοδωρακοπούλου, Ειρήνη Τσεργά
Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου
Το Σάββατο 8 Οκτωβρίου πραγματοποιήθηκε η συναυλία του Αλκίνοου Ιωαννίδη στο γραφικό χωριό Κουρκουλοί της Βόρειας Εύβοιας, στο πλαίσιο μιας σειράς συναυλιών που λαμβάνουν χώρα σε διάφορες πληγείσες περιοχές στο βόρειο κομμάτι του νησιού σε μια συνδιοργάνωση του Μεγάρου Μουσικής με τους δήμους Μαντουδίου – Λίμνης – Αγίας Άννας και Ιστιαίας – Λ.Αιδηψού.
Κατεβαίνω από το σπίτι στην πλατεία. Μένω όρθια και περιμένοντας να αρχίσει ο καλλιτέχνης παρατηρώ εκφράσεις και συμπεριφορές. Γνωστοί συγχωριανοί έχουν ήδη καθίσει και περιμένουν αμίλητοι. Άνθρωποι νέοι αλλά και ηλικιωμένοι, που είναι συνηθισμένοι στους ήχους του κλαρίνου και κάθε παραδοσιακού ακούσματος. Η απορία για το τι θα ακούσουν ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Η εκδήλωση αρχίζει. Ο Αλκίνοος χαιρετίζει τον κόσμο από τη σκηνή.
« Ήθελα να έρθω για να σας γνωρίσω, να ακούσω τις ιστορίες σας, να μάθω για σας…… η πυρκαγιά δεν έσβησε…. Η πυρκαγιά καίει ακόμα και θα καίει για χρόνια. Όταν ένας τόπος έρχεται αντιμέτωπος με μια τραγωδία, ο χρόνος σταματά και μετά λέμε πριν την πυρκαγιά , μετά την πυρκαγιά, όπως στην Κύπρο λέμε πριν την εισβολή, μετά την εισβολή. Αλλά ο τόπος θα ξαναγίνει παράδεισος, και είναι ήδη, γιατί ο άνθρωπος κάνει τον τόπο.»
Τα λόγια του Αλκίνοου βάλσαμο στις καρδιές των κατοίκων που ξεσπούν σε θερμό χειροκρότημα. Ο απλός άνθρωπος δε χρειάζεται μεγάλα λόγια και υποσχέσεις για να νιώσει ανακούφιση, απλώς θέλει να ξέρει ότι κάποιος μπορεί να τον συναισθανθεί.
Τραγουδιστής και ακροατήριο από κείνη τη στιγμή γίνονται ένα. Όλοι τον ακούν μαγεμένοι. Ένας άνθρωπος μόνος του, εναλλάσσοντας ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα μας ταξιδεύει και μας ψυχαγωγεί. Με συνεργάτη του το φεγγάρι όπως είπε και ο ίδιος κάνει «κατάθεση» ψυχής επί σκηνής. Γιατί τα τραγούδια του είναι πόνος, είναι φόβος και αγωνία, είναι παράπονο, είναι θυμός και κραυγή, είναι χαρά, είναι έρωτας! Πώς λοιπόν να μην συγκινηθείς, να μην ταυτιστείς μαζί του. Όταν σε ένα και μόνο άκουσμα βιώνεις τόσο έντονα συναισθήματα, αυτό δεν μπορεί να σημαίνει τίποτε άλλο, παρά ότι ο τραγουδοποιός που έχεις απέναντί σου είναι ένας σπουδαίος καλλιτέχνης!!
Μπορεί οι μεγαλύτεροι να μην ήταν συνηθισμένοι σ’ αυτή τη μουσική, μπορεί να ένιωθαν και λίγο αμήχανα, όμως δεν σηκώθηκαν από τη θέση τους, δεν έφυγαν και στο τέλος χειροκρότησαν ενθουσιασμένοι.
Άλλο ένα τρανταχτό παράδειγμα του ότι η μουσική ενώνει όλες τις γενιές και ανυψώνει τις ψυχές μας!
Η ομιλία του Αλκίνοου Ιωαννίδη στην έναρξη ( μέρος της)
“Κόκκινα χείλη φίλησα”