Κείμενο: Αναστασία Τσαλκιτζή
Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου
Μπροστά στο κενό – άυλο χαρτί του υπολογιστή προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις σε σειρά αποτυπώνοντας τις εντυπώσεις, τα συναισθήματα του θεατή στην αφιερωμένη μουσικοχορευτική παράσταση, για τα 40 χρόνια ζωής, του συλλόγου «Τ’ Αλωνάκι». Τίτλος των τριήμερων εκδηλώσεων του «Ρίζες και κλαδιά».
Η εικόνα του προγράμματος τραβά την προσοχή μου. Ένα κλαδί με φυλλωσιά και ρίζες. Ένα κλαδί που μιμείται την κίνηση του χορευτή, του διαβάτη; Η ματιά κολλημένη στην πλαστική κίνηση του ξυλώδους κορμού. Τα πόδια του πατούν στιβαρά, μα με αέρινη «επιμελημένη» κίνηση. Τα χέρια απλωμένα τραβούν το χθες στο σήμερα, προσφέροντας στο μέλλον. Δυσανάλογα τα μεγέθη τους. Εκείνο που μεταφέρει μεγάλο, εκείνο όμως που προσφέρει , διστακτικά μικρό, μα με ρίζες πρωτοεμφανιζόμενες που σίγουρα, θα ποτιστούν, θα καλλιεργηθούν και θα θεριέψουν.
Η μέρα αφιερωμένη στο χρώμα της θάλασσας, στο γαλανό της νηνεμίας, στο θαλασσί της ηρεμίας. Ναι αφιερωμένη στα χορευτικά μοτίβα της Χίου, της Σίφνου, των Δωδεκανήσων……….. της Κρήτης. Αφιερωμένη στα μουσικά μονοπάτια της χώρας που λούζεται στο φως του γαλανού ουρανού και της απεραντοσύνης του γαλάζιου.
Οι φορεσιές των χορευτών λουσμένες χρωμάτων, περίτεχνων δεμένων κεφαλομάντηλων, διακοσμημένες με βελονιές επιδέξιων κεντήστρων, πλημμυρίζουν τον μοναδικό διάκοσμο των σκηνικών.
Στο σκηνικό μιας καθημερινότητας που έσβησε, στο σκηνικό μιας καθημερινότητας που ξεκλειδώνει αναμνήσεις ξετυλίγονται ήχοι παράδοσης, παρουσιάζονται χοροί επιμελώς χωρικά τοποθετημένοι, κι αναρωτιέμαι πόσα άραγε έσβησαν – χάθηκαν στη σκηνοθετική ματιά εκείνου που συναινεί στην παραγωγή θεάματος; Μήπως γι αυτό το χέρι που ατενίζει το μέλλον ήταν μικρό;
Ερωτήσεις δίχως απάντηση. Ερωτήσεις που σίγουρα απασχολούν όποιον διδάσκει, μεταφέρει, παραδίδει, φυτεύει και καλλιεργεί τον σπόρο της παράδοσης, ελπίζοντας πως θα ριζώσει, θα θεριέψει συνεχίζοντας – μετασχηματίζοντας την.
Κρίκοι αλλησοσυνδεόμενοι, αλληλοεξαρτώμενοι ζωντανεύουν την παράδοση, κάθε φορά που κάποιος τολμά να εκθέσει τον τρόπο που επέλεξε να σπείρει, να καλλιεργήσει και να θερίσει τους κόπους του.