Κείμενο: Αναστασία Τσαλκιτζή
Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου
Ο χτύπος της καρδιάς μας μοναδικός. Επιβραδύνεται – επιταχύνεται μα παραμένει ένας και επαναλαμβανόμενος για τον καθένα από μας. Κι αυτός ο ένας μοναδικός ρυθμικός της χτύπος κλείνει παρελθόν – παρόν και μέλλον στο μονοπάτι της ζωής. Σκέψεις που γεννιούνται στη θέαση της αφίσας του γιορτινού τριήμερου από το Σύλλογο Ελληνικής Πολιτιστικής Παράδοσης, «Τ΄ Αλωνάκι».
Οι προσφερόμενες πληροφορίες ελάχιστες για την αποκωδικοποίηση της σκέψης εκείνου που τροφοδοτεί το κέφι, το μεράκι, τον εθελοντισμό των μελών του συλλόγου. Ένα ζευγάρι ανθρώπων του χθες, μα ίσως και του παρόντος ή του μέλλοντος χορεύουν πάνω σε ρίζες φυτού και κάπου εδώ στο δικό μου μυαλό κάνει αισθητή την παρουσία της μία ερώτηση που άκουγα συχνά στα μαθητικά μου χρόνια : «Τι θέλει να πει ο ποιητής;»
Οκ, οι απορίες μου μάλλον θα λυθούν αν γίνω θεατής της παράστασης. Βραδάκι καλοκαιρινό, με τ’ ασημένιο φεγγάρι να κοσμεί το αχανές σύμπαν και το θεατράκι κατάμεστο κόσμου.
Σκηνικά τόσο διαφορετικά. Κυρίαρχος όλων το τεράστιο βιβλίο που μεταφέρει μήνυμα από την αρχαιότητα στην πεζή καθημερινότητά μας.
” ΟΣΟΝ ΖΗΣ ΦΑΙΝΟΥ ΜΗΔΕΝ
ΟΛΩΣ ΣΥ ΛΥΠΟΥ.
ΠΡΟΣ ΟΛΙΓΟΝ ΕΣΤΙ ΤΟ ΖΗΝ,
ΤΟ ΤΕΛΟΣ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΑΠΑΙΤΕΙ “
(Το αρχαιότερο σωζόμενο τραγούδι γραμμένο μαζί με τη μουσική από τον Σείκιλο)
“Όσο ζεις λάμπε, καθόλου μη λυπάσαι.
Για λίγο διαρκεί η ζωή,
ο χρόνος απαιτεί την πληρωμή του.”
Απόδοση στη νέα Ελληνική
ΓΕΛΑ ΚΑΙ ΓΛΕΝΤΑ ΟΣΟ ΖΕΙΣ,
Η ΛΥΠΗ ΜΗ ΣΕ ΠΑΙΡΝΕΙ.
ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΗ Η ΖΩΗ
ΚΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΗΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ.
(Λογοτεχνική μετάφραση του Σωτήρη Κακίση)
Αδυνατώ να ερμηνεύσω – να συνδέσω τις πληροφορίες κι αποφασίζω να απολαύσω την παράσταση.
Διαφορετική η φετινή σκηνοθετική ματιά συνδυάζοντας παρόν, παρελθόν και μέλλον επί σκηνής, μα προσφέροντας χώρο και χρόνο στην κάθε γενιά να ανασάνει, να ριζώσει, ν’ ανθίσει και να καρποφορήσει.
Ένας σπόρος που τόσο επιδέξια έσπειραν στη γενιά του μέλλοντος δημιουργώντας τις πρώτες ρίζες. Οι ήχοι των κρουστών μουσικών οργάνων, η συμμετοχή στα κινητικά παιχνίδια, ο φρέσκος παλμός τους σκορπούν τη δροσιά της νιότης στο κοινό, το γοητεύουν, του δημιουργούν ελπίδα για το αύριο.
Μα οι σκέψεις διακόπτονται από την ερώτηση της αγαπημένης παιδικής μου φίλης: «Γιατί άλλοι χορεύουν με φορεσιές κι άλλοι με τα ρούχα της καθημερινότητάς μας;» Την προκαλώ να σκεφτεί, να παρατηρήσει, να γευτεί. «Σιάκι, από το χθες στο σήμερα;» 
Η απάντησή μου το σιωπηλό καταφατικό κούνημα του κεφαλιού. Θέλω όμως να γίνεις λίγο πιο παρατηρητική. Πως όμως να εντοπίσει, όταν τίποτε δε μοιάζει παράφωνο στην προτεινόμενη ενδυματολογική προσέγγιση, τον ενδυματολογικό «γάμο», το ενδυματολογικό «σύμφωνο συμβίωσης» του παρελθόντος με το παρόν;
Η απάντησή της μοναδική «Μα έφεραν τόσο έξυπνα τόσο μοναδικά κομμάτια του χθες στο σήμερα, δημιουργώντας επί σκηνής ένα ατελιέ υψηλής ραπτικής. Σιάκι αυτά πρέπει να τα λένε να τα ανακοινώνουν, γιατί νομίζω πως ελάχιστοι το κατάλαβαν. Κοίτα το τσεμπέρι της γιαγιάς μου έγινε φουλάρι, μπαντάνα, το γιορτάνι κολιέ……» Ναι η πρότασή τους καλύπτει κάθε πτυχή της καθημερινής μας ζωής προσφέροντας χρώμα μοναδικότητας στην πολιτιστική μας ταυτότητα.
Μα βασιλιάς της σημερινής βραδιάς η έκφραση συναισθημάτων – ζωής, μέσω κινητικών και ηχητικών μοτίβων. Μοτίβα της παράδοσης, μοτίβα της σύγχρονης ζωής παντρεύονται δημιουργώντας τον παλμό έκφανσης της παράδοσης στις σύγχρονες πτυχές της ζωής.