Κείμενο: Αναστασία Τσαλκιτζή
Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου
Ημέρα 2η
Και το ταξίδι στον πλούτο της πολιτιστικής μας κληρονομιάς συνεχίζεται. Ένα ταξίδι αφιερωμένο όχι μόνο στην Ελλάδα του σήμερα αλλά και σε εκείνη που χάθηκε, της Μαύρη Θάλασσας.
Τράβηγμα της αυλαίας και το μέλλον όλων μας επί σκηνής. Παίζουν γελούν σκορπώντας το άρωμα της παιδικής γοητείας. Παιχνίδια που η δική μου γενιά τουλάχιστον έπαιζε στις γειτονιές με την αυγή της μέρας έως το καλησπέρισμα της νυχτιάς.
Ξεδιπλώνουν του χρόνου την προσπάθεια, το μόχθο κάνοντας περήφανους εκείνους που τους δίδαξαν κι εκείνους που αποφάσισαν να τους φέρουν σε επαφή με την παράδοση. Το κοινό γοητεύεται, χαμογελά στην προσπάθεια τους να εντοπίσουν τη νέα τους θέση στην αλλαγή του χορού. Κάποια «έχασαν – ξέχασαν» τη θέση τους και μένουν μόνα ακίνητα επί σκηνής. Μα το πλήθος των παιδιών επί σκηνής λειτουργώντας υποστηρικτικά στον αδύναμο κρίκο, τα προσκαλεί στην παρέα τους κι εκείνα ανταποκρινόμενα αποδέχονται την πρόσκληση. Χορός δεν είναι μόνο παρουσίαση κινητικών μοτίβων με τη συνοδεία μουσικής. Χορός είναι συνεργασία, έκφραση συναισθημάτων, επικοινωνία, ……………..
Μα η παιδική μου φίλη συνοδοιπόρος και σήμερα στα μονοπάτια της παράδοσης ρωτά: «Εχθές εκείνος ο δάσκαλος με την αέρινη μα και στιβαρή ταυτόχρονα κίνηση βρισκόταν επί σκηνής βοηθώντας τα με το βλέμμα του, εμψυχώνοντας τα με την παρουσία του. Σήμερα γιατί;» Κι εγώ απλώς την κοιτώ ανασηκώνοντας τους ώμους δίχως να μπορώ να απαντήσω.
Η συνέχεια του ταξιδιού γεμάτη με χρώματα φορεσιών, πλημμυρισμένη μελωδικών ήχων, αρωματισμένη με άρωμα γλεντιού, κεφιού διονυσιακού.
Μέχρι τη στιγμή που το τέλος ανατρέπει τη συνήθη πορεία μίας εκδήλωσης. Οι μελωδίες σίγησαν, ο χορός σταμάτησε και επί σκηνής ζευγάρια χορευτών στατικά, εκφράσεις πρωταγωνιστών παλαιϊκές, φορτισμένες συναισθηματικά, ανέκφραστες;
Το μυαλό σε εγρήγορση προσπαθεί να ερμηνεύσει να αντιληφθεί την ουσία της παράξενης παρουσίασης. Μήπως εξέλιξη φωτογραφίας; Μήπως η φωτογραφία ως μέσον αιχμαλώτισης στιγμών; Μήπως παράδοση στο βάθος αιώνων σταθερή, ρίζες που πλαισιώνουν τη δικής μας ταυτότητα; Μήπως παράδοση και παραλαβή της πολιτιστικής μας ταυτότητας ανεπηρέαστη στο πέρασμα του χρόνου; Μήπως η φωτογραφία ως μέσο αποτύπωσης του πλούτου της πολιτιστικής μας παράδοσης συνάμα με την προσπάθεια του ανθρώπου να διασώσει στιγμές;
Δυσκολεύομαι να ανακαλύψω τις σκέψεις του «ποιητή», δυσκολεύομαι να συνδέσω με τη λογοτεχνική απόδοση του σωζόμενου τραγουδιού του Σείκιλου. Σίγουρα πάντως ένα ταξίδι στον πλούτο της πολιτιστικής μας κληρονομιάς με την αιχμαλώτιση στιγμών που προσδιορίζουν την ταυτότητα του καθενός μας.
Ημέρα 3η
Τελευταία μέρα του 3ημέρου και ξεκινώ νωρίς για το θεατράκι. Οι απορίες των προηγούμενων ημερών ταλανίζουν το ήδη ταλαιπωρημένο μυαλό από τον επιμένοντα καύσωνα του καλοκαιριού. Εντύπωση μου προκαλεί για άλλη μία φορά το τραγούδι που επιλέχθηκε για την ειδοποίηση του κοινού πως η παρέλαση των μελών του συλλόγου πλησιάζει: «σπασμένο καράβι να ‘ μαι πέρα βαθιά……». Ευφυής αφιέρωση του τριημέρου στον συμπολίτη μας Γιάννη Σκαρίμπα μέσω της πολύ γνωστής σε όλους μας μελοποιημένης του ποίησης.
Τα μέλη παρελαύνουν χαιρετώντας τους θεατές και η αυλαία ανοίγει δίχως μουσική δίχως χορό, μα με το τραγούδι του Σείκιλου και τον αρχέγονο χτύπο της ζωής, τον χτύπο της καρδιάς. Ο λόγος επί σκηνής μοναδικός. Ο λόγος προϋπάρχει της μελωδίας , η συνύπαρξή τους και η αλληλεξάρτησή τους δημιουργεί τη μελοποιημένη ποίηση.
Το μικρό θεατρικό δρώμενο ξετυλίγει τη μοναδικότητα της σύνδεσης λόγου – μουσικής. Εντυπωσιακή η είσοδος των μελών επί σκηνής. Το τραγούδι τους, το φως των κεριών, ο παραγόμενος ήχος από τη χορευτική κίνηση της ομάδας κεντρίζουν το ενδιαφέρον του κοινού και η σημερινή μου συνοδοιπόρος ανασύρει μνήμες από τα παιδικά της χρόνια τότε που ζούσε ακόμα στο νησί της Ρόδου. «Τασώ θυμάμαι τους παππούδες να φορούν τις βράκες και το γιλέκο. Στο δρόμο στο καφενείο στη δουλειά…». Μα η δική της ανάμνηση πριν προλάβει να ξετυλιχθεί, έσβησε στην έναρξη του σημερινού μουσικοχορευτικού ταξιδιού.
Πλούτος ρυθμών, μελωδιών και χορευτικών μοτίβων ξεδιπλώνονται. Αντρικοί και γυναικείοι χοροί, χοροί μεικτοί παρουσιάζονται επί σκηνής και το κοινό συμπαρασύρεται, συμμετέχει ξεσηκώνεται, δηλώνοντας την επιθυμία συμμετοχής του. Πιάνονται χορεύοντας στην άκρη του διαδρόμου δημιουργώντας το συνδετικό κρίκο χορευτών επί σκηνής και θεατών, πραγματώνοντας το «δούναι και λαβείν».
Επίγευση του τριημέρου προβληματισμός μιας και το να ζεις τη ζωή σαν να μην υπάρχει αύριο είναι τόσο δύσκολο στον γεμάτο προβληματισμούς, εντάσεις, αγωνίες, φόβους αγώνα της επιβίωσης .