Κείμενο: Ανθούλα Λιάκου
Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου
Άραγε υπάρχει Άγιος Βασίλης ή δεν υπάρχει; Μια φορά και έναν τωρινό καιρό σε ένα νοσοκομείο παιδιατρικό έγινε κάτι το μαγικό, παραμονή Πρωτοχρονιάς, την ώρα που μερικά παιδιά θα αλλάζανε τον χρόνο στο νοσοκομείο. Η απογοήτευση στα ύψη… Πόσο λυπηρό για ένα παιδί που περιμένει με λαχτάρα τον αγαπημένο του Άη Βασίλη ‘’Και τώρα που θα με βρει; Ξέρει ότι είμαι στο νοσοκομείο; Εγώ του έγραψα ότι θα είμαι στο χωριό. Γίνεται να πάω σπίτι μου απόψε και σας υπόσχομαι το πρωί θα είμαι εδώ.’’
Και το θεϊκό! ‘’ Έχει καμινάδα το νοσοκομείο κυρία;’’
Πώς να αγαλιάσεις μία παιδική καρδιά, τι λόγια να τους πεις, πώς να τα παρηγορήσεις, ποιος τρόπος υπάρχει να πάρεις τον πυρετούλη τους και να τον πετάξεις μακριά πολύ μακριά;
Με όλες αυτές τις σκέψεις να στροβιλίζονται στον νου, βλέποντας αυτά τα σκυθρωπά παιδικά προσωπάκια κάνω μια ευχή: Να γίνω μαζί τους παιδί, να βλέπουμε το έλκυθρο στον ουρανό, να ακούμε το κουδουνάκι του Αγίου.
Και να η μεγάλη πόρτα ανοίγει. Και ο Άγιος Βασίλης στέλνει την Χρύσα και την Ειρήνη και τότε το σκηνικό αλλάζει… Ο διάδρομος του νοσοκομείου γίνεται αυλή του σχολείου και οι δύο εκπαιδευτικοί λένε τα κάλαντα μαζί τους. Παίζουν, τραγουδάνε, γελάνε, σκύβουν τόσο χαμηλά, ώστε τα μικρά χεράκια τους αγγίζουν τα πλήκτρα του ακορντεόν της Χρύσας, μπαίνουν σε κύκλο και με την Ειρήνη κάνουν τον κύκλο του χρόνου χαρούμενο και δημιουργικό. Ταΐζουν τις κούκλες, ξετυλίγουν τα δώρα και ως δια μαγείας ο βήχας κοπάζει, ο πυρετούλης πέφτει και το ροδαλί χρωματάκι επανέρχεται στα προσωπάκια των μικρών.
Πάντα μ’ αρέσανε οι γέφυρες, αλλά αυτό το γεφύρωμα του παιδαγωγού με τον νοσηλευτή ήταν όντως μαγικό. Ήταν ένα πέρασμα από τον πόνο και την απογοήτευση, στην αισιοδοξία, τη χαρά και τη ελπίδα. Και ναι, χωρίς καμία αμφιβολία ….ο Άγιος Βασίλης υπάρχει, αρκεί εμείς να το πιστέψουμε και να τον βάλουμε στις καρδιές μας και τότε το θαύμα θα γίνει. Χρόνια πολλά, καλή χρονιά! Όσον το δυνατόν λιγότερα άρρωστα παιδιά και όχι άλλα γυμνά πατουσάκια εκεί στους δρόμους της πόλης μας!
Σ’ αυτό το μαγικό συναπάντημα «έδρασαν» οι εκπαιδευτικοί Χρυσαφένια Βράκα και Ειρήνη Σαββάλα εμψυχωτές και μέλη του Συλλόγου το Αλωνακι!