Κείμενο-Συνέντευξη : Χριστίνα Βασιλαντωνάκη
Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου
Εκ πρώτης όψεως, φαίνεται ένας συνηθισμένος έφηβος και έχει όλα τα χαρακτηριστικά της ηλικίας του. Μοντέρνος, ενεργός στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κοινωνικός, γελαστός με έξυπνο χιούμορ. Ένας 15χρονος σαν όλους τους υπόλοιπους…. Η μήπως τελικά, όχι;
Τον γνώρισα σε μια χορευτική ομάδα. Δε μου έκανε εντύπωση το νεαρό της ηλικίας του. Ευτυχώς, τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερα νέα παιδιά, ακολουθούν τα μονοπάτια της παράδοσης. Είχε όμως παραδόξως, πολλές γνώσεις, ειδικά για τις παραδοσιακές φορεσιές. Ήταν εκείνος που μας έδινε οδηγίες στις παραστάσεις για το σωστό τρόπο με τον οποίο, πρέπει να φοράμε την κάθε ενδυμασία. Μπα, σε καλό του… θα μας τρελάνει μου φαίνεται… αναλογιζόμουν κάθε φορά, αλλά δεν έδινα και περαιτέρω σημασία.
Ώσπου, σε μια έκθεση που αφορούσε στην Καππαδοκία, κάποιες μινιατούρες με παραδοσιακές ενδυμασίες της περιοχής, μου τράβηξαν την προσοχή. Το όνομα τού δημιουργού τους, κάτι μου θύμιζε εμένα… Νέστορας Βαρυτιμίδης... “λογικά πρόκειται για συνωνυμία με το παιδί που χορεύουμε παρέα”, σκέφτηκα. “Να θυμηθώ, να τον ρωτήσω αν έχουν κάποια συγγένεια”.
Και τότε άκουσα από δίπλα, να αναφέρουν, πόσο αξιοθαύμαστο είναι, ένα τόσο νέο παιδί, να έχει δημιουργήσει όλες αυτές τις κούκλες, δίνοντας μάλιστα σημασία και στην παραμικρή λεπτομέρεια..Μιλάμε για τον ίδιο άνθρωπο λοιπόν! Τον ευγενικό και πάντα χαμογελαστό πιτσιρικά της χορευτικής μου παρέας! Αυτό κι αν είναι! Ευχάριστη η έκπληξη και άπειρες οι απορίες μου. Πρέπει να τα μάθω όλα! Δεν έχασα καιρό και οι πληροφορίες που συγκέντρωνα, απλά με ενθουσίαζαν!
35 μινιατούρες με παραδοσιακές ενδυμασίες και δύο βιβλία με λαογραφικά στοιχεία περιοχών της Ελλάδας, δεν τα λες και λίγα για μαθητή της Α’ Λυκείου! Και πάνω που νόμιζα ότι δεν είχα να περιμένω, κάτι άλλο από αυτό το παιδί (τί άλλο έμεινε κιόλας;), τότε αποσβολώθηκα, βλέποντας το βίντεο που αναρτήθηκε στα μέσα για εκείνον. Ήταν από τη βράβευσή του στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης! Ναι, έτσι ακριβώς! Δε θέλω να μακρηγορήσω άλλο.
Κυρίες και κύριοι, σας παρουσιάζω έναν πολλά υποσχόμενο νέο που έχουμε τόσα να διδαχθούμε από αυτόν. Όχι μόνο για τις γνώσεις του, αλλά κυρίως για τη στάση ζωής που έχει υιοθετήσει.
Νέστορας Βαρυτιμιδης!
Απολαύστε τον!
- Αγαπημένε μου Νέστορα, πρόσφατα βρέθηκες στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσ/νικης, όχι για να το επισκεφτείς, όπως θα ήταν το αναμενόμενο, αλλά για να βραβευτείς! Πώς προέκυψε;
Πέρυσι, κατά τη φοίτησή μου, στο 1ο Γυμνάσιο Χαλκίδας, δήλωσα συμμετοχή, στον 7 ο Διεθνή Μαθητικό Διαγωνισμό, Ποντιακού Ελληνισμού: «Μνήμες, Όνειρα, Παρελθόν, Παρόν και Μέλλον”. Σαν πρότζεκτ απέστειλα τις 35 κούκλες μου με τις παραδοσιακές φορεσιές των προσφύγων, αλλά και της Ελλάδας καθώς και τα δύο μου βιβλία, αποσπώντας το 1ο βραβείο στην κατηγορία μου! Συμμετείχαν πάνω από 200 σχολικές μονάδες από Ελλάδα, Κύπρο και Αγγλία, 11.000 μαθητές, 550 εκπαιδευτικοί και παρουσιάστηκαν 1200 μαθητικές δημιουργίες.
2. Ανέφερες δύο βιβλία, τα οποία απ΄ότι γνωρίζω περιέχουν λαογραφικά στοιχεία διαφόρων περιοχών της Ελλάδας. Άλλοι θα έκαναν έρευνα πολλών ετών για να συλλέξουν όλες τις απαραίτητες πληροφορίες. Εσύ, είσαι μόνο 15 ετών! Ακούγεται απίστευτο, μπορείς να μας το εξηγήσεις;
Όταν κάτι το αγαπάς, καταφέρνεις τα πάντα! Από μικρός, ασχολούμαι με τους παραδοσιακούς χορούς, αφού η αγαπημένη μου γιαγιά, η Αντιγόνη Στάθη, που είναι πρόεδρος του Πανηπειρωτικού Συλλόγου Ευβοίας, με έσπρωξε προς τα εκεί. Στο δημοτικό, άρχισα να ψάχνω τη σημασία της παραδοσιακής φορεσιάς και το λόγο που τη φορούσαν. Από τότε, μπήκε το ερέθισμα και άρχισα να γράφω λαογραφικά βιβλία, με ότι γνώριζα μέχρι τότε.
Στη Β’ Γυμνασίου, ξεκίνησα να γράφω το «Ιραχανίμ» που στα καραμανλίδικα σημαίνει βασιλικός. Η έρευνα και η όλη διαδικασία, διήρκησε 3 χρόνια, καθόλη τη διάρκεια του Γυμνασίου δηλαδή. Πρόσθεσα επίσης και την περιοχή του Πόντου, μια και κατάγομαι από κει, όπως και την Καππαδοκία και τα παράλια της Μικράς Ασίας. Στο 2ο βιβλίο μου, για το οποίο χρειάστηκε έρευνα δύο ετών (Β ‘ & Γ Γυμνασίου) συμπεριέλαβα, τις υπόλοιπες χαμένες πατρίδες. Τη Β.Ήπειρο, την Κύπρο, την Ανατολική & Βόρεια Θράκη. Το ονόμασα, «Τζιαμουγκλανάκια», που σημαίνει αγριοτριανταφυλλάκια, κατά τη βορειοθρακιώτικη διάλεκτο.
3. 35 κούκλες με παραδοσιακές φορεσιές, τις οποίες έχεις επιμεληθεί ο ίδιος και είμαι σίγουρη, ότι ο αριθμός τους θα αυξηθεί σύντομα. Σε άκουσα να τις αποκαλείς «παιδιά» σου. Τί όνειρα κάνεις γι αυτές;
Για τις κούκλες, κάνω πολλά όνειρα. Αρχικός μου στόχος, είναι να γίνουν πενήντα. Η συλλογή μου μέχρι στιγμής, περιλαμβάνει, 13 κούκλες από τις χαμένες πατρίδες και 22 από την υπόλοιπη Ελλάδα. Όμως, το μεγαλύτερο όνειρό μου, είναι η έκθεσή τους, σε διάφορα μουσεία ή εκθεσιακούς χώρους, κάτι το οποίο έχω ξεκινήσει ήδη δειλά. Μέσα από τις κούκλες μου, θέλω να εμπνεύσω και τα άλλα παιδιά, γιατί μόνο οι παραδόσεις, μπορούν να μας κρατήσουν ζωντανούς.
4. Νιώθεις διαφορετικός από τους συνομηλίκους σου; Πώς σε αντιμετωπίζουν οι συμμαθητές σου; Η αφοσίωσή σου στην παράδοση, σου αφήνει περιθώρια, να έχεις ενδιαφέροντα, ανάλογα της ηλικίας σου;
Διαφορετικός δε νιώθω, νιώθω όμως δημιουργικός. Τα περισσότερα παιδιά «σκοτώνουν» το χρόνο τους ανούσια. Εγώ αντιθέτως, αισθάνομαι πως το κάθε λεπτό της ενασχόλησής μου αυτής, έχει ουσία, έχει πνοή. Βεβαίως και έχω περιθώρια, για τα ενδιαφέροντα της ηλικίας μου. Όταν κάτι το αγαπάς, το προσαρμόζεις με έναν οποιοδήποτε τρόπο. Πάντως, αυτό που μου δίνει δύναμη, είναι σίγουρα και οι συνομήλικοί μου, οι οποίοι το δέχονται πολύ θετικά όλο αυτό. Ειδικά, μετά την εκδήλωση μνήμης που έκανα στο 1ο Γυμνάσιο Χαλκίδας, με αφορμή την ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Με αυτό τον τρόπο, τους έχω κινήσει σίγουρα το ενδιαφέρον. Με στηρίζουν σε κάθε βήμα και αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα.
5. Είσαι τόσο δραστήριος που είναι απορίας άξιο, το ότι σου φτάνει το 24ωρο. Όλα αυτά απαιτούν πειθαρχία και οργάνωση, πράγμα δύσκολο, ακόμα και για έναν ενήλικα. Οι απαιτήσεις για έναν μαθητή Λυκείου, είναι ήδη πολλές από μόνες τους. Πώς τα καταφέρνεις όλα;
Να πω την αλήθεια, είναι φορές που δε μου φτάνει. Δυστυχώς, το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα, δεν αφήνει τα παιδιά να ονειρευτούν. Βεβαίως και υπάρχουν μέρες, που θα καθίσω μέχρι πολύ αργά για να ολοκληρώσω κάτι, αλλά γενικά, δεν έχω ιδιαίτερο θέμα με το πρόγραμμα. Τα καταφέρνω όλα! Σχολείο, φροντιστήριο, 7 συλλόγους στους οποίους συμμετέχω ενεργά, και φυσικά τις κούκλες μου και τα παραδοσιακά κοσμήματα. Γενικά, όλο αυτό δε με δυσκολεύει καθόλου. Το ξέρω ότι επαναλαμβάνομαι, αλλά όταν κάτι το αγαπάς καταφέρνεις τα πάντα!
6. Και τέλος, θα σου κάνω την κλασική ερώτηση, που κάνουν σε όλα τα παιδιά: «Τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;»
Όταν μεγαλώσω, θα ήθελα να γίνω λαογράφος. Και δεν εννοώ, μόνο μαθήματα παραδοσιακών χορών, αφού ο λαογράφος, έχει πολλές ειδικότητες. Όνειρό μου είναι να έχω ένα δικό μου χώρο, στον οποίο θα κάνω μεν μαθήματα χορών, αλλά παράλληλα, θα είμαι συντηρητής παραδοσιακών φορεσιών σε μουσείο, ενώ τα πρωινά θα διδάσκω ιστορία σε σχολεία. Απώτερος στόχος μου λοιπόν, είναι να κρατήσω ζωντανή την παράδοση, γιατί αν δεν ασχοληθεί η νέα γενιά…..
Εμείς, του ευχόμαστε, να εκπληρώσει όλα του τα όνειρα, αφενός γιατί το αξίζει και αφετέρου, γιατί όπως μας τόνισε και ο ίδιος: «όταν κάτι το αγαπάς, καταφέρνεις τα πάντα!»
(Οι φωτο του Ν. Βαρυτιμίδη δημοσιεύονται μετά από έγγραφη
συναίνεση των γονέων του)