Κείμενο 1ο : Νίκος Μπάνος
Επιμέλεια αναρτήσεων: Κλαίρη Μπαράκου
Ο Χόρχε Μπουκάι λέει ότι αγκαλιά σημαίνει δίνω με τα χέρια ανοιχτά και όποιος δίνει με τα χέρια ανοιχτά παίρνει με όλο του το σώμα. Η ιδέα ξεκίνησε το 1986,οταν ο φοιτητής Κevin Zaborney ψάχνοντας τρόπο για περισσότερες αγκαλιές έριξε την ιδέα της παγκόσμιας ημέρας αγκαλιάς που υιοθετήθηκε από όλες τις χώρες.
Το ρήμα αγκαλιάζω, μπορεί να σημαίνει ότι η αγκαλιά και η ζωή πάνε μαζί , αλλά για να δούμε πόσες αγκαλιές χρειαζόμαστε την ημέρα. Η ερευνήτρια ψυχολόγος Dr Virginia Satir μας λέει ότι χρειαζόμαστε καθημερινά, 4 για να επιβιώσουμε, 8 για να συντηρηθούμε και 12 για ν’ αναπτυχθούμε.
Επίσης οι ειδικοί λένε ότι 10 δευτερόλεπτα αγκαλιάς ρίχνουν την πίεση, μειώνουν το στρες και αυξάνουν την ωκυτοκίνη και τη σερετονίνη, που λέγονται και ορμόνες της ευτυχίας. Πιστεύουν ότι η αγκαλιά λειτουργεί σαν φυσική βιταμίνη, αντίδοτο στις ιώσεις, ενισχύοντας το ανοσοποιητικό. Το εκπληκτικό είναι ότι το δέρμα μας κατακλύζεται από ένα δίκτυο αισθητήρων οργάνων που συνδέονται με τον εγκέφαλο την καρδιά και τις υποδοχές της ωκυτοκίνης που λέγεται και ορμόνη της αγάπης.
Η αγκαλιά από την ώρα που γεννιόμαστε, είναι ίσως ο μοναδικός τρόπος να εκφράσουμε την αγάπη, την τρυφερότητα, το φόβο και τη φροντίδα στα αγαπημένα μας πρόσωπα οδηγώντας μας σε ένα ανώτερο επίπεδο επικοινωνίας και ενσυναίσθησης.
Αλήθεια, γιατί σήμερα αγκαλιαζόμαστε όλο και λιγότερο; Από τη μια ο φόβος, δοκιμασμένο πολυεργαλείο στα χέρια των διευθυντήριων που μας κυβερνούν, αποδυναμώνοντας έτσι την αλληλεγγύη και τη συνοχή των κοινωνιών. Έτσι η αγκαλιά, σαν καταλύτης των αντιθέσεων και του άρρωστου ανταγωνισμού, έχει μπει στο στόχαστρο.
Ο φόβος θα είναι πάντα σύμμαχος της άγνοιας και του σκότους και θα μάχεται με το φως, τη γνώση και την ευτυχία του ανθρώπου. Το σύνθημα γι αυτή τη μέρα πρέπει να είναι, “περισσότερες αγκαλιές”, να δώσουμε μια ζεστή αγκαλιά στον εαυτό μας, στ’ αγαπημένα μας πρόσωπα, στο διπλανό μας, έτσι που να αγκαλιάζουμε τον πλανήτη μας, γιατί είναι από ότι φαίνεται ακόμα ο μοναδικός μας παράδεισος!
Κείμενο 2ο : Μάρθα Τέντα
Μαθήτρια Γυμνασίου Λαμψάκου
(σχ. έτος 2020/1)
” Δώσε μου μια αγκαλιά, αλλά θέλω να είναι δική μου.
-Δική σου;
Ναι δική μου. Θέλω μια αγκαλιά που κανείς δεν θα μπορεί να την κλέψει. Κανείς δεν θα μπορεί να την πουλήσει ή να την αγοράσει. Κανείς δεν θα μπορεί να τη γευτεί, έστω για λίγο. Κανείς δεν θα ξέρει πότε αρχίζει και πότε τελειώνει. Κανένας δεν θα μπορεί να τη σπάσει.
-Κι αν δεν μπορώ;
Θα μάθεις. Θα κοιτάξεις τον τρόπο που ο ήλιος αγκαλιάζει τη γη, η σελήνη αγκαλιάζει τ’αστέρια. Η θάλασσα τα νησιά κι ο αέρας τα φύλλα των δένδρων. Τον τρόπο με τον οποίο οι φλέβες αγκαλιάζουν τη θέρμη, τα δάκρυα αγκαλιάζουν τον πόνο. Τον τρόπο με τον οποίο η ίδια η αγκαλιά περικλύει την αγάπη. Θα μάθεις…
–Τότε θέλω κι εγώ να μου κάνεις μια χάρη.
Ό,τι θες.
-Έλα μαζί μου να πάμε παντού.
Υπό έναν όρο. Δώσε μου μια αγκαλιά.”