Δρασκελίζοντας το κατώφλι του νέου χρόνου

 Κείμενο:  Αναστασία Τσαλκιτζή 

Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου

  Πρώτη μέρα της καρδιάς του ανοιξιάτικου χειμώνα, πρώτη μέρα του 2024, πρώτη βόλτα στην πόλη της Χαλκίδας. Η καφετί μου ζακέτα, το τυλιγμένο φουλάρι στο λαιμό, αθλητικά παπούτσια, βαμβακερό μακρυμάνικο μπλουζάκι τόσο αντίθετα της λέξης χειμώνας. Τα κατακόκκινα απλωμένα σπυριά στην αυλή η αρχή του μοναδικού μου περιπάτου. Περιπλανιέμαι στους έρημους δρόμους, απολαμβάνοντας  την ηρεμία, τη γαλήνη. 

  Ο ήλιος λαμπρός, σύντροφος του περιπάτου μου, με τις ηλιαχτίδες να χαϊδεύουν την πλάση, να ζεσταίνουν την ηρεμία της θάλασσας κι εκείνη ανταποκρινόμενη να αχνίζει απλώνοντας την άχλη της θαλάσσιας αύρας στην ατμόσφαιρα. Μα η ατμόσφαιρα είναι τόσο καθαρή, τόσο διάφανη, επιτρέποντας στη ματιά να αγκαλιάσει τη δαντελωτή ακρογιαλιά του Ευβοϊκού. 

  Ο Ερωδιός καθισμένος στα σκαλιά του μπανιερού του κόκκινου σπιτιού ακίνητος ρεμβάζει τους γλάρους που αιωρούνται στον ουρανό, το καθρέφτισμα του ήλιου στην ηρεμία της θάλασσας. Μα η ηρεμία της αναταράσσεται πλησιάζοντας τα στενά του Ευρίπου. Στολίζεται με θαλάσσιες μπάλες δημιουργούμενες από την κίνηση του γόνου, αναστατώνεται στο πέταγμα της πετονιάς των επίδοξων ψαράδων, κι η άχλη χορεύει στους κτύπους της καμπάνας, στον ήχο της ψαλμωδίας κι εγώ, καθήμενος θεατής της μοναδικότητας της στιγμής απολαμβάνω παρακολουθώντας εκείνους που ξεκινούν τη νέα χρονιά τρέχοντας, την κοπέλα που κουνώντας δεξιά αριστερά το μπαστούνι της κινείται επιδέξια, το γλάρο που στην γρήγορη επιταχυνόμενη πτώση του αρπάζει τη λεία του και κρατώντας τη επιστρέφει στην αγκάλη του καταγάλανου ουρανού.

  Μα η στιγμή έσβησε στο δυνατό καλωσόρισμα του φίλου των ψαράδων και στην κατάποση της τελευταίας γουλιάς του καφέ μου. Αποφασίστηκε η επιστροφή μου με μία μικρή στάση στη μητρόπολη της Χαλκίδας τον Αϊ Δημήτρη υπό τους ήχους της φιλαρμονικής. Η λειτουργία, η δοξολογία, η κοπή της Βασιλόπιτας, τα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς από το εκκλησίασμα, ο υπέροχος ρέων λόγος του μητροπολίτη μας, αγαλλιάζουν την ψυχή κι η αποχώρησή σου αναβάλλεται όταν στην έξοδο του ναού συναντάς ανθρώπους ντυμένους με παραδοσιακές φορεσιές της Καππαδοκίας. 

  Η φωνή του παρουσιαστή βελούδινη, απαλή, ζεστή εξηγώντας στο κοινό πως τιμούν τα εκατό χρόνια της έλευσης των Καππαδοκών και του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου στο Προκόπι  από την  Καππαδοκία και το μικρό δρώμενο με τα μικρά, αργά λατρευτικά βήματα  ξεκινά. Ο πρώτος των  χορευτών κουνώντας το μπαστούνι του μάλλον προσκαλεί  το πλήθος των πιστών  κι εκείνοι αποδεχόμενοι την πρόσκληση ξεκινούν την ολονύκτια προσκυνηματική πομπή σε ανάμνηση του θαύματος της διάσωσης της Καισάρειας από τις απειλές του αυτοκράτορα Ιουλιανού. Η μελωδία του χορού  σαγηνευτική μα τα λόγια του δίχως νόημα 

  «Χυτάτε να υπάμε σσόν Ε-Βασίλη, Να γκρεμάσωμεν τα κρέτε σο σίδι Έσσυρεν δαζι δώξεν δζαι α γεσίλι, Τε χτες της εβίτζα σον Ε-Βασίλη Βάι Παναγιά μου, Θεοτόκον Κύριε ελεήμον, Κύριε ελέησον! Κατά χρόνο μειζ έχουμ’ τα ατέτι, Σήεμρα μειζ έχουμε μουχαπέτι Τον κόσμος δζαι τα’ αλέμιν του τα κρατεί Ένι η πίστι δζαι το υπατέτι Σον Κούτσορον το ποτάμι ‘υρίσθη Εν κατινόν του Χριστενού η πίστι Άες Γιωρκη τα’ αβγό σου ένι γήρι Γήριν δζόνι εν κατινόν αϊγήρι Δζαπ’ α σ’ αντιέσυονε είσαι χαζήρι Σεν δζαι την εικόνα προσδζυνούμεν σες Άες Γιώρκης δζ’ Άες Δημ΄τηρης είντ’ αρρά σου Χριστού την εικόνα έχουν φτερά Αρρωσύνην καοσύνη να ίνει ση Χριστένοσύνη Να σβυστή η δεβοσύνη να γλυτώσ’ η Ρωμοσύνη Σ’ νουν οι Τούρδζοι του δεσόβου Να νεγκόσουμ’ δεχούς φόβο Ες Βασίλ’ να μες βκοήσει, Τον παλόν ταρόν να μας υρίσει». https://www.karamanlidika.gr/ez-basih-farasa-kappadokia/

  Κι εγώ αποχωρώ έχοντας δημιουργήσει μα και φυλάξει τις πρώτες αναμνήσεις με την έλευση του 2024. 

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *