Κείμενο : Αναστασία Τσαλκιτζή
Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου
Είμαι τόσο κουρασμένη, τόσο εξαντλημένη, το μόνο που θέλω να παραδοθώ στην αγκαλιά του Μορφέα. Τα μάτια έχοντας δική τους θέληση, κλείνουν κι εσύ παραδομένη ονειρεύεσαι ένα σεργιάνι τόσο διαφορετικό, τόσο πρωτότυπο, τόσο πολύχρωμο. Για μία ακόμα φορά ταξιδεύεις ανάμεσα σε γνωστούς – άγνωστους αναζητώντας το καλοκαίρι που τόσο αργεί να κάνει την εμφάνισή του, ταξιδεύεις αναζητώντας την ομορφιά της παραμελημένης πόλης.
Κι η κρυμμένη ομορφιά της ξεδιπλώνεται στα έργα γλυπτών και ζωγράφων τόσο μικρών! Ναι για άλλη μία φορά η έκθεση έργων μαθητών του Εργαστηρίου Τέχνης Χαλκίδας φιλοξενείται στο Κόκκινο Σπίτι και συ αδημονείς να εισέλθεις στο μαγικό κόσμο των χρωμάτων, των γραμμών και των σχημάτων.
Ανεβαίνεις τα κάτασπρα μαρμάρινα σκαλιά, περνάς τη διάπλατη ανοιχτή ξύλινη πόρτα και θαμπώνεσαι από την ομορφιά των πρωτότυπων πορτρέτων. Τόσο δημιουργικά, τόσο εκφραστικά, τόσο μοναδικά. Διαβάζεις «αφιέρωμα στον Πικάσο» κι η φράση «Μου πήρε τέσσερα χρόνια να μάθω να ζωγραφίζω σαν τον Ραφαήλ και μια ολόκληρη ζωή να μάθω να ζωγραφίζω σαν παιδί» ξεπηδά στο μυαλό συνοδεύοντας κάθε σου εισπνοή καλλιτεχνική. Ναι μόνο εκείνα μπορούν τόσο μοναδικά να αποτυπώσουν στο χαρτί πορτρέτα εκφραστικά, πορτρέτα γεμάτα αγάπη, γεμάτα λάμψη και φως.
Συνεχίζεις απολαμβάνοντας τη γεμάτη πρωτότυπες κούκλες γωνιά. Φιγούρες γεμάτες φαντασία, κίνηση, χρώματα και το μόνο που μπορείς να σκεφτείς «πόσο διαφορετικό, δημιουργικό θα ήταν το παιχνίδι των παιδιών αν στα χέρια τους κρατούσαν αυτούς τους ήρωες κι όχι εκείνους που γεμάτοι βία κατακλύζουν τη ζωή τους.
Επόμενο έκθεμα τα «σπουργιτόσπιτα». Κομψές, άνετες, πρωτότυπες, κεραμικές φωλιές πουλιών και συ ονειρεύεσαι την αυλή του κόκκινου σπιτιού γεμάτη με τη μελωδικότητα των φτερωτών κατοίκων τους. Ναι ακούς το κελάηδημα τους, χαζεύεις τα φτερωτά τους παιχνιδίσματα , θαυμάζεις τη θεατρικότητα της ακινησίας τους, τη στιγμή που καβαλώντας τον άνεμο αιωρούνται.
Ανυπομονείς τόσο για την επόμενη στάση στη φαντασία των νεαρών δημιουργών κι από τον ουρανό βρίσκεσαι στη θάλασσα. Μία θάλασσα φτιαγμένη από κυματιστό χαρτί, μία θάλασσα που γέμισε πλοία που χρησιμοποιούν μόνο ανανεώσιμες πηγές ενέργειας για να ταξιδέψουν. Νιώθεις τον άνεμο να φουσκώνει τα πανιά κι εκείνα γλιστρούν με δύναμη στην καθαρότητα του υδάτινου κόσμου και……………. μα κάποτε οι άνθρωποι ζούσαν τόσο αρμονικά με τον περιβάλλοντα κόσμο ανακύκλωναν, χρησιμοποιούσαν ανανεώσιμες πηγές ενέργειας .
Προχωράς και στέκεσαι μπροστά στα έργα εκείνων που θέλησαν να αποτυπώσουν το σύμπαν της φαντασίας τους. Διαβάζοντας ξαφνιάζεσαι με την ευκολία των παιδιών, που απέδωσαν τόσο αφηρημένα – μα δημιουργικά την έννοια του σημείου κι ανατρέχεις στη δυσκολία που εσύ συνάντησες, όταν το σημείο έκανε την εμφάνισή του στον κύκλο μαθημάτων με το φακό της φωτογραφικής μηχανής. Μένοντας στην κυριολεκτική ερμηνεία της λέξης εγκλωβίστηκες, μέγεθος, κι έψαχνες – έψαχνες για μέρες την αποτύπωση του.
Κι από το ταξίδι στο διάστημα επιστρέφεις στη γη με το φθινόπωρο να κυριαρχεί στο επόμενο έκθεμα και τα φύλλα που πέφτουν να μεταμορφώνονται στα χέρια παιδιών νηπιαγωγείου σε μοναδικούς πίνακες ζωγραφικής. Κι απ’ το φθινόπωρο μεταφέρεσαι στην άνοιξη με τις αισθήσεις να κυριαρχούν. Διαβάζεις προσεκτικά τα αποτυπωμένα λόγια στο χαρτί που συνοδεύουν τα γλυπτά των παιδιών. Πόσο έξυπνη η άσκηση συνεργασίας μεταξύ παιδιών, μοναδικός ο τρόπος που χρησιμοποιήθηκε για να αντιληφθούν την ενσυναίσθηση και συ απλώς ζηλεύεις τη φαντασία τους, τη δημιουργικότητά τους, την εκφραστικότητά τους.
Συνεχίζεις την περιήγηση στον κόσμο των παραμυθιών, στα φτιαγμένα δωμάτια που αποτυπώθηκαν στο μέγεθος ενός σπιρτόκουτου, στις εικόνες του τσίρκου που τόσο επιδέξια ζωντάνεψαν από τα χέρια των μικρών ζωγράφων και αποχωρείς έχοντας στο μυαλό εκείνο τον πίνακα που αποτύπωσε μνήμες ιστορικές, μνήμες της μικρασιατικής καταστροφής. Αποχωρείς θέλοντας παραδομένη ακόμα στην αγκαλιά του Μορφέα να απολαύσεις ξανά και ξανά το ταξίδι στον κόσμο της φαντασίας, στον κόσμο των γραμμών και των σχημάτων, στον κόσμο των χρωμάτων και των συναισθημάτων. Ναι , για μία ακόμα φορά το εργαστήρι Τέχνης Χαλκίδας ανατάραξε την ηρεμία της καθημερινότητας μας. Σας ευχαριστούμε.
