Κείμενο, φωτό: Αναστασία Τσαλκιτζή
Δημιουργία Ανάρτησης : Μπαράκου Κλεοπάτρα
Ένας περίπατος στην γεμάτη ριπές παγωμένου αέρα Χαλκίδα, ασπρισμένες βουνοκορφές, ήρεμη θάλασσα, στεφανωμένος γραμμές ανασχηματιζόμενων σύννεφων ο άγρυπνος φρουρός του Ευρίπου έμεινε μετέωρος φθάνοντας στην αίθουσα Αριστοτέλη του Δημαρχείου.
Τα φώτα, ο κόσμος που μπαινοβγαίνει τραβούν την προσοχή μου. Πίνακες απλωμένοι στους τοίχους κι εγώ νιώθοντας την κορύφωση της περιέργειας προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω την καρφιτσωμένη αφίσα με τα αρχικά ΟΓΕ και τη λιτή φιγούρα.
Αδυνατώ να καταλάβω και με αργό βήμα προχωρώ προς τη φωταγωγημένη αίθουσα. Κοντοστέκομαι σε κάθε πίνακα προσπαθώντας να ανακαλύψω τα κρυμμένα συναισθήματα των δημιουργών. Ρουφώ τ’ αρώματα τους, απολαμβάνω τη λιτότητα των σχεδίων τους, συναρπάζομαι από την δύναμη των χρωμάτων τους, γοητεύομαι από την απλότητα της κλωστής που χρησιμοποίησε ο δημιουργός για να εκφραστεί. Χαρά–φόβος, κλάμα–γέλιο, σκοτάδι–φως, ανεμελιά–τρόμος, καθημερινότητα–δημιουργία, σκλαβιά-ελευθερία τόσο έντονα αποτυπωμένα. Φωνάζουν δίχως να μιλούν για την καταπίεση του γυναικείου φύλου.
Η προσοχή μου στράφηκε σε εκείνη που φώναξε μία ομάδα νεαρών κοριτσιών που μιλούν μαζί της στα αγγλικά. Τα προτρέπει να παρουσιάσουν τα έργα τους και ξαφνιάζομαι με το νεαρό της ηλικίας που μπόρεσε να εκφράσει συναισθήματα καταστάσεων τόσο επίκαιρων της εποχής που ζούμε κι εγώ παρακολουθώ τη ντροπαλότητα της νεαρής. Δείχνει μόνο τον πίνακά της μα δε μιλά κι εγώ στρέφω τη ματιά στην υπογραφή Fadia. Όνομα ξενικό παράξενο και θέλοντας να μάθω πλησιάζω την υπεύθυνη ρωτώντας για τη δημιουργό και την έκθεση.
Αφιερωμένη στη γυναίκα και τα έργα εκείνων των παιδιών που κατέφθασαν λαθραίοι πρόσφυγες, φιλοξενούνται στις
δομές της Ριτσώνας, φοιτούν σε ελληνικό σχολείο, διεκδικούν την παραμονή τους στην Ελλάδα μα βρίσκονται αντιμέτωπα με την άρνησή της και μόνη τους πλέον επιλογή ο δρόμος της προσφυγιάς και πάλι, προσδοκώντας πως στην επόμενη στάση τους θα κερδίσουν τη θέση στον κόσμο που επιθυμούν. Ναι, τώρα πλέον τόσο εμφανής ο αποτυπωμένος προβληματισμός για τη θέση της γυναίκας στο δικό τους κόσμο κι εγώ χαρούμενη, γιατί τα δικά μου και τα δικά σας τα κορίτσια μεγαλώνουν εδώ που γυναίκες – άντρες έχουν ίδια δικαιώματα στη ζ
