Το τρένο φεύγει στις εννιά ….

  Κείμενο, φωτο:  Αναστασία Τσαλκιτζή

Δημιουργία Ανάρτησης: Μπαράκου Κλεοπάτρα

 Κι είναι από εκείνες τις στιγμές που θέλοντας να ξεφύγεις από την κουραστική καθημερινότητα, ντύνεσαι αρπάζεις τη φωτογραφική μηχανή και βγαίνεις στους δρόμους της πόλης αποφασισμένη να ανακαλύψεις φωτογραφίζοντας  την παραμελημένη ομορφιά της.

 Το μονοπάτι της διαδρομής μου χαραγμένο από αναμνήσεις που ξύπνησαν ακούγοντας τραγούδια αφιερωμένα στο τρένο και λαχταράς να σεργιανίσεις εκεί που η πόλη σου, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα εκσυγχρονίστηκε αποκτώντας χαρακτηριστικά μιας ευρωπαϊκής πόλης. 

 Αυτό το σεργιάνι αφιερωμένο στη διαδρομή που έχω να κάνω από μικρό παιδί τότε που μαζί με τον πατέρα πηγαίναμε για ψάρεμα με μπιζόβολο, τότε που μπορούσες να κολυμπήσεις κάτω από την αποθήκη των τρένων, τότε που η περιοχή ήταν σχεδόν ακατοίκητη, τότε που έξω από το λιμεναρχείο υπήρχαν διόδια που έπρεπε να πληρώσεις κατά την είσοδό σου στην πόλη, τότε που ο θρυλικός μουντζούρης κατέφθανε σφυρίζοντας και μαυρίζοντας το βοιωτικό ουρανό της Χαλκίδας.     

 Το βήμα μου  γρήγορο και επιλέγω να βρεθώ στο σταθμό, διασχίζοντας  το λιμανάκι των ερασιτεχνών ψαράδων δίπλα στα τρένα. Κατεβαίνω τα πέτρινα, μπαλωμένα πρόχειρα με τσιμέντο, παμπάλαια σκαλοπάτια. Παιδιά του κωπηλατικού ομίλου συνεχίζοντας την προπόνηση βγάζουν τα κανό από τη θάλασσα, ψαράδες απολαμβάνουν την πρώιμη ανοιξιάτικη λιακάδα κι εγώ συνεχίζω ανυπομονώντας να περπατήσω δίπλα στο κύμα, όπως τότε. Αδύνατον , μάλλον δε θυμάμαι καλά. Ανεβαίνω τα σκαλοπάτια που οδηγούν σε αυτό το πανέμορφο μοναδικής αρχιτεκτονικής κτίριο του σιδηροδρομικού σταθμού, που αν και έχει χαρακτηριστεί ως προστατευόμενο, έχει αφεθεί στη δύνη του χρόνου.   

 Ο θρόνος της εγκατάλειψης τόσο εμφανής!  Η στέγη χορταριασμένη, τα γκράφιτι βεβηλώνουν το πέτρινο σώμα, το καφενεδάκι που κάποτε μπορούσες να απολαύσεις τον καφέ σου ατενίζοντας το νότιο Ευβοϊκό, κλειστό εδώ και χρόνια. Οι περισσότερες  βαμμένες ξύλινες πόρτες με τα περίτεχνα σιδερένια στολίδια, σφαλιστές. Οι αίθουσες του αδειανές, γεμάτες  ρυτίδες των χρόνων που κύλησαν. Μόνο το μεγάλο ρολόι στην κορφή του παρέμεινε ανέγγιχτο. Εξακολουθεί να μετρά το ίδιο σταθερά τα μερόνυχτα της καθημερινότητάς μας, εξακολουθεί να χρονομετρά τα λεπτά για το σμίξιμο των ερωτευμένων ψυχών, εξακολουθεί κινούμενο  να μετρά τη μοναδικότητα των δευτερολέπτων που τρέχουν . 

 Κι είναι εκείνα τα δευτερόλεπτα που σε ωθούν να συνεχίσεις  να περπατάς  κατά μήκος της παλιάς σιδηροδρομικής γραμμής σίγουρη πως πρώτα θα συναντήσεις  την προβλήτα που έδεναν τα καΐκια και μετά τις παραλίες των μικρών κολπίσκων. Η απογοήτευσή μου τόσο εμφανής στην αλλαγή του τοπίου! Υπάρχει μόνο η προβλήτα που τώρα είναι μεγαλύτερη, περιφραγμένη και στρωμένη με ένα παχύ στρώμα τσιμέντου. Οι κολπίσκοι των  παιδικών μου χρόνων καταβροχθίστηκαν στην ενθρόνιση της νέας γραμμής. 

 Μα η επιθυμία μου να περπατήσω όπως και τότε είναι τόσο έντονη που με οδηγεί να προσπαθήσω για άλλη μια φορά,  δίπλα στις νέες σιδηροδρομικές γραμμές. Καμιά διέξοδος. Η κόρη μου, συνοδοιπόρος στο σεργιάνι,  προτείνει να περπατήσουμε στον κεντρικό δρόμο και να κατηφορίσουμε από κάποιο στενό. Παρατηρεί όμως ένα ερημωμένο, πετρόκτιστο κι αυτό, κτίριο και ρωτά “τι είναι;” Αποθήκη που κάποτε ήταν γεμάτη εμπορεύματα που περίμεναν τους ιδιοκτήτες να τα παραλάβουν, μα σήμερα άσυλο στέγης αστέγου, ζωσμένο από παρκαρισμένα αυτοκίνητα εφήμερων επισκεπτών.  

 Συνεχίζουμε παρατηρώντας τα πεύκα. Ζωσμένα στο πράσινο, μ’ αυτά νεκρά. Κατηφορίζουμε και βρισκόμαστε στην τελευταία εγκαταλειμμένη ερημωμένη πετρόκτιστη αποθήκη, και μία κυκλική περιστρεφόμενη σκουριασμένη κατασκευή που περιέστρεφε κάποτε τα βαγόνια του τρένου.  Μπροστά μας  μεταλλική πεζογέφυρα για να περάσεις με ασφάλεια απέναντι και να βρεθείς στον τελευταίο κολπίσκο της περιοχής. Προσπαθούμε να βρούμε την είσοδο, μα τα αγριόχορτα εμποδίζουν την  ορατότητα. Την ανακαλύπτουμε και ανεβαίνουμε. Παντού εγκατάλειψη κρυμμένη όμως τόσο καλά από τη φύση.  Φτάσαμε στον κολπίσκο των παιδικών μου χρόνων…….  Θα προτιμούσα να είχα μείνει με την ανάμνηση του χθες.