Κείμενο: Αναστασία Τσαλκιτζή
Φωτό: Καίτη Μεταλλινού
Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου
Είναι κάποιες μέρες που αφήνουν στίγμα μοναδικότητας στην ψυχή με τα χρώματα της αυγής να καλημερίζουν το ξεκίνημα της καθημερινότητας. Μιας καθημερινότητας που οι συνεχόμενες ανατροπές της καθορίζουν το εύρος των αναμνήσεων που συνειδητά επιλέγεις να «φυλακίσεις».
«Φυλακίζεις» την αυθόρμητη αγκαλιά του μικρού μαθητή, τη σφικτή αγκαλιά που αν και σου κόβει την ανάσα, που αν και σου εκφράζει τον πόνο της απώλειας, που αν και βουβή είναι γεμάτη. Γεμάτη αντιφατικών συναισθημάτων, γεμάτη αναμνήσεων εκείνων που «έφυγαν».
Η φυγή τους αναμενόμενη – ξαφνική ολοκληρώνει τον κύκλο της ζωής, ενδυναμώνοντας την «ενηλικίωσή» μας. «Ενηλικιώνεσαι» τη στιγμή που εναποθέτεις το λευκό λουλούδι, τη στιγμή που ξέρεις πως την επόμενη μέρα το τηλέφωνο θα παραμείνει βουβό….. τη στιγμή που το παρελθόν θα είναι η αποτυπωμένη εικόνα του στην καρδιά.
Μία καρδιά που θα συνεχίσει να χτυπά, μία καρδιά που θα συνεχίσει να απολαμβάνει τις στιγμές που θα γίνουν οι κλωστές της ζωής. Κλωστές που ραγίζουν και νιώθεις πως αν λίγο ακόμα τεντωθούν θα σπάσουν. Μα εκείνες αντέχουν – θεριεύουν επιτρέποντας στην Κλωθώ και τη Λάχεση να καθορίζουν το πεπρωμένο μας.
Το πεπρωμένο μας λοιπόν «φυγείν αδύνατον»;