Κείμενο: Αναστασία Τσαλκιτζή
Φωτό : Καίτη Μεταλληνού
Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου
Μικρή πολύ μικρή, ντροπαλή έως αντικοινωνική με ανθρώπους που δε γνώριζα, σε ένα ορεινό χωριό της Εύβοιας, που όλοι μας αγαπούσαμε σαν να ‘ταν το χωριό μας, βρέθηκα με τον μπαμπά μου στο καφενείο. Εκεί στο μέρος που γνώριζα σα δεύτερο σπίτι μου, εκείνος περήφανα με σύστησε σε κάποιον κύριο που δεν είχα ξαναδεί και πρόσφερα το χέρι μου για χαιρετισμό.
Ο δικός μου χαλαρός, του κυρίου στιβαρός και ζεστός. Ακόμα ηχεί η ειπωμένη του φράση σχετικά με τη χαλαρότητα της χειραψίας……μία χειραψία δυνατή που ο δείκτης ακουμπά στο σημείο του παλμού δείχνει το χαρακτήρα του ανθρώπου.
Τα χέρια – μέλη του ανθρωπίνου σώματος, αποτελούμενα από τα μπράτσα μας, τους βραχίονες μας, τις παλάμες και τα δάκτυλα, εκφράζονται μη λεκτικά και διατυπώνουν πράγματα σημαντικά; Λέμε: χέρια χοντρά, μακριά, κοκκαλιάρικα, τραχιά, απαλά, περιποιημένα, ροζιασμένα, δουλεμένα, χέρια που υφαίνουν όνειρα, χέρια γεμάτα αγάπη, χέρια που θρυμματίζουν τη σιωπή, χέρια που αγκαλιάζουν, χέρια που δέρνουν, χέρια…… Χέρια …. ίσως η σιωπηλή έκφραση της ψυχής, όπως το πρόσωπο το βιβλίο που άθελά μας φανερώνει τα συναισθήματα της στιγμής.
Άραγε έχουμε αντιληφθεί το ρόλο των χεριών στην καθημερινότητας μας;
Το χέρι η μνήμη της ζωής; ΧΕΡΙ η γέφυρα ανάμεσα στον άνθρωπο και στον κόσμο; Χαϊδεύει το χώμα, πλάθει τον άρτο, υφαίνει το νήμα της ζωής. Κάθε του ρυτίδα – μονοπάτι χρόνων, κάθε του κάλος μια ιστορία σιωπηλή που γράφτηκε με κόπο – αγάπη – επιμονή.
Οι κινήσεις του επαναλαμβάνονται αιώνες τώρα – χαϊδεύουν, αγκαλιάζουν – τιμωρούν, ταΐζουν, γνέθουν – υφαίνουν, ντύνουν, δημιουργούν…… σε παραδίδουν στη ζωή.
Μιας ζωής υφασμένης από κλωστές παρελθοντικές και τωρινές θα πλέξουν μ’ αγάπη το μέλλον.
Ίσως τελικά τα χέρια να είναι η πιο αληθινή γραφή του ανθρώπου. Μία γραφή που δεν τυπώνεται με μελάνι στο χαρτί, αλλά χαράζεται στο χρόνο, μία γραφή που δημιουργεί τον κύκλο της ζωής.
