Κείμενο: Δημήτρης Λιανοστάθης
Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου
Ο βηματοδότης γνωρίζουμε όλοι ότι είναι ένα ιατρικό όργανο που τοποθετείται σε όσους έχουν πρόβλημα με την καρδιά. Για τους γνωρίζοντες παράγει ηλεκτρικούς παλμούς, οι οποίοι επιτρέπουν στην καρδιά να συσπάται ρυθμικά. Και λοιπόν; Τι θέλεις να πεις, η εύλογη ερώτηση! Οι Δάσκαλοι ελληνικών «παραδοσιακών» χορών είναι βηματοδότες που επιτρέπουν σε όσους ασχολούνται με το «μουσικοχορευτικό φαινόμενο» να κινούνται ρυθμικά; Αυτό είναι ο ελληνικός χορός; Αυτό εκφράζει; Αυτό υπηρετούν οι «κομιστές του»; Αυτόν τον ρόλο έχουν οι φορείς που «λειτουργούν» και «διαφεντεύουν» τη «δεύτερη ύπαρξη» του ελληνικού χορού;
Ερωτήματα στα οποία μπορεί ο καθένας μας να προσθέσει πολλαπλάσια, αλλά επί της ουσίας θεωρώ ότι αναδεικνύουν την απουσία μιας ολοκληρωμένης θεώρησης του «δασκάλου» ελληνικών χορών και κατ’ επέκταση- και βέβαια με μεγαλύτερη ευθύνη θαρρώ- των φορέων στους οποίους «λειτουργούν» οι «δάσκαλοι». Κι οι οποίοι φορείς νομίζω θα σηκώσουν στο μέλλον, το βάρος του οποιουδήποτε μετασχηματισμού αυτού που «ονοματίζουμε» διδασκαλία ελληνικών χορών στους χώρους μη τυπικής και άτυπης εκπαίδευσης. Όλα αυτά ήδη σπερματικά συζητούνται στη δημόσια σφαίρα και στο «χωριό του ελληνικού χορού» και θα συνεχίσουν να μας απασχολούν στο μέλλον εντονότερα και πιο επιτακτικά.
Και για ν’ απαντήσω στο ερώτημα που εξαρχής έθεσα, ο δάσκαλος ελληνικών «παραδοσιακών χορών» και βέβαια δεν είναι βηματοδότης, ένα «ιατρικό εργαλείο» που χορηγεί βήματα, αλλά ένα μέσο, αφορμή, στάση ζωής, έμπνευση, να μυηθεί το μέλος της κοινότητας σήμερα στη μαγεία του ελληνικού χορού. Μια μαγεία, που σωματοποιείται, που έχει μεράκι, αγάπη, ιστορία, ταυτότητα, πάθος, άγγιγμα, σωρευμένη εμπειρία, μύθους, ευθύνη, παράδοση, «επινοημένη παράδοση», αίσθηση, αίσθημα, προοπτική και βέβαια γνώση και αισθητική! Μια γνώση που εδράζεται στην διεπιστημονική προσέγγιση του μουσικοχορευτικού φαινομένου! Και μια αισθητική που είναι υποκειμενική μεν, εκπαιδεύσιμη δε…
Στα κοινωνικά δίκτυα βλέπουμε έναν «διδακτικο πολιτισμικό βιότοπο» που τα έχει όλα! Και πολλά από αυτά υπερβαίνουν το στοιχείο της προσέγγισης του ελληνικού χορού και αναφέρονται σε ζητήματα ανθρώπινων σχέσεων. Και εκεί ο δάσκαλος ελληνικού παραδοσιακού χορού οφείλει να ‘χει στέρεες γνώσεις και απόψεις περί ανθρωπιάς, ήθους και ανθρώπινων δικαιωμάτων. Και περί αυτών να παίρνει θέση! Αυτό είναι ένα μεγάλο ζήτημα που νομίζω ότι πρέπει να το βάλουμε στην «εξίσωση» δάσκαλος ελληνικού χορού.
Είναι κοντά θαρρώ ο καιρός -ίσως και ευσεβής πόθος- που ο διαμεσολαβητής δάσκαλος ελληνικών χορών, θα κληθεί από το «κοινό του» -το οποίο κι αυτό εκπαιδεύεται ή χρήζει εκπαίδευσης- να απεμπολήσει τον ιατρικό ρόλο του βηματοδότη. Να ενστερνιστεί, ως αναγκαίο καλό κατά την γνώμη μου, τον ρόλο του εμψυχωτή, διαμεσολαβητή, επιστήμονα, με ευρεία κοινωνική -ανθρωπολογική – πολιτισμική μόρφωση που δεν «πουλάει» βήματα, αλλά, γήινο ανθρώπινο ήθος, γνώση, άποψη και αισθητική. Η «παράδοση» δεν χρειάζεται διασώστες και συντηρητές. Μάλλον αυτή διασώζει και συντηρεί όσους εκκωφαντικά την επικαλούνται!
Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω! Το νερό του όμως, αντί να χυθεί κατευθείαν στη θάλασσα -και σε περιόδους λειψυδρίας μάλιστα – κάλλιο πρώτα να ποτίσει κανένα χωραφάκι…