Κείμενο: Αναστασία Τσαλκιτζή
Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου
Bio-mechanical festival ο πολιτιστικός θεσμός που εκπέμποντας φως προβάλλει το δορυφόρο του. Η Χαλκίδα μας δορυφόρος του κι εμείς απολαμβάνουμε την ετερόφωτη λάμψη της. Η λάμψη της πρόσκαιρη, μα με πληθώρα αποτυπωμάτων στις ψυχές εκείνων, που την παρακολουθούν μέχρι τη δύση της.
Η σελασφόρος της εικόνα στον ιερό χώρο της Αυλίδος, στο μικρό θεατράκι που μεσούντος του καλοκαιριού ανθίζει σβήνοντας τη δίψα της θέασης. Στην ορχήστρα του, μικρογραφία της αρχαιοελληνικής ορχήστρας θεάτρου, θα ζωντανέψουν από την θεατρική ομάδα του Εκπολιτιστικού Συλλόγου Κανήθου Χαλκίδας, «Τα τελευταία φεγγάρια» του Bordon Furio σε σκηνοθεσία της Γιουλίνας Δασκαλοπούλου.
Κι εγώ για άλλη μία φορά θεατής των όσων θα διαδραματιστούν επί σκηνής. Έχοντας διαβάσει την περίληψη του έργου αδημονώ, μα ταυτόχρονα νιώθω πως το αποτύπωμα στην ψυχή ίσως είναι πικρό.
Επί σκηνής τα φεγγάρια της ζωής μας. Γηρατειά και φάντασμα των νιάτων μας, ξεδιπλώνουν με φυσικότητα και μαεστρία την αλυσίδα της ζωής τους. Μία αλυσίδα, που σπάζοντας βίαια, μοίρασε πίκρα, θυμό, λύπη, σιωπή. Κι η σιωπή της έγινε αδιαπέραστη, οδηγώντας στη μοναξιά των γηρατειών.
Γηρατειά το τέλος της ζωής; Γηρατειά συντροφιά με τις αναμνήσεις της παρελθούσας ζωής; Γηρατειά και κοινωνική απομόνωση; Γηρατειά σημαίνει βάρος για μας που ακόμα ελπίζουμε πως είμαστε νέοι; 
Πόσο διαφορετική η παρουσιαζόμενη οπτική των γηρατειών! Η ηλικία που τα θέλω μας έχουν παραμεριστεί, η ηλικία που προτεραιότητα έχει η ζωή των άλλων, η ηλικία που σε κάνει να σιωπάς, η ηλικία που σε κάνει να δέχεσαι αδιαμαρτύρητα τις αποφάσεις των άλλων, η ηλικία που αν και υπάρχει πλήρης διαύγεια κλείνεται στα τείχη της σιωπής, η ηλικία, που σίγουρα πολλοί θα αποφασίσουν, να μην είναι δίπλα στα πρώτα σου ασταθή βήματα, η ηλικία …………
Γαλήνια, φυσική, αβίαστη η παρουσίαση της σιωπής των γηρατειών από τους ερασιτέχνες ηθοποιούς κι εγώ ρουφώ κάθε τους λέξη, ενθουσιάζομαι με την επιδέξια σκηνοθετική τοποθέτηση των νότων αστείου, προσφέροντας ανάλαφρη νότα ανάσας στους θεατές. Κι όταν ο τελευταίος κρίκος της σιωπής των γηρατειών σβήνει είναι τόσο φυσικός τόσο μοναδικός. Η ψυχή του συνάντησε την αγάπη της νιότης με τη μουσική του ΜΠΑΧ.
Το λιγοστό κοινό κατενθουσιασμένο χειροκροτεί εκείνον, που κλείνοντας τον κύκλο της σκηνικής ερασιτεχνικής του πορείας στο θέατρο, αποχαιρετά το κοινό σε ένα από τα ακατέργαστα διαμάντια της πόλης μας, ενδυναμώνοντας το φως της εικόνας της πόλης μας.
Σας ευχαριστούμε