Κείμενο:Αναστασία Τσαλκιτζή
Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαιρη Μπαράκου
Η απεσταλμένη αφίσα στα μηνύματα του προφίλ μου των μέσων μαζικής επικοινωνίας προσέλκυσε το ενδιαφέρον μου. Διαβάζω προσεκτικά και πρώτη μου σκέψη να πάω, δεύτερη μάλλον όχι, μιας και ο ήχος της ποντιακής λύρας είναι τόσο θλιμμένος και αποφεύγοντας την απάντηση αφήνω την απόφαση στην παρόρμηση της στιγμής.
Κυριακή και οδοιπορώντας κατευθύνομαι στα tennis για την απόλαυση κρύας σοκολάτας με την αγαπημένη μου φίλη. Περπατώ δίχως σκέψεις επιλέγοντας να σεργιανίσω στους κεντρικούς δρόμους της πόλης, επιλέγοντας μία διαδρομή με την καθημερινότητα της πόλης να είναι αποτυπωμένη σε κάθε μου βήμα, κίνηση τροχοφόρων, «αρώματα» των ανοικτών κάδων, τείχη πολυκατοικιών….η πόλη μου απρόσωπη παραμελημένη, εγκαταλελειμμένη……
Κι εκείνη έχοντας φθάσει νωρίτερα απολαμβάνει το καφεδάκι της στη σκιά των ευκαλύπτων, εικόνες αντιφατικές, συνθέτουν το προφίλ της πόλης. Ηρεμία – γαλήνη δίπλα στο γεμάτο τροχοφόρων δρόμο, αγέρας μυρωμένος αλμύρα δίπλα στο καυσαέριο των κινούμενων τροχοφόρων, εικόνες εξοχής στα τείχη πολυκατοικιών………
Η ευχάριστη συζήτηση δίχως τέλος μέχρι τη στιγμή που εκείνη ανακοινώνει πως είναι αδύνατον να έρθει λόγω φόρτου εργασίας κι εγώ σε δίλημμα να πάω ή όχι;
Η παρόρμηση της στιγμής καθοδηγεί τα βήματά μου στο συνεδριακό κέντρο. Οι συμμετέχοντες ντυμένοι με παραδοσιακές φορεσιές, κάποιοι κουβαλούν δεμάτια ξύλων, άλλοι ρίχνοντας κλεφτές ματιές από τις κλειστές κουρτίνες περιμένουν κι εγώ λίγο αμήχανη προχωρώ στο ημίφως ψάχνοντας μία θέση στο κατάμεστο κόσμου αμφιθέατρο.
Ο έντονος απότομος χτύπος στη μεμβράνη του τύμπανου κινητοποιεί τις αισθήσεις και … χορευτές που απολαμβάνουν τη στιγμή κατευθύνονται στη σκηνή ξεδιπλώνοντας κομμάτια της καθημερινότητας μιας άλλης εποχής. Μιας εποχής που κάθε σου βήμα ήταν δεμένο με την ορθόδοξη πίστη, κάθε σου βήμα ήταν γεμάτο επικοινωνία με τους ανθρώπους , κάθε σου βήμα είχε αρώματα καθημερινότητας κουραστικής επίπονης, μα απολαυστικής.
Οι εξελισσόμενες σκηνές διακόπτονται από προβολή εικόνων και αφήγηση αποκαλύπτοντας μέρος της ιστορίας των Ποντίων. Ξεδιπλώνουν με μαεστρία την εποχή που το ελληνικό στοιχείο κυριαρχούσε στο Καρς, στην Τραπεζούντα, στην Μπάφρα… άραγε πόσα γνωρίζουμε γι’ αυτούς, τη γλώσσα τους, τα ήθη και τα έθιμά τους;
Μα οι σκέψεις διακόπτονται με τους πρωταγωνιστές να ξετυλίγουν τα ήθη και τα έθιμα τους. Ο κουκαράς, το αυτοσχέδιο ημερολόγιο της πεντηκοστής, η σκούπα η επίκληση των ανθρώπων στα διαστήματα ανομβρίας, το συναπάντημα των ανθρώπων στην ένωση των ανθρώπων με τα ιερά δεσμά του γάμου….. κοινά στοιχεία των λαών όλου του κόσμου.
Ο ήχος της ποντιακής λύρας διαφορετικός συνδυασμένος με το νταούλι, το ζουρνά, το κλαρίνο και τη φλογέρα των Χρήστο Εμεξίδη – Ορφέα Κοσμίδη – Αλέξανδρο Μιμίδη Γιώργο Κεμεντζετζίδη, το τραγούδι του Νίκου Σακαρίδη, η χορευτική επιμέλεια του Γιώργου Κωνσταντή σε συνδυασμό με το κέφι των συμμετεχόντων, η επιμελημένη ενδυματολογική παρουσίαση των συμμετεχόντων και η σκηνοθετική άποψη του Νέστωρα Βαρυτιμίδη ο οποίος επιμελήθηκε και τα ηχητικά κείμενα – εικόνες της βραδιάς μετέτρεψαν τη βραδιά σε ένα εξαιρετικό μάθημα ιστορίας κι εγώ αποχωρώ ευχαριστώντας από καρδιάς όλους εκείνους που κατάφεραν να μετατρέψουν τη μουσικοχορευτική παράσταση τους σε μία απολαυστική ΙΣΤΟΡΙΚΗ μουσικοχορευτική παράσταση του Συλλόγου Ποντίων “Οι Κομνηνοί”.