Κείμενο: Νίκος Μπάνος
Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου
“….Ευτυχώς είχα την ασφαλιστική δικλείδα της μουσικής, πονηρότατη η φύση που μου πρόσφερε αυτή τη διέξοδο για να μην τρελαθώ και να επιζήσω. Στις δύσκολες στιγμές η τέχνη, και ιδιαίτερα η μουσική, άνοιγε μια πόρτα μέσα μου και έπαιρνε τον μισό μου εαυτό, ενώ ο άλλος μίσος έμενε μέσα στις ακαθαρσίες των ανθρώπων, να βλέπει πρόσωπο με πρόσωπο τη βία και να μη τα τινάζει μπροστά στην ασχήμια της. Γιατί ο άλλος μίσος είχε φύγει, ξαπλωμένος στα Ηλύσια Πεδία έκανε έρωτα με την απεσταλμένη του Ελικώνα και κάπου κάπου έριχνε κανένα βλέμμα στη γη για να δει σε ποια κατάσταση βρισκότανε ο υπόλοιπος εαυτός….”
Αυτά ήταν τα λόγια του μεγάλου μας αγωνιστή και μουσικού που με τα τραγούδια του, ακόμα και μέσα στις φυλακές και τις εξορίες ξεσήκωσε και ενέπνευσε και ακόμα εμπνέει, όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη και ακόμα πιο μακριά, σε όλο τον κόσμο όπου ταξίδεψαν και ταξιδεύουν ακόμα τα τραγούδια του…..σκέψεις που προκύπτουν με αφορμή το αφιέρωμα που έγινε 8 του Σεπτέμβρη από την ΕΛΜΕ Εύβοιας στις πάλιες Φυλακές Ωρωπού.
Εκεί, έξω από τις φυλακές η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη, ο κόσμος εκστασιασμένος ταξίδευε με τα τραγούδια και τις αφηγήσεις από την καλλιτεχνική ομάδα της ΕΛΜΕ Εύβοιας, για τον αθάνατο Μίκη. Η ατμόσφαιρα είχε φορτιστεί και από την επίσκεψη στο χώρο του μικρού κελιού και της απομόνωσης του Μ. Θεοδωράκη. Εκεί η ανατριχίλα μπερδεύεται με την περηφάνεια και το θαυμασμό και οι φωτογραφίες και τα κείμενα ζωντανεύουν και σε κάνουν ένα με αυτό το πικρό κομμάτι της ιστορίας, αλλά βγαίνεις πιο δυνατός….
…και μετά από ένα στενό μονοπάτι λίγο φως προβάλει, και μια μουσική, λίγο θλιμμένη αλλά ρωμαλέα, ζωγραφίζει λέξεις, όπως αγώνας, ελευθερία που κάπου κάποτε πολεμήθηκαν με λύσσα, και ακόμα και σήμερα, έχουν ξεθωριάσει, η χαροπαλεύουν.