Κείμενο: Χριστίνα Βασιλαντωνάκη
Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου
Δεν ξέρω πώς λειτουργούν οι άλλοι σύλλογοι, όμως, όταν αναφερόμαστε σε κρητικούς, ας πούμε ότι είναι μία κατηγορία μόνοι τους! Δε νοείται να πάρουν καμιά απόφαση, αν δεν έχει προηγηθεί φαγοπότι. Κάπου εκεί λοιπόν, στην πέμπτη ρακή κατά προσέγγιση, αρχίζει να ξεθολώνει το τοπίο. Και τα βλέπουν όλα εύκολα και αποφασίζουν, ας πούμε, να αναβιώσουν τον Κλήδονα, έτσι, γιατί είναι ωραίο έθιμο (ότι είναι, είναι). Κι επειδή, όλο το καλοκαίρι έχουν προσκλήσεις και θα συμμετάσχουν παντού, είπαν να το διοργανώσουν άμεσα, αφού “στη βράση κολλάει το σίδερο” (αυτά τα λέει η πρόεδρος, που τα εννοεί κιόλας). Οπότε, όπως είναι αναμενόμενο, αρχίζουν όλοι να τρέχουν πανικόβλητοι, να προλάβουν τα ακατόρθωτα, αλλά ως εκ θαύματος λειτουργούν καλύτερα υπό πίεση και όλα πάνε κατ΄ευχήν!
Είπαμε, για κρητικούς πρόκειται….
Από πού να το πιάσεις; Από το σκηνοθέτη και δημιουργό, που είχε κάτι δεκαετίες στην ΕΡΤ; Από τους μαθητές του συλλόγου, που βάζουν κάτω και επαγγελματίες ηθοποιούς; Από τους χορευτές, που κατευθείαν συγχρονίστηκαν; Από το δάσκαλο που είχε έτοιμους τους κατάλληλους για την περίσταση χορούς; Οι μουσικοί πάλι; Οι πιο ιδανικοί για να ξεσηκώσουν τα πλήθη!. Για να μην αναφερθώ στις μαντινάδες, που ενώ αρχικά τις έψαχναν στο διαδίκτυο, τελικά αποφάνθηκαν, ότι οι δικές τους, οι αυθόρμητες, είναι πολύ καλύτερες και πιο… πικάντικες. Γιατί να πούνε ξένες λοιπόν; Οπότε άρχισαν να τις αραδιάζουν ασταμάτητα! Η ρακή , εννοείται, θα ρέει άφθονη για τον κόσμο (αν δεν την έχουν πιει οι ίδιοι στις πρόβες, θα είναι θαύμα) και όλα είναι πανέτοιμα!
Διαπιστώνουμε πως, αυτό που είναι ακατόρθωτο για κάποιους, για άλλους πάλι, είναι απλό και εφικτό! Τί κι αν οι φορείς δε συνδράμουν; Θα το χρηματοδοτήσουν μόνοι τους! «Ένα υπογλώσσιο για τον ταμία, ρε παιδιά!» Όπως και να΄ χει, δεν το βάζουν κάτω και ξέρουν ακριβώς τι να κάνουν: Θα δώσουν την ψυχή τους και θ’ αφήσουν εποχή! Για κρητικούς πρόκειται…
Κυριακή 11 Ιουνίου ώρα 20:30, στην πλατεία Σμηναγού Γκέλη στην Κάνηθο, θα παρακολουθήσουμε το πανάρχαιο ελληνικό έθιμο του Κλήδονα, που όμως, θα έχει κάτι από άρωμα και κουζουλάδα Κρήτης!
Δε ξεχνάμε να φέρουμε από το σπίτι: το μαγιοστέφανο να ρίξουμε στις φωτιές, ένα απλό αντικείμενο, να βάλουμε στο πιθάρι για τα ριζικάρια και οπωσδήποτε άνετα παπούτσια χορού, γιατί είπαμε…
Για κρητικούς πρόκειται!
Κι εγώ διαβάζοντας το άρθρο σου Χριστίνα έγινα πάλι παιδί τότε που στις γειτονιές ανάβαν οι φωτιές και πηδούσαμε από πάνω. Κι όταν ο φόβος της πρώτης φοράς έφευγε που μας έχανες που μας έβρισκες πάνω από τις φλόγες της φωτιάς σε έναν αέναο κύκλο.