Κείμενο: Αντώνης Σαμαρτζής
Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου
«Φωτογράφε έχω χάλια, με έβγαλες με δύο κεφάλια.
Μη σε νοιάζει αυτό εσένα θα σου κόψω εγώ το ένα.»
Σήμερα η λήψη μιας φωτογραφίας είναι το πιο απλό πράγμα είτε με φωτογραφική μηχανή είτε με το κινητό.
Ας πάμε στα χρόνια του Α’ Παγκοσμίου πολέμου και μετά.
Οι παλαιότεροι Χαλκιδέοι θυμούνται τους υπαίθριους φωτογράφους με το τετράγωνο κουτί πάνω σε ένα τρίποδο που από την μια όψη είχε μια οπή με ένα καπάκι όπου ήταν ο φακός και στην πίσω όψη ένα μαύρο ύφασμα. Επίσης είχε μικρά συρτάρια με λεκανάκια που είχαν τα υγρά της εμφάνισης. Φαντάζομαι θα έχετε δει την κινηματογραφική ταινία όπου ο Θανάσης Βέγγος υποδύεται έναν αρχάριο φωτογράφο.
Τους βλέπαμε κυρίως έξω από τα Δικαστήρια και έβγαζαν κυρίως φωτογραφίες για ταυτότητες και διπλώματα. Άλλοι στην γέφυρα για να αποθανατίσουν τους επισκέπτες της πόλης με φόντο την παραλία και την γέφυρα του Ευρίπου.
Έβγαζαν φωτογραφίες, πάντα με το φως της ημέρας, «στιγμής» ασπρόμαυρες, κυρίως για ταυτότητες, που τις παρέδιδαν σε λίγα λεπτά και «εβδομαδιαίες» έγχρωμες που εμφανίζονταν στο εργαστήριο.
Οι περισσότεροι ήσαν πρόσφυγες που έφτασαν στην Χαλκίδα μετά το 1922.
Σωκράτης Αναστασιάδης, Χρήστος Ανδρεάδης, Μάρκος Μάρκου, Βασίλης Ακινόσογλου, Ισαάκ Λαζαρίδης , Τάσος Μαλτεπετίδης είναι οι καταγεγραμμένοι τα παλαιότερα χρόνια, με τελευταίο που ενθυμούμαι τον Λεωνίδα Βραϊμάκη.