Κείμενο: Δημήτρης Λιανοστάθης
Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου
Η πολιτιστική πρόταση του Αλωνακίου «Πέτρα που θέλει να κυλά» παρουσιάστηκε στις 18 του Γενάρη στο Μέγαρο Μουσικής. Μια «παράσταση» διαφορετική από τις προηγούμενες, μιας και βάση της ήταν η «ολιστική» πολιτισμική θεώρηση του μουσικοχορευτικού φαινομένου. Η πρόταση μας γνώρισε -στην αρχική της θεώρηση- μεγάλη απήχηση. Το πολιτισμικό αγαθό που ανέδειξε και «παρήχθη» άγγιξε την ψυχή και τον νου όσων την παρακολούθησαν, οι οποίοι, απ΄ ότι φαίνεται, λειτούργησαν ως πολλαπλασιαστές της δυναμικής της πρότασής μας.
Ο χορός και η μουσική ανήκουν στις παραστατικές τέχνες και σχεδόν όλοι οι φορείς λαϊκού πολιτισμού «παρουσιάζουν επί σκηνής» πολιτισμικά στοιχεία. Με βάση αυτήν την παραδοχή είναι σπουδαίο θαρρώ -πέραν του ρόλου μας ως πολιτιστικοί διαχειριστές γενικά, αλλά και ειδικά- να δούμε τον χώρο μας -εμπράκτως- και ως Πυρήνα και Φορέα Τέχνης. Και να επενδύουμε πολιτισμικά σ΄ αυτό. Χωρίς αυτό να σημαίνει σε καμία περίπτωση βέβαια, ότι ακυρώνουμε ή και υποβαθμίζουμε τον ρόλο μας στην καταγραφή, ανάδειξη και διαφύλαξη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Το προηγούμενο δίπολο υφίσταται και σήμερα και από πάντα. Δεν το ανακαλύψαμε εμείς. Απλά θελήσαμε με την «πέτρα που θέλει να κυλά» να τονίσουμε ιδιαίτερα αυτήν την Τέχνη, στην ολιστική πολιτιστική θεώρηση του μουσικοχορευτικού φαινομένου, στον άξονα του χώρου και του χρόνου. Το σχόλιο που γράφτηκε ότι μετά την παράσταση αναχώρησε ο θεατής «έχοντας τόσες απορίες, τόσα συναισθήματα, τόσες εικόνες, τόσα χρώματα, τόσα αρώματα, στο μυαλό, αναστατώνοντάς το», δείχνει ότι η Τέχνη στην «Πέτρα που θέλει να κυλά» επιτέλεσε τον ρόλο της και λειτούργησε…
Ένα ακόμη από τα εκατοντάδες σχόλια που γράφτηκαν είναι ότι η πρόταση ήταν καινοτόμα, τολμηρή και πρωτοποριακή. Είναι αλήθεια ότι κινήθηκε και σ΄ ένα άλλο πεδίο, πέρα από την έως τώρα λογική των παραστάσεων φορέων λαϊκού πολιτισμού. Ανέδειξε στοιχεία προϋπάρχοντα βέβαια, τα οποία μπήκαν στην «δημιουργική και ευχάριστη βάσανο» της ενδελεχούς μελέτης και κυρίως της σύνθεσης και παρουσίασης αυτών. Ήταν όμως και μια πρόταση με προσωπική σφραγίδα και αισθητική που έφερε υπογραφή και ως τέτοια θα πρέπει να «αξιολογηθεί». Το τελευταίο, για όσους ίσως υποστηρίξουν ότι «απομακρύνθηκε» η πρόταση μας από τα «παραδοσιακά»… Κι αυτό χρήζει βέβαια συζήτησης – κατ΄ αρχήν και πρωτίστως εννοιολογικής – για το τι είναι και πως εκλαμβάνει κανείς το «παραδοσιακά»…
Η πρωτοπορία για την πρωτοπορία και η καινοτομία για την καινοτομία δεν έχουν θεωρώ προστιθέμενη πολιτισμική αξία και λειτουργούν απλά ως φωτοβολίδες… Μια «απενοχοποίηση του χώρου» όπως ειπώθηκε λειτουργεί πολλαπλασιαστικά και μας βάζει σε δημιουργικές σκέψεις και βέβαια λειτουργίες…
Η πέτρα κύλησε, το αλωνάκι τόλμησε. Με το «σβήσιμο» των φώτων της σκηνής δεν τελείωσε η παράσταση, δεν γράφτηκε ο επίλογος της…
Η Πέτρα, συνεχίζει να κυλά, γιατί απλά, θέλει να κυλά, μπορεί να κυλά & κυρίως αυτή είναι η «Φύση της», πάντα κυλά!
Ο ΠΡΟΛΟΓΟΣ της πρότασης γράφτηκε!!!