Η Γιορτή του Πατέρα

Κείμενο: Ελένη Μίγκλη
Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου
φωτο: Ε. Ευσταθίου, ετών 8 (Εργαστήρι Τέχνης Χαλκίδας)

  Στην Ελλάδα η γιορτή του πατέρα πέφτει κάθε τρίτη Κυριακή του Ιουνίου. Η “γιορτή” αυτή έχει τις ρίζες της στην Αμερική, καθώς την καθιέρωσε ο πρόεδρος Λίντον Τζόνσον το 1966, εκδίδοντας το πρώτο προεδρικό διάταγμα που τιμούσε επίσημα τους μπαμπάδες και τις πατρικές σχέσεις, καθιερώνοντας ως επίσημη γιορτή του πατέρα την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου κάθε έτους. Η γιορτή αποτελεί συμπληρωματική της γιορτής της μητέρας.

 Παρόλο που αποτελεί συμπληρωματική γιορτή με αυτή της μητέρας, πολλοί ακόμα και σήμερα δεν ξέρουν ότι υπάρχει ημέρα προς τιμή των πατεράδων. Αρκετοί είναι αυτοί που ξέρουν ότι υπάρχει αλλά δεν ξέρουν πότε πέφτει. Ελάχιστοι είναι αυτοί που θα πάρουν ένα συμβολικό δώρο για τον πατέρα τους. Λίγοι είναι αυτοί που πουλάνε δώρα για την ημέρα του πατέρα και αν το κάνουν θα το κάνουν λιγοστές μέρες πριν, σε αντίθεση με της μητέρας που τα διαφημίζουν ένα μήνα πριν

 Γιατί όμως υπάρχει τέτοιος διαχωρισμός ανάμεσα στη μέρα της μητέρας και τη μέρα του πατέρα;  Γιατί την γνωρίζουν λίγοι αυτοί την γιορτή και την θυμούνται ακόμα λιγότεροι;  Δε θα έπρεπε να γίνεται έτσι! Και οι μπαμπάδες  αγαπούν τα παιδιά τους, και οι μπαμπάδες τρέχουν για αυτά όταν χρειάζονται κάτι, και οι μπαμπάδες θα δώσουν και  τη ζωή τους αν χρειαστεί για τα παιδιά τους, και οι μπαμπάδες κάνουν ότι μπορούν για να τους προσφέρουν τα καλύτερα, και οι μπαμπάδες αγωνίζονται για τα παιδιά τους. Τουλάχιστον η πλειοψηφία των πατεράδων!

 Ξέρω, υπάρχουν και “μπαμπάδες” που δεν κάνουν τίποτα για τα παιδιά τους ή που δεν τους νοιάζει γι αυτά ή που τα κακοποιούν και που δεν αξίζουν καν τον τίτλο “μπαμπάς”. Υπάρχουν όμως και ΜΠΑΜΠΑΔΕΣ που αγαπάνε τα παιδιά τους με όλο τους το είναι και θέλουν το καλο τους, για αυτό και κοιτάνε να τους το παρέχουν και να κάνουν ότι μπορούν για τα παιδιά τους. Ας θυμόμαστε λοιπόν όλοι αυτή τη μέρα του χρόνου ως προς τιμήν αυτών των πατεράδων. 

Η συντάκτρια Ελένη Μίγκλη με τον πατέρα της

 Εγώ πάντως κάθε χρόνο θυμάμαι τον δικό μου μπαμπά. Δεν τον θυμάμαι μόνο τότε. Τον αγαπώ και τον νοιάζομαι κάθε μέρα, όπως και τους δύο μου γονείς. Δεν περιμένω μόνο αυτή τη μέρα.

 Απλά αυτή τη μέρα – την αντίστοιχη του καθενός – κοιτάω να τους το δείξω λίγο περισσότερο για να τους δείξω ότι αυτό που κάνουν για μένα και τα αδέρφια μου είναι πολύ σημαντικό, πολύ μεγάλο.

 Για να τους δείξω ότι τους ευγνωμωνώ που με έκαναν έναν ενήλικα με αξίες, με αρχές, με παιδεία. Για να τους δείξω ότι είναι αξιοθαύμαστο και ότι δικαιούνται μια μέρα που τους τιμάει για όλα αυτά. 

Σε ευχαριστώ μαμά και μπαμπά γι αυτά που κάνετε για μένα κάθε μέρα! Σας αγαπώ πολύ! Στα μάτια μου θα είστε πάντα οι ήρωες μου! 

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *