από την Αγγελική Μούντριχα
Λίγα χρόνια πριν, και σε διάστημα 5 ετών, o Roger Waters, βασικό ιδρυτικό μέλος, κύριος συνθέτης και μπασίστας του βρετανικού συγκροτήματος «Pink Floyd » παρουσίασε δύο μεγάλα μουσικά έργα στην Ελλάδα, το «The dark side of the moon» και το «The Wall». Το πρώτο στη Μαλακάσα, σε μια σχεδόν λιτή συναυλία, αν συγκριθεί με αυτές που ακολούθησαν για το δεύτερο στην Αθήνα το 2011 και 2013. Και στις δύο περιπτώσεις, εκτός από την υπερκόσμια μουσική, ο χώρος πλημμύρισε από τους αντιμιλιταριστικούς στίχους, που κάνουν τον καθένα να αναστοχάζεται για όσα συμβαίνουν στον κόσμο.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία, τα καραβάνια των ανθρώπων που απεγνωσμένα προσπαθούν να σωθούν, η δυστυχία και ο πόνος που έχει προκληθεί, η απεγνωσμένη φωνή των Ρώσων που ζητούν την παύση του πολέμου, έφεραν στη μνήμη μου τους στίχους δυο τραγουδιών: « Είναι αυτοί οι άνθρωποι που πρέπει να βομβαρδίσουμε, είμαστε σίγουροι ότι θέλουν το κακό μας; » ( Leaving Beirut ), … «Σκοτώνουμε και ακρωτηριάζουμε με τη γενναιότητα της απόστασης, καθώς βρισκόμαστε εκτός φάσματος του πολέμου » (The bravery of being out of range). Οι στίχοι αυτοί αναφέρονται σε πολέμους του παρελθόντος, έχουν, όμως, διαχρονικά και καθολικά μηνύματα. Πόσο εύκολο είναι κανείς να παίρνει αποφάσεις για τις ζωές των άλλων, όταν βρίσκεται προστατευμένος, μακριά από το πεδίο της μάχης! Πώς μπορούμε να συνεχίζουμε τους βομβαρδισμούς και να σπέρνουμε το μίσος μεταξύ των λαών;
Σίγουρα ένα τραγούδι, μια συναυλία, δεν μπορούν να αλλάξουν τη ζοφερή κατάσταση που δημιουργεί ένας πόλεμος, μπορούν, όμως, να μας προβληματίσουν, να μας ενώσουν, να εκμηδενίσουν τις υποτιθέμενες διαφορές μας. Κάθε μορφή τέχνης, κάθε ίχνος πολιτισμού μας θυμίζει ότι είμαστε άνθρωποι, φανερώνει τα πάθη και τις αδυναμίες μας, τα ενδιαφέροντα μας, τους προβληματισμούς μας, τις ανάγκες μας. Πόσο πίσω μας έφεραν τα χρόνια της πανδημίας, πόσο πρέπει να μας τρομάζει ο πολιτιστικός αποκλεισμός ακόμα και αυτού που αποκαλούμε εχθρό!
