από την Αναστασία Τσαλκιτζή
Αλκυονίδες μέρες κι η ηλιοφάνεια σε προσκαλεί να περπατήσεις ανακαλύπτοντας τη μοναδικότητα της πόλης που ζεις. Δεν ξέρεις ποιο μονοπάτι να διαλέξεις είναι όλα τόσο ξεχωριστά, υπέροχα. Η αποτυπωμένη χαρτογράφηση στα συρτάρια των αναμνήσεων πόσο σε μπερδεύει. Η προσπάθεια επιλογής τόσο δύσκολη! Αναποφάσιστη, ξεκινάς και δίχως να το καταλάβεις το ακατέργαστο διαμάντι της πόλης ξεπροβάλλει.
Κι οι αναμνήσεις χορεύουν ανασύροντας μνήμες. Ο χορός τους τόσο έντονος και το μυαλό αφήνεται στροβιλιζόμενο να παρασυρθεί, να ταξιδέψει στο παρελθόν απολαμβάνοντας τις εκδηλώσεις που ζωντάνεψαν στο μικρό θεατράκι , αφιερωμένο στη μνήμη του επιτίμου δημότη της πόλης μας Ορέστη Μακρή. Η καρδιά των πολιτιστικών εκδηλώσεων του καλοκαιριού έρημη, μονάχη σ τη δύσκολη καθημερινότητα της εποχής.
Θέλοντας να σβήσω τη μηχανή του χρόνου, απολαμβάνω τον περίπατο στο πάρκο του λαού ανακαλύπτοντας για μία ακόμα φορά την ομορφιά του. Η αέναη κίνηση του νερού, τα μυριάδες μικροσκοπικά όστρακα γαντζωμένα στην πετρόκτιστη όχθη, το κρυφτό των ψαριών στο χορτάρινο υδρόβιο δάσος, οι πάπιες που αμέριμνες σεργιανίζουν, ο αντικατοπτρισμός των πανύψηλων γέρικων ευκαλύπτων, τα γεφύρια, συνθέτουν τη μοναδικότητα του τοπίου.
Το κρώξιμο των υδρόβιων πτηνών, η υπέροχη κορμοστασιά τους, η ικετευτική ματιά τους διακόπτουν τις σκέψεις που συντροφεύουν την περιπλάνησή μου. Μοιράζομαι μαζί τους το ξεχασμένο κουλούρι στην τσάντα απολαμβάνοντας τη μάχη επιβίωσης μεταξύ ψαριών και υδρόβιων πτηνών. Οι όμορφες εικόνες σβήνουν στις αντιθέσεις ζωής και θανάτου. Από τη μια το κουφάρι του εγχειρήματος για καλοκαιρινή υγρή διασκέδαση κι από την άλλη το πάρκο κυκλοφοριακής αγωγής κλειστό, δίχως πρόσβαση για το κοινό, μα τόσο φροντισμένο.
Θέλοντας να διώξω το “ΓΙΑΤΙ” που τόσες φορές έχει βασανίσει το μυαλό στους δικούς μου περιπάτους επιστρέφω στην ομορφιά του προηγούμενου τοπίου παρατηρώντας εκείνους που γεύονται ανάσες ζωής στο γήπεδο, τα όργανα άσκησης, τα πετρόχτιστα πεζούλια του υφάλμυρου ποταμού. Περιπλανιέμαι απολαμβάνοντας τη μοναδικότητα των αρωμάτων, ευκάλυπτος κι αλμύρα ανακατεμένα με τη μυρωδιά του φρεσκοκομμένου γρασιδιού.
Έφθασα στον γεμάτο κίνηση δρόμο και η ματιά στρέφεται στο εμβληματικό αναπαλαιωμένο βιομηχανικό κτήριο των αρχών του 20ου αιώνα, στο τότε βιομηχανικό προάστιο της Χαλκίδας. Οινοπνευματοποιείο – ποτοποιείο – παγοποιείο τότε, μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς σήμερα. Ο κήπος του περιποιημένος, στολισμένος με ελιές και δάφνες, προσκαλεί τον επισκέπτη να περιπλανηθεί στη συνύπαρξη του σύγχρονου και αναπαλαιωμένου κτηρίου, ανακαλύπτοντας πτυχές της ιστορίας της Εύβοιας και της Σκύρου, από την παλαιολιθική εποχή μέχρι και τις αρχές του 20ου αιώνα.
Γοητευμένη απομακρύνομαι έχοντας γευτεί τις έντονες αντιθέσεις του ακατέργαστου διαμαντιού, ζωή και θάνατος, μοντέρνο και αναπαλαιωμένο, υποσχόμενη όμως πως θα συνεχίσω να ανακαλύπτω την ομορφιά της παραμελημένης πόλης που ζούμε
