Κείμενο: Αναστασία Τσαλκιτζή
Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου
“….μα το σημάδι στην «ψυχή» απ’ τα φιλιά σου θα μαρτυράει πως κάποτε με είχες αγκαλιά σου…”
Παράξενος τίτλος μα είναι νομίζω ο καταλληλότερος, λίγο αλλαγμένος βέβαια, που μπορεί να διατυπώσει τη δεξιοτεχνία, τη μαεστρία εκείνου που φυτεύει σπόρους παράδοσης. Μα ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
2η μέρα του τριήμερου εορτασμού των 40 χρόνων παρουσίας του «Αλωνακίου» κι εγώ για άλλη μία φορά θεατής των δρώμενων. Τα υπέροχα σκηνικά της προηγούμενης βραδιάς δεν μπορούν να προσελκύσουν τη ματιά του θεατή. Επισκιάζονται από τα σκηνικά του θεάτρου σκιών. Όχι, αρνούμαι να μπω στη διαδικασία να ανακαλύψω το εύρος της αποψινής σκηνοθετικής βραδιάς. Απλώς θα απολαύσω τα όσα θα διαδραματιστούν επί σκηνής. 
Ο πρώτος ήχος κουδουνιού σηματοδοτεί την ύπαρξη μίας θεατρικής παράστασης, ο δεύτερος την επερχόμενη σκηνή και ο τρίτος την έναρξη της παράστασης. Και ναι, η παράσταση ξεκινά με την παρέλαση όλων εκείνων που δίνουν ζωή στο σύλλογο.
Οι θεατές καλωσορίζουν με το δυνατό χειροκρότημα τον καθένα ξεχωριστά που επιλέγει να εκτεθεί στα μάτια του κοινού, μα το δυνατότερο χειροκρότημα απευθύνεται στους «σπόρους» της νέας γενιάς.
Η άυλη αυλαία ανοίγει και επί σκηνής ο πρωταγωνιστής μάλλον της σημερινής βραδιάς, ο Καραγκιόζης τοποθετεί τον πήχη της θέασης. Πόσο όμορφο να έρχεσαι αντιμέτωπος με μία διαφορετική οπτική του θεάτρου σκιών. Εκείνης που θέατρο και σκιές ενώνονται ζωντανεύοντας τις παραδοσιακές φιγούρες. Εκείνης που οι φιγούρες της, όντας «ζώσες», αφηγούνται έξυπνα τα όσα θα ακολουθήσουν .
Ευφυής – πρωτότυπη η εκφραζόμενη σκηνοθετική άποψη. Ευφάνταστη η χωροταξική παρουσίαση. Μοναδικός ο ανασχεδιασμός των ομάδων επί σκηνής, έχοντας αφήσει στην άκρη τα πρωτόκολλα μετακίνησης των χορευτών επί σκηνής. Απλώνουν το συναίσθημα της συμμετοχής, της χαράς, της απόλαυσης.
Κι η δική τους χαρά γίνεται η δική μας απόλαυση. Η δική τους συμμετοχή γίνεται η δική μας χειροκροτούμενη παρουσία κοινού. Η δική τους παρουσίαση γίνεται η δική μας θέαση.
Η μουσική το άρωμα, η κίνηση η γεύση, οι σκιές η όραση, το χρώμα η επίγευση, η φορεσιά η αίσθηση και το «γεύμα» ολοκληρώθηκε; Όχι λείπει το επιδόρπιο, που δεν είναι άλλο από το μέλλον μας.
Το μέλλον μας επί σκηνής κι εγώ έχω την αίσθηση πως βρίσκομαι και πάλι στην τάξη του νηπιαγωγείου μου. Εκεί που οι κανόνες της ζωής είναι όμορφοι, δημιουργικοί, μοναδικοί. Στους μπόμπιρες επί σκηνής φυτεύτηκε ο σπόρος της παράδοσης, καλλιεργήθηκε, ποτίστηκε, επιμελήθηκε και θα αναμένουμε τη συγκομιδή του «σχολικού κήπου». 
Αποχωρώ έχοντας την επίγευση του μοναδικού επιδόρπιου και αδημονώ για την έναρξη της 3ης μέρας που θα ηχήσει σχεδόν ταυτόχρονα με τη λήξη των τριήμερων εκδηλώσεων του συλλόγου « Τ’ Αλωνάκι»