Κείμενο: Αχιλλέας Περγάμαλης
Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου
Πολλές φορές οι βόμβες και τα αεροπλάνα από τα οποία πέφτουν αξίζουν περισσότερο από το ακαθάριστο εθνικό προϊόν της χώρας που πέφτουν.
Οι πιλότοι που οδηγούν αυτές τις μηχανές του θανάτου, το βράδυ θα γυρίσουν στο σπίτι τους θα φάνε με την οικογένειά τους, θα βάλουν τα παιδιά για ύπνο, θα τα φιλήσουν και θα πέσουν στο κρεβάτι τους ήσυχοι πως έχουν κάνει το καθήκον τους.
Ένα σημαντικό στοιχείο που αναδείχθηκε στη δίκη της Νυρεμβέργης ήταν πως πολλοί κατηγορούμενοι ισχυρίστηκαν ότι απλώς εκτελούσαν διαταγές και δεν έφεραν την ατομική ευθύνη για τις πράξεις τους. Το δικαστήριο εξέτασε προσεκτικά αυτόν τον ισχυρισμό και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η εκτέλεση εντολών δεν απαλλάσσει από την ατομική ευθύνη για εγκλήματα πολέμου ή εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
ΑΤΟΜΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ. Δυο λέξεις που σήμερα φαντάζουν ξεχασμένες κι όμως αποτελούν την πεμπτουσία της ανθρώπινης υπόστασης.
Ποιος μπορεί να έχει ήσυχη τη συνείδησή του όταν γνωρίζει πως με ένα πάτημα ενός κουμπιού, με την άκρη του δακτύλου του, μπορεί να καταστρέψει περιουσίες, οικογένειες και κυρίως να σκοτώσει μικρά παιδιά. Παιδιά που δεν πρόλαβαν να μεγαλώσουν, να ζήσουν, να μεγαλώσουν, να ερωτευτούν, να κάνουν παιδιά και να δημιουργήσουν.
Φαίνεται όμως πως μάλλον δεν έχουν συναίσθηση των πράξεών τους. Όσο περισσότερη ασφάλεια τους παρέχει η τεχνολογία από το κόκπιτ ενός stealth αεροσκάφους ή ακόμη και από κάποιο δωμάτιο επιχειρήσεων προκειμένου για drone, τόσο νομίζουν πως οι αποφάσεις τους, αποφάσεις ζωής για άλλους, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα video game. Και τα παράσημα που θα πάρουν και οι εύφημες μνείες από τους ανώτερους, θα βοηθήσουν να ξεχάσουν οποιουσδήποτε ηθικούς ενδοιασμούς έχουν στην ψυχή τους. Γιατί αυτοί οι «άνθρωποι» δεν έχουν κανένα ηθικό έρμα. Μπορεί τεχνολογικά, επιστημονικά να είναι πλήρως καταρτισμένοι αλλά δε δέχτηκαν ποτέ κανένα ερέθισμα που να αγγίξει τη ψυχή τους,
Και εδώ έρχεται η συμβολή των ανθρώπων εκείνων, από κάθε πολιτιστικό μετερίζι, μουσικό, θεατρικό, χορευτικό, εικαστικό ή όποιο άλλο, που δίνουν τον χρόνο τους, την καρδιά τους, το είναι τους, για να ημερέψουν το θηρίο που κρύβει ο άνθρωπος μέσα του.
Ίσως έτσι αυτός που θέλει να πατήσει το κουμπί να το σκεφτεί δύο φορές.
Ίσως έτσι ημερέψει λίγο και ο κόσμος μας.