Κείμενο: Αναστασία Τσαλκιτζή
Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου
Μέρα λουσμένη στο φως του ζωοδότη ήλιου και έχοντας αποφασίσει πως δε θα δεχτώ το κλείσιμο του ματιού του για έναν περίπατο μοναδικό, κατηφορίζω προς το σύλλογο Κρητών. Η πρόσκληση της Χριστίνας δελεαστική, ο τίτλος του παραμυθιού « Από το ρόδο … βγαίνει ρόδο» παράξενος, ο συγγραφέας άγνωστος, σε μένα τουλάχιστον.
Κυψέλη ζωντανή η αίθουσα του συλλόγου. Άνθρωποι ζεστοί, φιλόξενοι, χαρούμενοι καλωσορίζουν τον καθέναν από μας, τιμώντας μας. Καθισμένη αφήνω τη ματιά να περιπλανηθεί κι η ιστορία της Κρήτης ζωντανεύει στον όμορφο διάκοσμο της αίθουσας.
Η εκδήλωση αρχίζει και οι ομιλητές ξεδιπλώνουν την αξία της οικογένειας, ξεδιπλώνουν αργά μα σταθερά το εντυπωσιακό βιογραφικό του. Χορός, τραγούδι, παράδοση ενεπλάκησαν με τη γραφή. Κι η γραφή το μέσο ολοκλήρωσης της αποστολής του.
Πρεσβευτής λοιπόν της λεβεντογέννας Κρήτης, πρεσβευτής της παράδοσης, της παράδοσης που με το χορό μυεί το παιδί σ΄ ένα πολιτισμό, της παράδοσης που μέσω του χορού μεταφέρει την ιστορία του τόπου στο σήμερα, της παράδοσης που «κοσκινίζεται» μεταφέροντας αξίες της στο σήμερα, της παράδοσης που μέσω του χορού δηλώνεται η καταγωγή του χορευτή….
Φυσικά η εκδήλωση πλαισιώνεται με μικρούς χορευτές που στο άκουσμα της κρητικής λύρας τα πόδια τους κινούνται, το κορμί ζωντανεύει, η ψυχή ευφραίνεται …
Κι η εκδήλωση φτάνει στο τέλος της με την παρουσίαση του παραμυθιού κι εγώ αποχωρώ προβληματισμένη. Πόσο δύσκολο να ανακαλύψεις τις ρίζες που μεταφέρουν το χθες στο σήμερα; Πόσο δύσκολο ο χορός στο σήμερα να εκφράζει τη ζωή;