Κείμενο: Ευαγγελία Σταμέλου
Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου
Ψάχναμε καιρό με το “Αλωνάκι press” μια μέρα που να βόλευε τους περισσότερους και επιτέλους βρήκαμε την πρώτη Κυριακή του Δεκέμβρη, για να πραγματοποιήσουμε την εξόρμησή μας στην Αθήνα σε συνδυασμό με θεατρική παράσταση.
Με άτομα γνωστά, αγαπημένα και φιλικά από το Αλωνάκι και όχι μόνο, αφού μας τίμησαν και άτομα εκτός συλλόγου ακόμη και από Αθήνα, ξεκίνησε η όμορφη βόλτα μας, με χαρά και θετική διάθεση και έναν καταπληκτικό καιρό που μας επέτρεψε να περπατήσουμε στην χριστουγεννιάτικη στολισμένη πλατεία πολύ κοντά στο θέατρο.
Έχοντας αρκετό χρόνο στην διάθεσή μας, απολαύσαμε το απογευματινό καφεδάκι μας σε ένα πολύ γνωστό ιστορικό καφέ, ένα διαχρονικό κόσμημα της Αθήνας, κατά κοινή ομολογία, που έχει κάτι το κλασικό και νοσταλγικό, διατηρώντας την αίγλη της πάλαι ποτέ αθώας και αρχοντικής Κυψέλης.
Η Λαμπρινή, ηθοποιός και ψυχή του θεάτρου, μας συνόδευσε με ένα πλατύ χαμόγελο και μια ανοιχτή αγκαλιά στο χώρο του θεάτρου. Ένας ζεστός ατμοσφαιρικός χώρος, ιδιαίτερα προσεγμένος και στολισμένος. Τόσο φιλόξενοι όλοι τους, κάτι που δεν το συναντάς συχνά σε παρόμοιους χώρους, που στο τέλος του έργου μας περίμενε στο φουαγιέ κέρασμα και συζήτηση για το έργο τόσο από τον σκηνοθέτη Νίκο Καμτσή, όσο και από τους ηθοποιούς, που αφιέρωσαν χρόνο για να μας κάνουν να γνωρίσουμε το έργο και τον συγγραφέα του Νικολάϊ Γκογκόλ αλλά και να κατανοήσουμε τα ιδιαίτερα και διαχρονικά μηνύματά του. 
Λίγα λόγια για το έργο. «Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΜΙΑΣ ΜΥΤΗΣ»
Το έργο του Γκόγκολ, ο οποίος είναι πρωτοπόρος στον συμβολισμό και της ψυχολογικής εμβάθυνσης, αποτελεί διαχρονικό καθρέφτη της ανθρώπινης φύσης και της κοινωνίας. Με τα βαθιά σατιρικά του στοιχεία, την καυστική κριτική του για τις ανθρώπινες αδυναμίες και την εκρηκτική φαντασία του, προσφέρει μια μοναδική ματιά στον ρωσικό κόσμο της εποχής του, που όμως αντηχεί έως και σήμερα.
Χρησιμοποίησε τη συγκεκριμένη ιστορία να αποκαλύψει την υπερβολική σημασία που δίνει η κοινωνία στην εξωτερική εμφάνιση, τη θέση και τη φήμη, ειρωνευόμενος ταυτόχρονα τον ανθρώπινο ναρκισσισμό και την εξάρτηση από την κοινή γνώμη. Με μαστοριά αναμιγνύει το παράλογο με το ρεαλιστικό, κάνοντας τον θεατή μέτοχο στην γελοιότητα που συχνά διακρίνει την ίδια κοινωνική πραγματικότητα. Μας προσκαλεί να γελάσουμε με την ματαιοδοξία και να αναρωτηθούμε για τις πραγματικές αξίες.
Το έργο κινείται ανάμεσα στο φανταστικό και το καθημερινό, με ελάχιστα σκηνικά αντικείμενα, για να αποδοθεί η ασφυκτική ατμόσφαιρα μιας κοινωνίας που βρίσκεται παγιδευμένη στα γρανάζια της εξουσίας και της κοινωνικής ανισότητας.
Η σημασία της μύτης σαν σύμβολο, είναι ένα εξέχον χαρακτηριστικό του προσώπου που συχνά συνδέεται με την ατομικότητα και την κοινωνική θέση και η απώλειά της, αντιπροσωπεύει την απώλεια της αίσθησης του εαυτού του και της θέσης του στην κοινωνία.
Ένα έργο «ιδιαίτερο», με στοιχεία κωμωδίας και προβληματισμού. Έτσι με αυτήν την βόλτα, μας δόθηκε η ευκαιρία να επικοινωνήσουμε, να θυμηθούμε παλιές ιστορίες, μιας και γνωριζόμασταν -οι περισσότεροι συγχορευτές πάνω από είκοσι χρόνια- να γελάσουμε και φυσικά να ανταλλάξουμε απόψεις αναλύοντας το έργο.
Επιστρέφοντας, γεμάτοι εικόνες υποσχεθήκαμε να ξανασυναντηθούμε σε παρόμοιες δράσεις πολιτισμού, που προάγουν τις γνώσεις μας και επεκτείνουν τους ορίζοντές μας (όπως σωστά είπε η αρχισυντάκτριά μας Κλαίρη).
Και σε επόμενα με υγεία και καλή καρδιά!