Κείμενο: Νικος Μπάνος
Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου
Μπροστά από το λιμάνι της Ναυπάκτου η φιγούρα του Μ. Θερβάντες, του συγγραφέα του Δον Κιχωτη, σημαδεύει θρυλικές στιγμές της ιστορίας της Ναυπάκτου και της παγκόσμιας ιστορίας. Είναι σαν να ακούγεται η φωνή του, “θα πολέμησω μέχρι να πεθάνω για την ελευθερία”, εκεί στη ναυμαχία της Ναυπάκτου, το 1571,που άφησε λάφυρο το ένα του χέρι
Περπατώντας στην πανέμορφη κάστρο πολιτεία της Ναυπάκτου, αφουγγράζομαι τις χορταριασμένες πέτρες που έχουν να μου πουν πολλά, πως ήταν η καστροπολιτεία που ήταν οχυρωμένη από τους Ενετούς, από το λιμάνι μέχρι την κορυφή.
Ακούω τα κανόνια να πληγώνουν τη θάλασσα που την ματώνει το ηλιοβασίλεμα και ο Θερβάντες να δείχνει το δρόμο που γράφει αγώνα, ελευθερία, αλλά κυρίως φαντασία στη ζωή, στην περιπέτεια….
….να φανταζομαστε, πύργους, κάστρα, ανθρώπους που κινδυνεύουν και να γινόμαστε ιππότες για να τους σώσουμε, μια Δουλτσινέα που θα μας εμπνέει, να ταΐζει τον ρομαντισμό μας και δεν πειράζει να γελοιοποιούμαστε καμία φορά, αυτό είναι μες στη ζωή, αρκεί τα λόγια μας να παρηγορούν τους ανθρώπους….
….αυτό είναι και η ουσία του Δον Κιχώτη, ότι αν πιστεύεις σε αξίες και τις υποστηρίζεις, θα το πληρώσεις. Τώρα αφήνω πίσω μου την καστροπολιτεια, τις περίπετειες του Δον Κιχωτη, χάνομαι για λίγο στα Τριζόνια σαν τον Οδυσσέα στο νησί της Κίρκης.
«Τρέλα μπορεί να είναι το να εγκαταλείπουμε τα όνειρά μας (…) Και η μεγαλύτερη τρέλα απ” όλες, να βλέπεις τη ζωή όπως είναι και όχι όπως θα έπρεπε να είναι (…) Να αλλάξεις τον κόσμο φίλε μου Σάντσο, δεν είναι τρέλα, ούτε ουτοπία. Είναι δικαιοσύνη!»