Κείμενο: Αναστασία Τσαλκιτζή
Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου
Γλυκό χειμωνιάτικο βράδυ και στους έρημους δρόμους της Χαλκίδας τρεις γυναικείες φιγούρες ανταμώνουν στην πόρτα της Οδού Ονείρων. Το φουαγιέ μικρό κατάμεστο κόσμο, που αναμένει στη σειρά για ένα μικρό κομματάκι χαρτί που του επιτρέπει την άνοδο των μπλε σκαλιών.
Ο χώρος μικρός, με πέτρινους τοίχους, ζεστός, λουσμένος παιδικότητα – αθωότητα, κατάμεστος με παρέες που επιθυμούν την ακρόαση του μουσικού ταξιδιού. Κλεφτές ματιές στο διάκοσμο. Είναι παράξενα όμορφος, με τη γνώση, την παιδικότητα, τα όνειρα σε κάθε του γωνιά απλωμένα. Όνειρα πλεγμένα στη σημερινή βραδιά με τα όνειρα της γειτονιάς των αγγέλων. 
Η παράσταση ξεκινά κι οι νότες με το διακριτικό τους, μα έντονο, άρωμα, ξυπνούν αθόρυβα τη γειτονιά κι εκείνη συμμετέχει σιγοψιθυρίζοντας, κι ο ψίθυρος, νεύμα εμψυχωτικό των διοργανωτών, ενδυναμώνει την μουσική τους παρουσία. Ο λόγος ζεστός, δυναμικός, θεατρικός ξεδιπλώνει τη ζωή εκείνου που χάθηκε – έσβησε στο κάλεσμα των αγγέλων, του Μάνου Χατζηδάκη. Μάλλον εκείνος επιθυμούσε το γιώτα, γιατί το ήτα στο τέλος τον πάχαινε,, μα εγώ ακολουθώντας κανόνες γραμματικής επιμένω στο ήτα.
Οι δικοί του κανόνες άνθισαν σε δύσκολες στιγμές, αφήνοντας ένα στίγμα μοναδικό στον επίγειο κόσμο, προσφέροντας στη φτωχή μας Ελλάδα, μα συνάμα τόσο πλούσια, φωνή. Μία φωνή που ακούστηκε παντού με την απονομή βραβείου από την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου το 1960, για το καλύτερο πρωτότυπο τραγούδι, “ Τα παιδιά του Πειραιά”. Ένα τραγούδι που ποτέ του δεν αγάπησε κι ένα Οσκαρ που πάλεψε χρόνια για να αφαιρέσει από την πλάτη του.
(https://www.ethnos.gr/history/article/153782/sanshmeraomanosxatzidakisbrabeyetaimetooskargiatitopetaxestaskoypidia)
Το στίγμα του συντρόφευε και εξακολουθεί να συντροφεύει στιγμές της ζωής μας. Στιγμές λύπης, χαράς, ευφορίας, πόνου, θλίψης, σάτιρας. Κι όλες αυτές οι στιγμές συμπυκνώθηκαν, αποδόθηκαν τόσο αγγελικά τούτη τη βραδιά στην “οδό Ονείρων” και εμείς αποχωρούμε με ανάταση ψυχής αντιλαμβανόμενες ίσως για πρώτη φορά τη βαρύτητα των λόγων του:
‘Όταν οι λέξεις έρχονται σ’ επαφή μ’ αυτό που λέμε Μουσική πριν απ’ όλα λιποθυμούν, ξαπλώνουν, παραδίδονται και χάνουν από φυσικού τους ενέργεια, κίνηση, ζωή. Κι ύστερα αρχίζει η περιπέτεια της μελωδίας” .
Σας ευχαριστούμε
(https://youtu.be/_XsEULw13NM?si=G7Xz2qpbrkGc5BKU)