Κείμενο: Αναστασία Τσαλκιτζή
Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου
Ενθουσιασμένη με την άφιξη θεατρικών παραστάσεων στη Χαλκίδα επιλέγω να παρακολουθήσω εκείνη με τον παράξενο τίτλο “Ψευδαισθήσεις” που όχι μόνο σκηνοθετεί η Μαρία Βαρδάκα αλλά και έχει μεταφράσει το έργο του Ρώσου συγγραφέα Ιβάν Ριπάεφ.
Ναι, το θεατράκι Παπαδημητρίου γεμάτο και οι ηθοποιοί επί σκηνής παίζουν με ένα μπαλάκι. Το πετούν ο ένας στον άλλον δίχως σταματημό. Τα σκηνικά τόσο παράξενα, τόσο πρωτότυπα, πρόχειρα τοποθετημένα επί σκηνής. Ένα πιάνο μία κρεμάστρα με ρούχα, ένας πολύχρωμος ανεμιστήρας, φωτιστικό, γραφείο, ένα ξύλινο παγκάκι, μία καρέκλα, τενεκεδένια κουτιά χρωμάτων με ρολό και σκαφάκι, μία αναπαυτική πολυθρόνα, ένας παράξενος καθρέφτης…. Κι εκείνοι συνεχίζουν να παίζουν με το μπαλάκι παρέα με τη μουσική κι εκεί που προσπαθείς να κατανοήσεις εμφανίζεται η Βαρδάκα .
Καλωσορίζει τους θεατές και απευθυνόμενη στο κοινό ανακοινώνει πως σήμερα θα παρακολουθήσουμε μία άσκηση και η πρώτη σκέψη κάνει την εμφάνισή της, “μα εγώ ήρθα να δω θεατρική παράσταση κι όχι εκείνους να παρουσιάζουν ένα θεατρικό παιχνίδι”. Η πρόσκαιρη διαμαρτυρία μου σβήνει στη συνέχεια των λεγομένων της όταν απευθυνόμενη στους ηθοποιούς παρουσιάζει τους κανόνες του θεατρικού παιχνιδιού. Αφήνει τα αριθμημένα καρτελάκια τους και αποχωρεί τονίζοντας πως τα κινητά πρέπει να απενεργοποιηθούν και το παιχνίδι ξεκινά.
Ο υπέροχος μονόλογος της ηθοποιού ωδή της αγάπης κι αρχίζεις να αναρωτιέσαι αν πραγματικά είναι θεατρικό παιχνίδι – αυτοσχεδιασμός αυτό που παρακολουθείς. Η ευγλωττία της μοναδική, η απόδοσή της υπέροχη και ξαφνικά αντιλαμβάνεσαι πως η σκηνοθέτης δημιούργησε την ψευδαίσθηση από την πρώτη στιγμή. Παρακολουθείς την σιωπηλή προσήλωση των συμπρωταγωνιστών της στα λεγόμενά της, η ενεργή σιωπηλή συμμετοχή τους στις πράξεις της συνεχίζουν την ψευδαίσθηση. Νομίζεις πως εκείνη τη στιγμή σκέφτονται τη συνέχεια της ιστορίας και συ σκέφτεσαι “αδύνατον να είναι αυτοσχεδιασμός”.
Τρέχουν να πάρουν την επόμενη καρτέλα που επιτρέπει την ομιλητική συμμετοχή του επόμενου και θαυμάζεις την δική της σκηνοθετική παρουσίαση. Πόσο έξυπνο, δημιουργικό, ευφάνταστο, να εμπλέκεις και τον τίτλο του έργου! Ο δεύτερος μονόλογος συνεχίζει ανατρέποντας τόσο έξυπνα τον προηγούμενο μονόλογο, μα συνεχίζοντας να ξετυλίγει το νήμα της λέξης αγάπη, μιας αγάπης άδολης, δίχως ανταπόκριση. Κι εκείνος, που δε συμφωνεί με όσα εκτυλίσσονται, παρεμβαίνει προσπαθώντας να τοποθετήσει τις σπίθες της δικής του ιστορίας. Μα η απομάκρυνσή του από τη σκηνή είναι άμεση από τους συμπρωταγωνιστές του. Πόσο υπέροχη η παρουσία της ψευδαίσθησης του αυτοσχεδιασμού!
Και αφού ο ενοχλητικός παράγοντας του παιχνιδιού απομακρύνθηκε η ιστορία συνεχίζει απορρίπτοντας έξυπνα την παρέμβαση ανατροπής του δεύτερου μονόλογου με μία αφήγηση ενός περιστατικού του ήρωα από την παιδική του ηλικία ενδυναμώνοντας τον πρώτο μονόλογο.
Οι ανατροπές συνεχείς μα όλες τους ξετυλίγουν τη βαρύτητα της λέξης αγάπη και όλες υποστηρίζουν την παρουσία της ψευδαίσθησης με την σκηνοθεσία του έργου. Σας ευχαριστούμε που επιλέξατε τη Χαλκίδα για να παρουσιάσετε στο κοινό την ΑΓΑΠΗ. Ψευδαίσθηση ;
