Κείμενο: Αναστασία Τσαλκιτζή
Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου
Πρώτη Τετάρτη του τελευταίου παιδιού του φθινοπώρου. Ενός φθινοπώρου που αρνείται τόσο έντονα να δηλώσει την παρουσία του, ενός φθινοπώρου δίχως πρωτοβρόχια, ενός φθινοπώρου που συνεχώς προσκαλεί τους κατοίκους της πόλης να απολαύσουν την μοναδικότητα του αλμυρού υγρού κι εγώ διασχίζω τους δρόμους της πόλης παρέα με το μικρό τετράτροχο σύντροφο των βιαστικών περιπάτων μου.
Κίνηση, αναμονή, εκνευρισμός, κορναρίσματα, τα συνήθη ερεθίσματα της πόλης και αποχαιρετώ το νησί μου μα εξακολουθώ να βρίσκομαι στον ίδιο νομό. Ναι, πλέον στην βοιωτική πλευρά της Χαλκίδας και αναλογίζομαι για μία ακόμα φορά τη μοναδικότητα της παραμελημένης μας πόλης.
Μπορείς να βαδίσεις στον αποκαλυπτόμενο βυθό της θάλασσας, να απολαύσεις την αλλαγή της ροής των υδάτων του θαλάσσιου ποταμού της, να σεργιανίσεις σε εγκαταλελειμμένες γειτονιές μιας άλλης εποχής, να γευτείς αρώματα εσπεριδοειδών, να απολαύσεις το άνοιγμα της συρταρωτής της γέφυρας, μα οι σκέψεις χάνονται όταν το κλειδί της μηχανής γυρνά σβήνοντας τον ήχο της κίνησής του.
Η θέα μοναδική, υπέροχη, τα αραγμένα πλοία, η καινούρια γέφυρα, το δασάκι ντυμένο με χρώματα φθινοπωρινά στο φως της μέρας που σβήνει παραχωρώντας τη θέση του στην αυγή της νυχτιάς και νιώθεις την ανάγκη να περπατήσεις στο παχύ χαλί του δάσους, να ακούς τον ήχο της νεκρής πευκοβελόνας που συνθλίβεται στην κάθε σου κίνηση, νοιώθεις την ανάγκη να ανακαλύψεις τα ίχνη του φθινοπώρου, νοιώθεις ……… απόφαση της στιγμής και ξεκινώ την ανάβαση.
Μα τι παράξενο! στοιχισμένα ψιλόλιγνα κυπαρίσσια στην κοιλότητα του βράχου, συστάδες μωβ και ροζ κυκλάμινων, κλάρες και κορμοί δέντρων νεκρών, κι αφήνεις την ματιά να ταξιδεύει στην εναλλαγή των εικόνων και τη φαντασία να ξυπνήσει προσπαθώντας να κατανοήσει την μοναδικότητα του καμβά του υπέροχου ζωγράφου να αντιληφθεί τα γλυπτά που δημιουργήθηκαν από την τυχαία εναπόθεση των νεκρών ξύλινων κουφαριών.
Θέλεις να παγιδεύσεις την ομορφιά της φύσης στη μνήμης της φωτογραφικής μηχανής, θέλεις οι εικόνες να συντροφέψουν το κουβάρι των σκέψεών σου, θέλεις…….. μα τούτη η ομορφιά αδύνατον να φυλακιστεί μα εσύ επιμένεις, προσπαθείς ελπίζοντας πως θα καταφέρεις να αιχμαλωτίσεις το τυχαίο, το προσωρινό, γιατί σε κάθε παλμό της καρδιάς σου η φύση συνεχίζει να ζει, να αλλάζει.