Ο Άρης Καψιώχας μας μιλά για τον “ΈρωΝτα Αχέροντα”

Συνέντευξη: Μάρθα Θεοδωρακοπούλου, Αγγελική Μούντριχα

Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου

 Έρως ανίκατε μάχαν, Έρως, ός εν κτήμασι πίπτεις»

Έρωτα ανίκητε στη μάχη, Έρωτα, συ που κυριαρχείς όπου κι αν πατήσεις…

 Αυτά τα λόγια, που στο ευρύ κοινό έχουν συνδεθεί με τη σκηνή που η ερωτευμένη Λίζα Παπασταύρου (Αλίκη Βουγιουκλάκη) προσπαθεί με τόση δυσκολία να απαγγείλει στον καθηγητή της και αποδέχτη του έρωτα της, έρχονται από τα αρχαία χρόνια και το σπουδαίο έργο του Σοφοκλή τονίζοντας τη δύναμη και την κυριαρχία του έρωτα στη ζωή! Γι’ αυτόν τον έρωτα μας μίλησε και ο Άρης Καψιώχας, ο εμπνευστής της ερχόμενης θεατρικής -μουσικοχορευτικής παράστασης του Αλωνακίου «Έρωντας Αχέροντας».

 Πώς γεννήθηκε η ιδέα για να γραφτεί το συγκεκριμένο έργο;

 Το έργο γράφηκε την εποχή της πανδημίας. Ο εγκλεισμός μού δημιούργησε, ίσως όπως και σε όλους μας, μία τάση ενδοσκόπησης, που εγώ ένιωσα την ανάγκη εξωτερίκευσης μέσα από την αποτύπωση των σκέψεων μου στο χαρτί. Τα ερεθίσματα που το πυροδότησαν πολλά: τα παραδοσιακά λογοτεχνικά έργα όπως ο «Ερωτόκριτος» του Βιντζέζου Κορνάρου αλλά και σύγχρονα όπως η «Γκέμμα» του Λιαντίνη και το «Γινάτι» του Γιάννη Καλπούζου, οι στίχοι των παραδοσιακών ερωτικών τραγουδιών μας, αλλά και οι παραστάσεις του Συλλόγου μας, πριν την πανδημία.  Σημαντικά επίσης να τονίσω υπήρξαν και τα πολλά περιστατικά βίας και γυναικοκτονιών.

 Και φυσικά με το που επιτέλους ανταμωθήκαμε μετά από αυτήν την πολύ άσχημη περίοδο, έδωσα την πρότασή μου στη δασκάλα του θεατρικού τμήματος του Συλλόγου μας, την Ιωάννα Σταματίου η οποία το απογείωσε, ντύνοντας το καλλιτεχνικά και τον Δάσκαλο μας τον Δημήτρη Λιανοστάθη, οι οποίοι μου έκαναν την τιμή να την αποδεχτούν και να την ετοιμάσουμε μαζί με τη θεατρική ομάδα για να παρουσιαστεί στο κοινό της Χαλκίδας.

 Ποιος ο στόχος;

 Είναι μια προσπάθεια για την θεώρηση της ιδέας του έρωτα μέσα από την ελληνική πολιτιστική παράδοση, έτσι όπως τον ένιωσα, προσπαθώντας όμως να τον προσεγγίσω μέσα από την οπτική της γυναίκας, αν μπορεί ποτέ να γίνει αυτό από κάποιον και ειδικά από άνδρα. Να φωτίσω την θέση της ερωτευμένης γυναίκας όπως διαχρονικά αναφέρεται μέσα στην παράδοση μας αλλά και την λυρικότητα του έρωτα που έχει μέσα και την έννοια της βίας και του θανάτου. Όλα με αφορμή τον έρωτα… Και φυσικά να αναδειχθεί και η ιστορία επιτέλους τούτου του τόπου, αφού ο Ερωτόκριτος εδώ εξορίστηκε, στην Ενετική Εύβοια.

 Τι σχέση μπορεί να έχουν ο Πλάτωνας, ο Απόστολος Παύλος, ο Βιτσέντζος Κορνάρος και ο Λιαντίνης και πώς χωράνε όλοι αυτοί μέσα σε ένα έργο;

 Ο Ελληνικός Πολιτισμός είναι ενιαίος και αδιαίρετος. Το μόνο που αλλάζουν μέσα στον χρόνο είναι τα μέσα και οι άνθρωποι. Είναι ένα «δέντρο» με γλυκούς καρπούς που το φύτεψε ο παππούς για να το αφήσει στους επόμενους και μπολιάζεται από τους απογόνους. Γι’ αυτό και όλοι αυτοί που με ρωτήσατε, αποτελούν ο καθένας με τον τρόπο του ένα υπέροχο δεντρί σε ένα μεγάλο κήπο γεμάτο λουλούδια, δέντρα, αρώματα και χρώματα… Χρώμα που ο καθένας από όλους αυτούς επέλεξε να δώσει, στον αρχαίο δαίμονα: τον έρωτα.

 Είναι ο έρωτας κινητήριος δύναμη στη ζωή των ανθρώπων;

 Είναι! Νομίζω χωρίς αυτόν τίποτε δεν κινείται στον κόσμο μας… Και φυσικά δεν αναφέρομαι μόνο στον έρωτα μεταξύ δύο ανθρώπων αλλά και σε άλλες μορφές του, που κινούν τον καθένα ξεχωριστά: ο Θείος έρωτας των Αγίων μας, η αφιέρωση του τεχνίτη σε μία δημιουργία, κ.α… Όλα μοσχοβολούν έρωτα!

 Έχει μεταβληθεί κατά τη γνώμη σας η έννοια του έρωτα στη σημερινή εποχή;

 Ενδόμυχα για τον καθένα μας δεν το πιστεύω, γιατί θα υπάρχει για πάντα πιστεύω μέσα μας η αρχέγονη σπίθα του… απλά είμαστε χαμένοι σε μία εποχή που απομάγεψε τη φύση μέσα από την τεχνολογία και την επιστήμη με αποτέλεσμα μεταξύ άλλων να χάσουμε την απλότητά που τον διακρίνει και την ορμή του.

 Η μεταβολή των μέσων με τα οποία τον εκφράζουμε, η μεταβολή της έννοιας του χρόνου, που είναι το πιο βασικό του στοιχείο – γιατί ο έρωτας θέλει χρόνο και ταυτόχρονα ταχύτητα – και σίγουρα η πληθώρα των πληροφοριών, σε μια εποχή ξεκάθαρα υλιστική, μας έκανε επιφανειακούς και “δύσκολους” στο να αφεθούμε στη θάλασσά του…