Kείμενο: Αχιλλέας Περγάμαλης
Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου
Λένε – και νομίζω πως έχουν δίκιο – πως οι μουσικές προτιμήσεις ενός μεσήλικα είναι συνυφασμένες με τα ακούσματα κυρίως της παιδικής, εφηβικής, νεανικής και λίγο ύστερης ηλικίας του.
Με λίγα λόγια είναι πολύ δύσκολο τα μουσικά γούστα να αλλάξουν ή να εμπλουτιστούν με άλλα είδη μουσικής, μετά την ηλικία των σαράντα ετών. Ειδικά όταν αυτή η μουσική είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με αυτά που μέχρι τώρα άκουγες. Για να συμβεί κάτι τέτοιο, να μυηθείς δηλαδή σε ένα νέο για σένα είδος, θα πρέπει να γίνει ένα μικρό θαύμα ή κάποιοι άνθρωποι να προσπαθήσουν πολύ για να σε «πείσουν».
Πάνε δώδεκα χρόνια περίπου από τότε που γνώρισα αυτούς τους μικρούς «θαυματοποιούς». Η ιστορία ξεκίνησε όταν η κυρία Λίνα, η σύζυγος μου, με καταβολές ηπειρώτικες, ξεκίνησε τα μαθήματα σε ένα χορευτικό σύλλογο.
Κάθε Ιούνιο, ως γνωστόν, στο κλείσιμο της χρονιάς ο σύλλογος με τους χορευτές του παρουσιάζουν σε διήμερη ή τριήμερη εορταστική εκδήλωση, παραδοσιακούς χορούς στο θέατρο «Ορέστη Μακρή».
Την πρώτη χρονιά πήγα σε μία από της παραστάσεις, μόνο και μόνο για να δω τη Λίνα. Τι να κάνουμε; Δεν ήμουν θιασώτης, βλέπετε, της παραδοσιακής μουσικής. Τα ακούσματα γαρ. Άργησα να πάω στο θέατρο μάλιστα και έμεινα όρθιος, γεγονός που δεν βοήθησε καθόλου στην προσέγγιση μου με την παράδοση.
Τη δεύτερη χρονιά πήγα λίγο πιο νωρίς και μπόρεσα να παρακολουθήσω καθήμενος. Ομολογώ ότι ο πλούτος των φορεσιών, η ακρίβεια των χορευτών και η όλη ατμόσφαιρα μου άρεσε. Μέχρι εκεί όμως.
Την Τρίτη χρονιά, η μουσική μου φάνηκε πιο οικεία. Την τέταρτη και πέμπτη χρονιά ακόμα πιο οικεία. Μέχρι που, άκουσον άκουσον, άρχισα να σιγοτραγουδώ κάποια από αυτά.
Αυτά τα παλιόπαιδα έκαναν καλή δουλειά. Πολύ καλή δουλειά, θα έλεγα. Για όσους δεν κατάλαβαν, για «Τ΄Αλωνάκι» μιλάμε!