Kείμενο: Νίκος Μπάνος
Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου
“Ναι, θα μείνω και εγώ μαζί σας μες στη βάρκα…”, όπως λέει ο Μανώλης Αναγνωστάκης με την υπέροχη μουσική του Μ. Θεοδωράκη “….κι ύστερα απ’ το φρικτό ναυάγιο και το χαμό”.
Το πλοίο βουλιάζει μαζί με τις τελευταίες ελπίδες των απελπισμένων και η ανθρωπότητα μένει άφωνη σ’ αυτή τη φρίκη και η απελπισία μεγαλώνει. Γιατί έχουμε και άλλο ναυάγιο! Είναι το ναυάγιο της Ευρώπης σε θέματα μεταναστευτικής πολιτικής.
Επί τέλους, να πέσουν οι μάσκες και οι αρμόδιοι ευρωβουλευτές και όλοι οι παράγοντες εξουσίας να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Η αδυναμία της Ευρώπης να πάρει μια ξεκάθαρη στάση απέναντι στους εμφύλιους που μαστίζουν τη Συρία, το Αφγανιστάν, ας πούμε και αποτελούν κυρίως την αιτία που προκαλεί το τεράστιο μεταναστευτικό κύμα που ορμητικά σκάει στις ακτές κυρίως της Ιταλίας και της Ελλάδας.
Είναι τεράστια αδικία, η Αμερική κυρίως και οι βορειοευρωπαίοι να καρπώνονται τα οικονομικά οφέλη και η νότια Ευρώπη να “φορτώνεται” τους μετανάστες δημιουργώντας ένα τεράστιο ανθρωπιστικό και δημογραφικό πρόβλημα. Αξίζει να πούμε ότι σύσωμος ο ευρωπαϊκός – και όχι μόνο- δημοσιογραφικός κόσμος εκφράζει τον αποτροπιασμό του στα πρωτοσέλιδα.
“Ως πότε θα ανεχόμαστε να πνίγονται παιδιά, άνδρες και γυναίκες; “αναφέρει η Liberation. Στο ίδιο ύφος και η Figaro. H Guardian μιλάει για τη θανάσιμη αποτυχία της Ευρώπης, για καταστροφή το BBC.
Έπειτα από όλα αυτά νομίζω ότι ήρθε η ώρα όλη η ανθρωπότητα ενωμένη να μην αρκεστεί στην καταδίκη μόνο των διακινητών και να απαιτήσει την καταδίκη όλων όσων συνέβαλαν με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους σ’ αυτό το φρικτό ναυάγιο και ίσως τότε αυτοί οι εξαθλιωμένοι άνθρωποι, μπορέσουν κάποτε να βρουν μια ξέρα, ένα νησί ερημικό, όπως λέει ο ποιητής και εκεί να χτίσουνε.. τα σπίτια τους.
Μανόλης Αναγνωστάκης (1925-2005)
Το ναυάγιο