Κείμενο: Νίκος Μπάνος
Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου
Σήμερα , Ημέρα Παγκόσμιας Ποίησης, μια αναφορά σε έναν από τους μεγαλύτερους ποιητές του κόσμου που, πάρα τη στερημένη του ζωή, μας πλούτισε με τά ποιήματα του.
Περουβιανός ποιητής, που γεννήθηκε το 1892 και πέθανε στο Παρίσι, μόνος και αβοήθητος έπειτα από μια στερημενη ζωή. Πέθανε μετά την ήττα των δημοκρατικών δυνάμεων στην Ισπανία και στο μυαλό μας έρχεται ο θάνατος του Πάμπλο Νερούδα, όταν έμαθε για το πραξικόπημα των Αμερικανών στ Χιλή όπου ανέτρεψαν και δολοφόνησαν τον εκλεγμένο πρόεδρο Αλιέντε.
Με τις ποιητικές συλλογές Τιλθε, Ανθρώπινα ποιήματα και ειδικά με το Ισπανία, παρελθετω απ εμου το ποτηριον τούτο, σφραγίζει με τις πολιτικές του καταθέσεις την ιστορια της ποίησης και δικαίως θεωρείται μετά τον Δάντη ο σημαντικότερος οικουμενικός ποιητής και ο μεγαλύτερος ποιητής του εικοστού αιώνα σε οποιαδήποτε γλώσσα.
Τελικά ο Βαγιέχο θα πάρει ότι του αρνήθηκαν και η ζωή και οι άνθρωποι. Θα πάρει τη θέση του προφήτη των λέξεων και θα τραγουδά την.. ανθρώπινη ζωή μέσα απ’ τους αιώνες που ερχονται!
Στου δειλινού την άκρη αποκοιμήθηκα
σαν ξένος, σαν ξενάκι, σαν πάντα ξένος
κι ήρθε και κατακάθησε πάνω μου σα σεντόνι
όλη της γης η σκόνη, όλη της γης η σκόνη…