Κείμενο: Λίνα Περγάμαλη
Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου
Ήμουν 16 χρονών. Στην Πέμπτη τάξη του Γυμνασίου, (Δευτέρα Λυκείου με τα σημερινά δεδομένα). Ο καθηγητής Φυσικής ένας λεβέντης Κρητικός, αλλά πολύ τσιγγούνης στους βαθμούς. (Όπως και νάχει εκείνη την εποχή, το 1972, για να σου βάλουν 20 έπρεπε να είχες κάνει διδακτορικό στο Πανεπιστήμιο). Ήταν λοιπόν τσιγγούνης στους βαθμούς, αλλά παραήταν σε σχέση με άλλους καθηγητές. Πολύ καλός δάσκαλος…
Στη μέση της χρονιάς, όπου η Φυσική είχε μαθήματα και ηλεκτρισμού, μας ανακοίνωσε ότι όποιος επιθυμεί, μπορεί να συμμετάσχει στην έκθεση ηλεκτρικών και ηλεκτρονικών κατασκευών που θα γινόταν στο αμφιθέατρο του σχολείου. Αρκούσε και ένα απλό σύστημα ηλεκτρικού κουδουνιού για να συμμετάσχεις… Η ηθική ικανοποίηση της συμμετοχής ήταν ένα υπέροχο 17άρι εξωπραγματικό για τα δεδομένα του…
Μου άρεσε το μάθημα, είχα και γειτονόπουλα με σταθμούς, αποφάσισα να κάνω έναν μικρό δικό μου σταθμό, έστω με μικρή εμβέλεια (ενός τετραγώνου και πολύ). Απευθύνθηκα λοιπόν στον γείτονα που η αδερφή του ήταν κολλητή μου. Αυτός δυσφόρησε αλλά μου είπε ¨πάρε το σχέδιο, μελέτησέ το, πάρε πυκνωτές, αντιστάσεις, καλάι, σύρματα, καλώδια, βάσεις, και φτιάχτο. Αλλά μετά θα το διαλύσεις…
Τα πήρα, ξετρελλάθηκα με την ιδέα, κόλλαγα, ξεκόλλαγα, δοκίμαζα, τέλος πάντων το έφτιαξα. Έβαζα λοιπόν την αδερφή του (την φίλη μου) με το τρανζιστοράκι να προχωράει προς τα πάνω στο τετράγωνο για να δούμε μέχρι που πιάνει. Ένα ,δύο, εγώ και…. δώσ’ του περπάτημα η Φανή! Στο τετράγωνο πάνω χάθηκε το σήμα. Αλλά δούλευε. Μια χαρά δούλευε… Η έκθεση έγινε, το δεκαεφτάρι το πήρα, το καταδιασκέδασα, η έκθεση ήταν πρωτοποριακή για την εποχή και είχε απήχηση.
Τώρα έπρεπε όπως είχα υποσχεθεί να τον διαλύσω. Αλλά τον λυπόμουν! Δώσ’ του και δοκίμαζα. Ένα απόγευμα (πως έτυχε να είναι και ο ηλεκτρολόγος μας στο σπίτι) τον έβγαλα από την πρίζα, αλλά ξεχνώντας τι έπρεπε να προσέχω, έβαλα το χέρι μου στο εσωτερικό του πομπού. Τι στο καλό το είχα βγάλει από την πρίζα. Είχα όμως ξεχάσει τον πυκνωτή. Με τίναξε βέβαια, ούρλιαξα και έντρομος εμφανίστηκε ο ηλεκτρολόγος ο οποίος μου είπε:
-Μην ανακατεύεσαι με αυτά τα πράγματα παιδάκι μου. Άσε που είναι παράνομα, θα πάθεις και καμμιά ζημιά.
Και ο πομπός διελύθη εξ’ ών συνετέθη, με μεγάλη μου λύπη…
Ήταν η εποχή των ερασιτεχνικών σταθμών που κάθε γειτονιά είχε και τον δικό της ή τους δικούς της σταθμούς. Ήταν το facebook της εποχής. Νομίζω βέβαια ότι είχε τον ρομαντισμό της μουσικής, των νεανικών σκιρτημάτων, τις συναντήσεις σ’ ένα τόσο δα μικρό δωματιάκι, όπου μαζεύονταν τόσοι πολύ που απορώ πως χωράγαμε… Και το βράδυ κάτω από το μαξιλάρι μου, ένα τρανζιστοράκι με ακουστικό στο αυτί, με μετέφερε στο δωματιάκι που ήταν η παρέα… Με τραγούδια και αφιερώσεις…