Kείμενο: Αγγελική Μούντριχα
Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου
Ακόμα μια όμορφη εκδήλωση αφιερωμένη στον ελληνικό κινηματογράφο μας χάρισε ο σύλλογός μας «Τ’ αλωνάκι» στο πλαίσιο του Βio-Mechanical Festival, η ολοκλήρωση, θα μπορούσαμε να πούμε, όσων παρακολουθήσαμε τον χειμώνα στην Οδό Ονείρων και που τόσο πολύ είχαμε ανάγκη.
Τραγούδι, χορός, θεατρικά δρώμενα έκαναν τους μεγάλους να θυμηθούν σκηνές του ελληνικού κινηματογράφου, και τους νέους να αναρωτηθούν και να μάθουν. Πόσοι συνθέτες, πόσοι στιχουργοί έντυσαν μουσικά τις ταινίες που όλοι έχουμε αγαπήσει και μέσα από την ενσάρκωση τους στη σκηνή εκτός από το αίσθημα περηφάνιας για την πολιτιστική κληρονομιά που μας έχουν αφήσει συνειδητοποιήσαμε πραγματικά ότι «Πέτρα που κυλά δε χορταριάζει».
Οι θεατές έπρεπε να είναι σε μια χαλαρή, καλοκαιρινή εγρήγορση, αφού η δράση δεν εκτυλισσόταν μόνο στη σκηνή, αλλά και στα βράχια δίνοντας κάτι το φυσικό και συνάμα επιβλητικό σε όλη την εκδήλωση.
Νότες χαράς και αισιοδοξίας γέμισαν τον πολιτιστικό χώρο της Αυλιδείας Αρτέμιδος, αλλά δεν κατάφεραν να μας αφήσουν απροβλημάτιστους όταν οι παρακάτω στίχοι γραμμένοι από τη θεατρολόγο κα Ιωάννα Σταματίου έφτασαν στα αυτιά μας:
« Σε τούτη τη γωνιά της γης που λούζεται από τον ήλιο
φτάνουν σαν αντίλαλος από τον έξω κόσμο
νέα πολύ δυσάρεστα που κόβουν την ανάσα » .
Τι μεγάλη αλήθεια ! Τι λύτρωση η συνέχεια:
« Αλλάξαν όλων οι ζωές, μα ακόμα αγαπάμε »
Αυτός είναι ο πολιτισμός μας, αυτή η άμυνά μας. Μόνο τέτοιες εκδηλώσεις, μόνο η αγάπη για τον λαϊκό πολιτισμό, δημιούργημα ανθρώπινο για τον άνθρωπο, θα ξανακάνουν:
Τούτη τη γωνιά της γης που λούζεται από τον ήλιο
να βγάζει σαν δυνατή φωνή προς τον έξω κόσμο
νέα πολύ ευχάριστα που τη ψυχή γεμίζουν.
