Κείμενο, φωτό: Αναστασία Τσαλκιτζή
Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου
Καλοκαίρι, ζέστη κι επιθυμείς να γευτείς την αλμύρα της θάλασσας, επιθυμείς να νιώσεις το χάδι της, επιθυμείς να αναζωογονηθείς βουτώντας στα ήρεμα νερά της, επιθυμείς το αεράκι που τόσο δειλά κάνει την εμφάνισή του να ενωθεί με τη θαλάσσια δροσιά της απεραντοσύνης της, επιθυμείς να ανακαλύψεις τους κρυμμένους θησαυρούς της, επιθυμείς να νιώσεις τη ζωή της, επιθυμείς………. κι είναι τόσες οι επιθυμίες σου που ξαφνικά κινητοποιούν το κορμί στη ραστώνη του μεσημεριού να απολαύσεις τη μοναδικότητα ενός περιπάτου.
Ο κύβος ερρίφθη και το σεργιάνι ξεκινά. Ανηφορίζεις αδιαφορώντας για την καυτή ανάσα του πυρωμένου δρόμου, αδιαφορείς για τα αδέσποτα που στο πέρασμα σου ανασηκώνουν το αυτί, ανοίγουν το μάτι κοιτώντας σε βαριεστημένα. Επιταχύνεις το βήμα θέλοντας να προλάβεις την πλημμυρίδα. Ασθμαίνεις στη βιασύνη σου, λούζεσαι στον ιδρώτα μα συνεχίζεις. Στο ψηλότερο σημείο της δικής μας τσιμεντούπολης απολαμβάνεις τη δροσιά του ασθμαίνοντος αγεριού κι αγναντεύεις. Το γαλάζιο της θάλασσας λουσμένο στο φως κι εσύ πιέζεσαι τόσο στο μονότονο κτύπο των δεικτών του ρολογιού να προχωρήσεις αδιαφορώντας για την ιστορία της γειτονιάς που επέλεξες για να συντομεύσεις τη διαδρομή σου.
Πλησιάζεις στον πολυσύχναστο, πολύβουο, γεμάτο μεγαθήρια δρόμο κι εκνευρίζεσαι τόσο με τους θορυβώδεις βιαστικούς αναβάτες αυτοκινήτων, πνίγεσαι με τις εκπνοές των εξατμίσεων κι επιταχύνεις ανοίγοντας το διασκελισμό σου. Λίγο ακόμα και …… θέλω να περπατήσω απολαμβάνοντας τη μοναδικότητα του φαινομένου. Πώς όμως να περπατήσω κατά μήκος της παραλίας; Πεζοδρόμιο ανύπαρκτο. Θέλω να περπατήσω δίπλα της, να τη νιώθω, να την αισθάνομαι, να την αγγίζω. Αποφασίζω να περπατήσω στο νοτισμένο βυθό της.
Πόσοι άραγε έχουν την τύχη να περπατήσουν στον αποκαλυπτόμενο βυθό της; Πόσοι άραγε έχουν την τύχη να θαυμάσουν επεμβαίνοντας στον εφήμερο, στιγμιαίο τεράστιο πίνακα ζωγραφικής που δημιούργησε το χάδι της τρίαινας του Ποσειδώνα;
Διασχίζω το δρόμο, περνώ πάνω από το προστατευτικό του κιγκλίδωμα και με τα παπούτσια στο χέρι πια, απολαμβάνω την ζεστασιά της πυρωμένης άμμου. Τα άκρα μου διαμαρτυρόμενα επιταχύνουν ενστικτωδώς το βήμα μου και … πόσο υπέροχο να μπορείς να απολαμβάνεις ταυτόχρονα τη δροσιά της αλμύρας της και τη θερμότητα της ακτής της!
Κοντοστέκομαι απολαμβάνοντας τη μοναδικότητα της στιγμής. Εκείνη αποτραβηγμένη εξακολουθώντας όμως να δηλώνει την παρουσία της με τις παγιδευμένες γεμάτες ζωή ποσότητες νερού στις αβαθείς κοιλότητες της άμμου, οι φτερωτοί της σύντροφοι περπατώντας ανέμελα εμπλουτίζουν με τη διαφορετικότητα των αποτυπωμάτων τους το πλήθος των υπέροχων γραμμών της, το γήινο χρώμα της, το καθρέφτισμα τ’ ουρανού…….
Αναζωογονούμαι στο νοτισμένο της χάδι, απολαμβάνω την ανάγκη της να δηλώνει την παρουσία της στην πρόσκαιρη υποχώρηση της σε κάθε μου βήμα, γοητεύομαι από την συγχρονισμένη – τρομαγμένη κίνηση του παγιδευμένου κοπαδιού αθερίνας στην παρουσία της σκιάς μου, μαγεύομαι από την ακινησία της αιώρησης των γλάρων, σαγηνεύομαι από τη μοναδικότητα της στιγμιαίας μελωδίας της.
Αν και τόσο κουραστικό το περπάτημα στον αποκαλυπτόμενο βυθό της συνεχίζω ακολουθώντας του θαλάσσιους αμμώδης διαδρόμους κι ο ενθουσιασμός μου απερίγραπτος όταν η μονοτονία του χρώματος αλλάζει από τα κοχύλια που κείτονται νεκρά, μα είναι τα στολίδια της. Τα κελύφη τους μοναδικά. Αχιβάδες, γαϊδουροπόδαρα, πίνες, στρείδια. Με γοητεύει πάντα το εσωτερικό των στρειδιών, λείο γυαλιστερό σε αποχρώσεις του γκριζογάλανου.
Η παρέα των γλάρων νιώθοντας να απειλείται αποφασίζει να απομακρυνθεί. Το γρήγορο φτερούγισμά τους είναι κόντρα στο θαλάσσιο άνεμο. Γρήγορα όμως «καβαλούν» τον άνεμο, απλώνουν τις φτερούγες τους και αιωρούνται. Πλησιάζω στην άλλη άκρη του μοναδικού μου περιπάτου. Το σκηνικό αλλάζει η άμμος εναλλάσσεται με πέτρες. Απομεινάρια της προσπάθειας κάποιου να εξαφανίσει τη μοναδικότητα του φαινομένου;
Το νιαούρισμα των ερωτευμένων γάτων, τα παιχνίδια τους, οι αγκαλιές τους, η συντροφικότητά τους επαναφέρουν το βλέμμα, τη σκέψη στη μοναδικότητα του τοπίου. Το βλέμμα στρέφεται στην αυλή του σπιτιού με τις κοχυλένιες κουρτίνες, το γάτο που απολαμβάνει την παχιά σκιά της μουριάς, τη βάρκα που περιμένει υπομονετικά ν’ ανοίξει πανιά οργώνοντας το υδάτινο χωράφι κι εγώ γεμάτη εικόνες, αρώματα επιστρέφω απολαμβάνοντας για μία ακόμα φορά τη μοναδικότητα της μικρής υδάτινης ερήμου.