Κείμενο: Αναστασία Τσαλκιτζή
Φωτό & Βίντεο άρθρου: Ελένη Μόκα, Εριφίλη Βουγιούκα
Επιμ. ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου
Η μέρα ξύπνησε κι εγώ καθισμένη στον υπολογιστή αναπολώ την καθυστερημένη, με την ελληνική πολιτισμική παράδοση συνάντηση, προσπαθώντας να αποτυπώσω με λόγια τη χρονική της διάρκεια. Η θεματική της, «Μύθοι στο χωριό..» πρωτότυπη εξάπτοντας τη φαντασία των θεατών.
Ποιοι μύθοι, ποιοι θρύλοι επιλέχθηκαν και γιατί; Η θεατρική παρουσίαση αυτών προπομπός των κινητικών παραδοσιακών μοτίβων των παρουσιαζόμενων περιοχών; Σκέψεις που τριγυρνούν στο μυαλό φθάνοντας στην καρδιά των πολιτιστικών εκδηλώσεων της Χαλκίδας το μικρό φιλόξενο θεατράκι, αφιερωμένο στον επίτιμο δημότη της πόλης μας Ορέστη Μακρή.
Είναι ίσως η πρώτη φορά που αδυνατώ παρατηρώντας την ηλεκτρονική αφίσα να την αποκωδικοποιήσω, να κατανοήσω την «παρασκηνιακή» σκέψη των συντελεστών κι ας επιδίωξα να παρευρίσκομαι στις πρόβες του συλλόγου, ως θεατής. Το μυστικό τους επτασφράγιστο για πρώτη φορά. Ακόμη και τα υπέροχα σκηνικά αρνούνται να προδώσουν το μυστικό τους.
Οι δείκτες του ρολογιού παραμερίζουν τις σκέψεις και η παρέλαση των τμημάτων ξεκινά με τους θεατές του κατάμεστου θεάτρου να χειροκροτούν ενθαρρύνοντας τους συμμετέχοντες. Δίχως προλόγους η παράσταση ξεκινά. Χρωματιστά κουβάρια, σαν εκείνα που έφτιαχνε η γιαγιά κάθε φορά που τα φθαρμένα ρούχα έκλειναν τον κύκλο της ζωής τους, (βλέπετε η ανακύκλωση κάποτε ήταν τρόπος ζωής) ξετυλίγονται, απλώνονται στη σκηνή μπλέκοντας την αφήγηση των παρουσιαστών.
Η δυναμική αρχή ανεβάζει τον πήχη προσδοκιών του θεατή κάνοντάς τον να αδημονεί για τη συνέχεια. Επί σκηνής η γυναίκα του πρωτομάστορα με τη συνοδεία ήχου κελαρυστού τρεχούμενου νερού ετοιμάζεται, στολίζεται εκπληρώνοντας άθελα της το μακάβριο σχέδιο της ανθρωποθυσίας του πρωτομάστορα για τη θεμελίωση του γιοφυριού της Άρτας και οι μουσικοί απλώνουν τις νότες της περιοχής προσκαλώντας τους νέους χορευτές να συμμετάσχουν αποκαλύπτοντας γνωστά σε όλους μας κινητικά μοτίβα. Απολαμβάνουν την κάθε στιγμή παραλαμβάνοντας τα παραδιδόμενα και γίνονται ο κρίκος εκείνος που θα διατηρήσει τη μουσική «ποικιλία» της πατρίδας μας. Αποχωρούν έχοντας ενθουσιάσει το κοινό τους με την υπέροχη τσαχπίνικη παρουσία τους.
Τα φώτα σβήνουν και τα άσπρα πανιά, οι παπαφίγκοι, ακούγοντας το πρόσταγμα του Αίολου, φουσκώνουν και το ταξίδι του ιστιοφόρου ξεκινά στολίζοντας τη βραδιά με νότες μελωδικές της μαύρης θάλασσας. Περήφανοι ξεδιπλώνουν την παράδοση της περιοχής διατηρώντας ψυχραιμία, όταν η πτώση της τάσης του ρεύματος αναγκάζει τα όργανα να σιγήσουν. Μα εκείνοι συνεχίζουν στη σιωπή με το ρυθμικό χτύπημα του νταουλιού να γίνεται ο βασιλιάς της στιγμής κι εγώ για πρώτη φορά αντιλαμβάνομαι ….. το γλέντι γεννιέται από την αγάπη και το μεράκι των συμμετεχόντων.
Η πρόσκαιρη αναστάτωση έριξε αυλαία και η παράσταση συνεχίζεται με τους ευκαλύπτους της περιοχής να ραίνουν την αποχώρηση της ομάδας με τη βροχή των καρπών τους. Κι η «βροχή» διαδέχεται τη συνέχεια του ταξιδιού με τα ιστία να φουσκώνουν ξανά με προορισμό το Δρυμό. Ταξίδι στη Μακεδονία λοιπόν και το κορμί συμμετέχει δίχως εντολή στους ρυθμούς και τα δημιουργούμενα ερωτηματικά να βασανίζουν το μυαλό. Γιατί ήταν διαφορετικό το δέσιμο του μαντηλιού στις φορεσιές, αν και είναι από την ίδια περιοχή; Τι σηματοδοτούν πέραν της ομορφιάς τα αποτυπωμένα μοτίβα στις γυναικείες φορεσιές; Τι δηλώνουν τα χρώματα για κάθε περιοχή; Τι και γιατί παιδεύουν το μυαλό μένοντας αναπάντητα. Προσπαθείς να τα παραμερίσεις μα εκείνα επιμένουν μέχρι τη στιγμή που………
…η Κρήτη ξεκλειδώνει το γνωστό σε όλους μας μύθο του Ίκαρου. Η παρουσίαση ολοκληρωμένη, μοναδική μα εγώ μαγεύομαι από τη σκιά των σωμάτων. Τι κρίμα που πέρασε δίχως προσοχή! Το αίσθημα της μη ολοκλήρωσης των προηγουμένων επιχειρούμενων θεατρικών παρουσιάσεων χάθηκε – έσβησε κι αφήνομαι να απολαύσω το ταξίδι στα νησιά του Αιγαίου
(βίντεο : Ελένη Μόκα)
Ναι, το ταξίδι με νότες παράδοσης έφθασε στο τέλος με τον «καπετάνιο» του Αλωνακίου να υπενθυμίζει το νέο ραντεβού ευχαριστώντας τους συντελεστές και τους χορηγούς που συνέβαλαν στη διοργάνωση των όσων επί σκηνής αποκαλύφθηκαν.
ΕΝΑ συγκινητικό απρόοπτο
από την Αγγελική Μούντριχα
Βίντεο: Ελένη Μόκα
Πεντοζάλι… Ο ήχος από τη μουσική σταματά ξαφνικά. Οι χορευτές όχι μόνο δεν πτοούνται, αλλά υπό τη συνοδεία μόνο του νταουλιού που κατεβαίνει στη σκηνή και το χειροκρότημα του κόσμου, συνεχίζουν δίνοντας μια άλλη αίσθηση του χορού. Αυτή την αρχέγονη, τη λιτή αίσθηση που παίρνει παλμό από την ψυχή των χορευτών και συνενώνεται με τους χτύπους της καρδιάς των θεατών. Ποτέ δε νιώσαμε στις παραστάσεις που έκανε το Αλωνάκι απόσταση ανάμεσα στους διοργανωτές και τους θεατές. Αυτή τη φορά όμως γίναμε ΕΝΑ.