Γερακίνα Μπουρίκα, ” Όλοι έχουμε φτερά μέσα μας…”

 Συνέντευξη, επιμ. ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου

  Ανεξάρτητη, δυναμική, γεμάτη αισιοδοξία κι αγάπη για τη ζωή, Γερακίνα πραγματική, κερδίζει το συνομιλητή της με την ακρίβεια των απαντήσεων της, την ειλικρίνεια και τη ζεστασιά της φωνής της. Ας υποδεχτούμε ένα δικό μας άνθρωπο, τη συντοπίτισσά μας συγγραφέα Γερακίνα Μπουρίκα!

 Η συγγραφική σου δημιουργία αρχίζει το 2013.Υπήρξε κάποιο γεγονός που λειτούργησε ως έναυσμα στην απόφαση αυτή;

 Τον Αύγουστο του 2013 ένας φίλος είχε αρχίσει να μου εξιστορεί μια ιστορία που είχε διαδραματιστεί στο χωριό του και με είχαν συνεπάρει τόσο πολύ τα γεγονότα που μου περιέγραφε, που του είχα πει χαρακτηριστικά ότι αυτή η ιστορία θα έπρεπε να γίνει ταινία ή βιβλίο. Έτσι προέκυψε το πρώτο μου μυθιστόρημα με τίτλο, «Έτσι το έγραψαν οι μοίρες». Το να τολμήσω τότε να κάνω αυτή την κίνηση με οδήγησε σε έναν δρόμο της ζωής μου, που ποτέ μέχρι τότε δεν είχα φανταστεί.

 Τι είναι εκείνο που ξυπνά μέσα σου και σε κάνει να αποφασίσεις πως είναι η κατάλληλη ώρα να αρχίσεις ένα νέο βιβλίο;

 Το να έχει τελειώσει το προηγούμενο μυθιστόρημά μου! Η αλήθεια είναι πως πλέον δεν μπορώ να ζήσω χωρίς τις ιστορίες μου οπότε η μία ιστορία διαδέχεται την άλλη ακόμη και από την μια στιγμή στην άλλη.

 Ποιο από τα βιβλία σου είναι το αγαπημένο σου «παιδί»;

 Πάντα το αγαπημένο μου είναι αυτό που γράφω. Αυτό που ακόμη το μεγαλώνω. Είναι το μωρό μου που το τρέφω, το στολίζω, το περιποιούμαι, για να αποκτήσει κι αυτό δύναμη όπως και τα προηγούμενα για να πετάξει μακριά από εμένα και να μπορέσει να κατακτήσει τις καρδιές των αναγνωστών μου.

  «Ο δρόμος της πεταλούδας» πως προέκυψε;

 Μια φίλη μου εδώ και λίγα χρόνια, μου είχε μιλήσει για τη γιαγιά της. Μου είχε πει για τον άντρα που εκείνη είχε απορρίψει και που οι γονείς της την είχαν αναγκάσει να τον παντρευτεί , αφού αυτός ο ίδιος άντρας πρώτα την είχε βιάσει. Ήταν η γιαγιά που δεν χαμογελούσε ποτέ, όπως μου είχε πει κατά λέξη η φίλη μου. Ήταν η γυναίκα που είχε περάσει ολόκληρη τη ζωή της με τον βιαστή της, γιατί δεν είχε βρει τη δύναμη να αντιδράσει στη μοίρα που άλλοι της είχαν ορίσει. Αυτή τη γυναίκα ήθελα να δικαιώσω μέσα από αυτό το βιβλίο. Έγραψα την ιστορία της από την αρχή. Επιθυμούσα έστω με αυτό τον τρόπο να της δώσω τη δύναμη που δεν είχε βρει ποτέ η ίδια και, μέσω της ηρωίδας μου, να την οδηγήσω μακριά από εκείνη τη ζωή που αναγκάστηκε να ζήσει.

 Η Μαρουσώ λοιπόν, η ηρωίδα του νέου βιβλίου σου, κοπέλα της επαρχίας, μόλις στα 16 της παίρνει την απόφαση «να πετάξει» μακριά από ό,τι την πληγώνει, μακριά από ανθρώπους που εφαρμόζουν πάνω της κακοποιητικές συμπεριφορές. Η στάση της αποτελεί προτροπή για κάθε κακοποιημένη γυναίκα; Είναι η φυγή η λύση τελικά;

 Η φυγή είναι λύση. Η μοναδική νομίζω, γιατί όπως μας έχει διδάξει η ιστορία οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.

Ο μόνος τρόπος να κερδίσουμε τη ζωή μας είναι να απελευθερωθούμε από οποιονδήποτε προσπαθεί να ορίσει την δική μας μοίρα με τους δικούς του κανόνες.

 Και η πεταλούδα; Ποιος ο ρόλος της σε αυτό το ταξίδι απελευθέρωσης;

 Η πεταλούδα είναι ένα σύμβολο. Είναι η εξέλιξή μας μέσα στη ζωή. Όλοι έχουμε φτερά μέσα μας και κανείς δεν πρέπει να μας πείσει ότι γεννηθήκαμε απλά για να σερνόμαστε στο χώμα. Για τους ουρανούς έχουμε γεννηθεί.

 Η ηρωίδα βρίσκει στη Μαργαρίτα τη στήριξη μια αδελφής στην πιο δύσκολη στιγμή της αποδέσμευσης της από το τραγικό παρελθόν. Πιστεύεις στους φίλους; Τι ρόλο παίζει η φιλία στη ζωή σου;

 Οι φίλοι μου είναι πολύτιμοι για εμένα. Είμαι τυχερός άνθρωπος, γιατί έχω γύρω μου ανθρώπους που με αγαπούν και τους αγαπώ χωρίς ποτέ να κρίνει ο ένας τον άλλον. Όπως μου έλεγε χαρακτηριστικά μια φίλη μου, «ακόμη και άδικο να έχεις, για εμένα θα έχεις δίκιο και πάντα θα υποστηρίζω την κάθε σου επιλογή». Αυτό ακριβώς είναι οι φίλοι μου και είμαι κι εγώ για εκείνους.

 Η επικαιρότητα των ημερών μας μεστή από περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας, από γυναικοκτονίες. Ποιο είναι το μήνυμα του βιβλίου σου για τους άντρες αναγνώστες;

 Θέλω όλοι οι άντρες να μπουν στη θέση της γυναίκας. Να δουν πως επιβιώνει ένα πλάσμα μετά από μια κακοποιητική συμπεριφορά. Να μην την κρίνουν για την αδυναμία της να κρατά μυστικό τον πόνο της μέχρι να φτάσει η ώρα, έστω και μετά από χρόνια, να τον ομολογήσει. Η δύναμη δεν είναι πάντα δεδομένη. Πολλοί άνθρωποι ίσως πρέπει να περάσουν από πολλά στάδια και να τους πάρει καιρό να την κατακτήσουν. Θέλω οι άντρες οι ίδιοι να γίνουν διώκτες των αντρών που κακοποιούν μια γυναίκα. Η βία τέτοιων ανθρώπων, δεν θα περιοριστεί μόνο στη γυναίκα. Κάποια δεδομένη στιγμή θα αγγίξει και εκείνους απλά με άλλη μορφή.

 Θυμός και οργή ή δύναμη και αισιοδοξία θεωρείς πως αποκομίζει εν τέλει ο αναγνώστης από την ανάγνωση του μυθιστορήματος;

 Νομίζω πως η δύναμη και η αισιοδοξία υπερνικά τον αρχικό θυμό και την οργή.

Πολυ ωραία! Τι λες; Παίζουμε ένα παιχνίδι λέξεων;

Φυσικά!

Πες μου δυο λόγια για κάθε λέξη που ακούς:

Αρτάκη   

 Η Αρτάκη είναι το σπίτι μου!

 Γερακίνα (το όνομά σου!)

 Δε θα μπορούσα να είχα άλλο όνομα. Νομίζω ότι με χαρακτηρίζει.

Μητέρα

Όλα θα πάνε καλά. Είμαι εγώ εδώ!

Μα-Μα (η κούκλα της Μαρουσώς)

 Τώρα απλά με θυμήθηκα εμένα μικρό κοριτσάκι, να κάθομαι μεσημέρι στα σκαλιά της βεράντας (κρυφά από την μαμά μου που επέμενε να κοιμάμαι τα μεσημέρια) και να χτενίζω με μια μικρή χτένα τα ξανθά μαλλιά της αγαπημένης μου κούκλας. Της μιλούσα ασταμάτητα όση ώρα την χτένιζα. Τότε έπλαθα προφορικές ιστορίες με όνειρα που περίμενα να ζήσω κάποια στιγμή!

Αγαπημένη φράση από το «δρόμο της πεταλούδας»;

«Τα νιάτα που κυλούσαν στις φλέβες της και το ένστικτο της επιβίωσης την πρόσταζαν να κοιτά μπροστά, πέρα από κάθε συμφορά που είχε ζήσει».

Σ’ ευχαριστώ πολύ Γερακίνα! Καλό βράδυ!

Κι εγώ σ’ ευχαριστώ!

(φωτό : booksandstyle.gr, documentonews.gr)