Κείμενο: Αναστασία Τσαλκιτζή
Φωτό: Αναστασία Τσαλκιτζή, Εριφίλη Βουγιούκα
Επιμέλεια Ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου
Έντονες ζεστές οι ακτίνες του ήλιου αγκαλιάζουν τη νύμφη του Ευβοϊκού γλυκαίνοντας τη φθινοπωρινή μέρα, αποδυναμώνουν τη δροσιά της κι εγώ επιταχύνω το βήμα βλέποντας τους δείκτες του ρολογιού να πλησιάζουν απειλητικά την ώρα συνάντησης με τη γλυκιά λαλίστατη συνοδοιπόρο. Συνοδοιπόροι στην εκδήλωση για την παρουσίαση του νέου βιβλίου του Σπύρου Πετρουλάκη «Κατά Ιωάννη».
Εξώφυλλο λιτό, δυο λέξεις όλες κι όλες ο τίτλος του, μα εκείνο που σε κερδίζει η καθάρια, αγνή ψυχή στο γεμάτο απορία βλέμμα της νεαρής κοπέλας. Το αινιγματικό της βλέμμα στοχεύει την ψυχή, την αναστατώνει και η αποπνέουσα γαλήνη της την ηρεμεί. Μα οι σκέψεις σταματούν, σβήνουν στο κάλεσμα της συνοδοιπόρου να καθίσουμε.
Καθισμένες αναπαυτικά αφήνω τη ματιά ελεύθερη να απολαύσει τη μοναδικότητα του τοπίου. Η απεραντοσύνη του γαλάζιου, τα γήινα χρώματα της τραχύτητας του βράχου, η ανάσα του εμβληματικού κόκκινου σπιτιού, η παρουσία της χαμένης καθημερινότητας μετά από χρόνια απαγορεύσεων, οι αγκαλιές, τα φιλιά, το φίλεμα των Κρητών ……. κι εγώ ανυπομονώ για τη στιγμή της εξομολόγησης. Θαυμάζω τη σιγουριά της, το δυναμισμό της, την αμεσότητα της επικοινωνίας της στη διάρκεια της συνέντευξης με το συγγραφέα, γοητεύομαι από τη λιτότητα και ουσιαστικότητα του λόγου του και συνάμα δηλώνω πως εγώ δεν θα μπορούσα να βρίσκομαι στη θέση της.
Αναμένοντας την έναρξη της εκδήλωσης αναπολώ την εξομολόγησή του για τη μούσα της έμπνευσή του, τη δήλωσή του πως όσο πιο πολύ την ερωτεύομαι τόσο δημιουργικότερος συγγραφικά γίνομαι και η ερώτηση που δειλά κάνει την εμφάνισή της: μα τι τελικά θα γίνει αν…….. μένει μετέωρη στο καλωσόρισμα της σημερινής βραδιάς από τον οικοδεσπότη και πρόεδρο του συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών Λάμπρο Γιαννούχο.
Εύγλωττος, άνετος, γεμάτος χιούμορ καλωσορίζει όλους εμάς που αποφασίσαμε να περιπλανηθούμε στον κόσμο εκείνων που μπορούν να μας ταξιδεύουν μεταφέροντας εικόνες, γεύσεις, αρώματα στις γεμάτες αράδες γραμμάτων των ολόλευκων σελίδων.
Το ταξίδι στη δική του ιστορία ξεδιπλώνεται με την αφήγηση προσεκτικά επιλεγμένων κομματιών, δένεται με τη μοναδικότητα εκείνων που χορεύουν δημιουργώντας μελωδικές νότες στο χτύπημα του χορευτικού μοτίβου στο ξύλινο πάτωμα, ντύνεται με χορούς της ιδιαίτερης πατρίδας του, πλαισιώνεται με το τραγούδι εκείνων που κρατούν μουσικά όργανα και φθάνοντας στο τέλος του στολίζεται με τη συμμετοχή του κοινού στο τραγούδι που εκείνος αφιερώνει στο μοναδικό του κοινό την Αρετούσα.
Ναι, η βραδιά έφθασε στο τέλος της κι εμείς αποχωρούμε έχοντας γεμίσει την ψυχή με ευωδιές μοναδικότητας, ευχαριστώντας όλους εκείνους που επιμελήθηκαν την όμορφη γιορτή της επιστροφής στην καθημερινότητα της εκδήλωσης της αγάπης.