Ο Σπύρος Πετρουλάκης στη Χαλκίδα

 Ο στόχος μου ήταν να περιγράψω στα παιδιά μου μια δύσκολη κατάσταση με λόγια που θα μπορούσαν να τα καταλάβουν. Το παραμύθι για μένα ήταν ο καλύτερος τρόπος να περιγράψω μία κατάσταση όπως είναι ο αυτισμός. Έτσι λοιπόν έφτιαξα ένα διαφορετικό δράκο που αντί να πετάει φωτιές από το στόμα του πετούσε  μπουρμπουλήθρες. Έτσι αποδέχτηκαν αυτή τη διαφορετικότητα κι εγώ μετά τους τη μετέφερα και την προσάρμοσα εκεί που ήθελα. Σ’ ένα δικό μας άνθρωπο, σ΄  ένα δικό μας παιδί και αμέσως καλυτέρευσαν τα πράγματα και σκέφτηκα ότι, όταν θέλω να μεταφέρω κάτι στα παιδιά μου, καλύτερα να τους το μεταφέρω με παραβολή. 

 Αργότερα, όταν είχα χωρίσει με την πρώην σύζυγό μου και τα παιδιά μείναν με τη μαμά τους, ήμασταν μακριά, εγώ στην Κρήτη εκείνα στην Καλαμάτα και έλειπα πολύ στην κόρη μου. Μοιραστήκαμε λοιπόν δύο σκουλαρίκια, το ένα το φόρεσα εγώ και το άλλο το φόρεσε εκείνη και της είπα: ” αν αισθάνεσαι μόνη σου και είναι στιγμές που δεν μπορείς να μου μιλήσεις στο τηλέφωνο, να ξέρεις ότι εγώ θα σου ψιθυρίζω στ’  αυτί μέσα από αυτό το σκουλαρίκι που θα το φοράμε ένα εγώ, ένα εσύ”.

 Κάπως έτσι λοιπόν ξεκίνησε το δικό μου ταξίδι στον χώρο του παραμυθιού, χωρίς το στόχο να γίνω συγγραφέας.

 Πότε έρχεται η συγγραφή βιβλίων για ενήλικες;

 Ήρθε με τον έρωτα. Όταν η Μέμη, η σύντροφος μου, ανακάλυψε τα παραμύθια μου, μού είπε:  “Γράψε κάτι για μεγάλους, γιατί αυτό που λες, το λες καλά!”  Και για να την εντυπωσιάσω κάθισα και έγραψα το “Παράθυρο της Νεφέλης”.  Και όσο πιο πολύ με ερωτευόταν, τόσο πιο πολύ έγραφα κι εγώ βιβλία. Είναι στόχος κι αυτός!

 Χρησιμοποιήσατε  πριν τη λέξη “παραβολή”. Οι τίτλοι των βιβλίων σας  “Εξομολόγηση” , ” Παναγιά της φωτιάς”, το τελευταίο, το “Κατά Ιωάννην”  φανερώνουν μια πολύ καλή σχέση με τη θρησκεία. Ποια είναι η θέση της στη ζωή σας.

 Έχω μέσα μου πάρα πολύ Θεό. Αγαπώ αυτά που πρεσβεύει η θρησκεία μας, δεν αγαπώ όλο το φάσμα της θρησκείας, είμαι πολύ επιλεκτικός στο ποιον και πόσο θα αγαπήσω, οπότε και σ’ αυτό. Εκτιμώ μερικούς ιδιαίτερους ιερείς οι οποίοι έχουν το χάρισμα να μεταφέρουν και να μεταδίδουν την αγάπη, όχι του Χριστού όχι του Θεού,  ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ

 Η αγάπη ως παναθρώπινη πραγματικότητα, με την οικουμενική της διάσταση; 

 Ναι, αυτό ακριβώς,  την ανθρωπιά. “Το πρεπό” που λέμε στην Κρήτη. Αυτή είναι η σχέση μου εμένα με τη θρησκεία. Θα ανάψω ένα κεράκι στην μνήμη της μάνας μου και του πατέρα μου, φίλων που έχω χάσει….. και θα προσευχηθώ από μέσα μου,  να ‘ ναι καλά τα παιδιά μου, να ‘ ναι καλά η οικογένειά μου αλλά και όλος ο κόσμος…. μέχρι εκεί.

 Δε θα πάω σε λειτουργία, εκτός κι αν είμαι κάπου και, καλή ώρα όπως εδώ  τωρα , και προσέξω ένα ξωκλήσι στο δρόμο και μου τραβήξει – γιατί θα μου τραβήξει- την ψυχή! Σίγουρα θα πάω εκεί, θα προσπαθήσω να βρώ τον παπά, να τον γνωρίσω, να μιλήσω με αυτόν τον καλό άνθρωπο που φροντίζει και περιποιείται αυτό  που κέρδισε την προσοχή και την ψυχή μου! Κάπως έτσι λειτουργεί η θρησκεία μέσα μου, με τον δικό μου τρόπο, αλλά νομίζω ότι αυτή είναι η ισορροπία. 

Κρητική Βεντέτα- Κρητικός Σασμός,  ποιος θα νικήσει εν τέλει;

 Το καλό πάντα!  Γι αυτό κι εγώ προτίμησα να ασχοληθώ  με το καλό. Σκεφτόμουνα πριν από 4 – 5 χρόνια  τι να γράψω τι να γράψω …. Kαι ήρθε η ιδέα της Μέμης: ” Αφού είσαι κρητικός, έχεις ζήσει στην Κρήτη, τα έχεις ζήσει όλα αυτά, έχεις ζήσει ανάλογες καταστάσεις, γιατί δε περιγράφεις  μία βεντέτα”;  Λέω: “Κοίταξε, για βεντέτα έχουν γράψει πάρα πολλοί, αλλά για σασμό δεν έχει γράψει κανένας. Πώς κλείνει αυτό το πράγμα, αυτός ο διάολος… πώς φεύγει; πώς ξορκίζεται το κακό; Με το σασμό. Θα γράψω για το σασμό…..” Και έτσι το βιβλίο μου βασίστηκε στο καλό.

 Τρεις λέξεις για τη Χαλκίδα….

  Αχ!! Τα τρελά νερά… μα είναι παράνοια αυτό το πράγμα, δε γίνεται! Έτσι είσαστε και σεις οι Χαλκιδαίοι;

Κατά τη γνώμη μου, ναι, είμαστε! Αλλάζουμε εύκολα διάθεση  σαν τα νερά, είμαστε  κυκλοθυμικοί εμείς οι ντόπιοι.

Κι εμείς οι Κρητικοί. Βέβαια σας ευνοεί και το νερό…  Γι αυτό ταιριάζουμε!.

Αγαπάμε πολύ την Κρήτη εδώ στη Χαλκίδα! 

Ναι το ξέρω, το ξέρω…γι αυτό έχει και πολλούς κρητικούς εδώ! Είναι η 2^η φορά που παρουσιάζω βιβλίο μου εδώ και το επιδίωξα εγώ. Γιατί την προηγούμενη φορά περάσαμε πάρα πολύ ωραία. Γνωρίσαμε πάρα πολύ θετικούς ανθρώπους. Είναι πολύ σημαντικό αυτό, να πηγαίνεις σε μία πόλη που δε σε ξέρουν και να σε περιμένουν έτσι! Οπότε…. Χαλκίδα: έρωτας με την πρώτη ματιά, και ήταν όντως έρωτας!

Το “Alonaki press” , εφημερίδα πολιτιστικής ενημέρωσης και δράσης είναι κομμάτι ενός συλλόγου γνωστού για τη δράση του. Το Αλωνάκι,  το γνωρίζετε;   

Α! ναι, βεβαια,  το γνωρίζω, το γνωρίζω πάρα πολύ καλά ..

Διάβασα ότι έχετε ασχοληθεί και με το λαϊκό πολιτισμό. Τίνι τρόπο;

  Γράφω μουσικές, γράφω τραγούδια, παίζω ούτι, η αγάπη μου είναι η μουσική παράδοση της ιδιαίτερης πατρίδας μου της Κρήτης.   Κάνοντας μία έρευνα για να ανακαλύψω χαμένες μαντινάδες, χαμένα τραγούδια,  βρήκα υλικό το οποίο προσπάθησα να  μεταφέρω σε ανθρώπους που είναι γνώστες της λαϊκής μας παράδοσης. Έτσι, μέσα από αυτό το ταξίδι γνώρισα ανθρώπους όπως  η Δόμνα Σαμίου,  ο κύριος Χρόνης Αηδονίδης, ο Βασίλης Σκουλάς και άλλους σπουδαίους ανθρώπους της ελληνικής μουσικής παράδοσης, οργανοπαίχτες φοβερούς!

Πλέκετε μαντινάδες;

Μμμ.. Πλέκω, αλλά ξέρεις τι; Δεν είμαι από αυτούς τους καλούς μαντιναδολόγους. Εγώ θέλω χαρτί και μολύβι για να γράψω μαντινάδες, τις παιδεύω τις λέξεις. Μου είναι εύκολο, αλλά δε θέλω να γράψω μαντινάδα , ξέρεις… χέρι- αστέρι , απλά να ‘ χει τέτοιες ομοιοκαταληξίες. Θέλω να είναι λίγο πιο παιδεμένες. Όταν γράφω μαντινάδες, αλλά και γενικά όταν γράφω κάποιες σκέψεις, μουτζουρώνω, έχω μολύβι και μουντζουρώνω, δε σβήνω με γομολάστιχα, για να ξέρω που έχω  κάνει λάθος. Γιατί είναι καλό να ξέρουμε που έχουμε κάνει τα λάθη μας!

Πολύ σωστό! Σας ευχόμαστε πολλές επιτυχίες σε κάθε τομέα και σας ευχαριστούμε πολύ.

Να είστε καλά , κι εγώ ευχαριστώ!