Η Φύση Προικοδοτεί τη Χαλκίδα!

aπό τη Λίνα Περγάμαλη

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

Από δημοσίευμα του αγαπητού κυρίου Τάκη Δεμερτζή στην εφημερίδα «Προοδευτική Εύβοια» στη σελίδα «ΤΑ ΧΑΛΚΙΔΕΪΚΑ ΤΩΝ ΧΑΛΚΙΔΕΩΝ»,  Φύλλο 768 16 Φλεβάρη 2018

Δημιουργία Ανάρτησης: Μπαράκου Κλεοπάτρα

” Το ετυμολογικό της Χαλκίδας, αν είναι ανάμνηση στην αιωνιότητά της με το πολύκολπο της γλώσσας των Φοινίκων, ή αν κάπου υπήρχαν ορυχεία χαλκού (που δεν υπήρχαν), αποκλείεται να αποτελέσει θέμα έρευνας – η ανθρωπότητα τρέχει ολοένα και ταχύτερα προς την ρομποτοποίησή της. Θα κατασκευαστεί ρομπότ με «μυαλό» από μυαλοκομμένους επιστήμονες, όχι για την εξυπηρέτηση των ανθρώπων αλλά για την αντικατάστασή τους – όπου οι ολιγόφρενοι νομίζουν πως θα ελέγχουν την παραγωγή τους! Εσύ φουκαρά, πώς να κατασκευάσεις ένα ρομπότ, ακόμη κι αν είσαι διάνοια. Η υπόθεση ενός στρατού ρομπότ, είναι δυνατότητα αποκλειστικά βιομηχανίας. Όπως οι πυρηνικές βόμβες. Κι εννοείται ως βιομηχανία οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Κίνα, οι άλλες πυρηνικές δυνάμεις. Πώς να το σκεφτεί αυτό χώρα απαξιωμένη που εισάγει ως και σκόρδα, γαύρο, τσολιαδάκια, τα πάντα.
 Είναι δυνατόν βέβαια να φανταστείτε την λέξη Χαλκίς δίχως  το πρώτο γράμμα το «Χ»! Τι μένει;  Το αλκίς. Αν αδιόρθωτοι ανορθόγραφοι καθώς είμαστε, αυθαίρετα το ιώτα γίνει ήτα έχουμε την πραγματική αξία της λέξης αλκής! Η αιώνια άνοιξη, η εφηβεία.
 Το τσαλαπάτημα ως τα ενδότερα της Γραμματικής φοβίζει για τον βαθμό που παίρνει αυτή η αποκοτιά, δικαίως, από το Νίκο τον Τριανταφυλλόπουλο. Ελπίδα να βαθμολογηθεί με άκραν επιείκεια – φιλικά. Αυτή η Χαλκίδα της αλκής λατρεύεται.
 Εκείνο το χαρίεν της φύσης, κατά βεβαιότητα επηρέασε και τους Χαλκιδαίους, οι Χαλκιδαίες δεν εξαιρούνται κάθε άλλο, εξ ου και το αρχαίο «Χαλκίς καληγύναικα» – και, σαφώς, τα έργα τους.
 Η «μακροσκελής» εισαγωγή για να χαρακτηριστεί χαρίεσσα η «Αύρα» όπως αυτή και η γύρω της φύση της Κάρτ ποστάλ. Η επιθαλάσσια κατασκευή του Λουκιανού Καρώνη, που τόσο πολύ αγαπήθηκε από τους συμπολίτες της Χαλκιδαϊκής μπέλ επόκ, του μυθικού Μεσοπολέμου. Προσοχή και στο απέναντι το Κρηπίδωμα! Λίγα λόγια γι’αυτό:  Υπάρχει σπανιότατη φωτογραφία, η θάλασσα να φτάνει στα σκαλοπάτια του σπιτιού με τ’αγάλματα. Όταν τον Απρίλη του 1941 οι Γερμανοί βομβαρδίζανε την πόλη, μια βόμβα έπεσε λίγο πιο κάτω. Οι συνέπειες μικρές. Πράσινος βράχος είχε χτυπηθεί. Όπως εκείνος του Κόκκινου Σπιτιού της Μέσα Παναγίτσας. Το Κρηπίδωμα – κι αυτό αρχιτεκτονημένο από τον Ποθητό Καμάρα, τον δημιουργό της «Παλίρροιας», του Μεγάρου Κότσικα- είναι όπως η περιγραφή  του Δημήτρη Διακομόπουλου.
«Το Κρηπίδωμα αναδείχθηκε σ’ αυτό δεύτερο μετά την γέφυρα σήμα κατατεθέν τούτης της πόλης, με την αφειδώλευτη φυσική προικοδοσία και σαν ευλογημένη πλατφόρμα περισυλλογής και ήρεμων περιπάτων. «Η πλώρη της πόλης δαρμένη από τα προαιώνια μελτέμια σε αταλάντευτη ρότα κατά τον Βόρειο Κόλπο»
 Η καρτ ποστάλ του 1946 «διασώζει» την πόλη –στο χαρτί- όπως ήταν σε κλίμακα ανθρώπινη. Εκτός του παραλιακού μετώπου, το ΑΒΕΝΑ, τη τότε Εθνική Τράπεζα και σήμερα Γ’ Δημοτικό Σχολείο, του Αναστασίου. Από εκεί, διακρίνεται η Μιαούλη, ανηφορίζοντας ως την περιοχή Καφενεδάκι –έχει ξεχαστεί το όνομά της. Αυτή, η Μιαούλη της Σουβάλας τώρα, το «πρόσωπό της» προς τη θάλασσα πανικοβάλει!
 Τα «ακρωτήρια» το Δυο (Δέλτα), το Κουρέντι, η Κακοκεφαλή (Φάρος) δίχως οικοδομές, σήμερα «βουλιάζουν» από αυτές. Και η ακτογραμμή ως την Έξω Παναγίτσα τότε γυμνή. Τα πλεούμενα πολλά! Καϊκια και βάρκες. Τα νερά «χαλασμένα». Στο μικρό ξεκούρασμα ανάμεσα στα δύο εξάωρα της ποταμίσιας θάλασσας ίσως. Η πόλη, στο τμήμα που «συλλαμβάνει» ο φακός, το πολύ διώροφες οικοδομές.
 Μετά δεκαετίες εγκατάλειψης η αντικαταστάτης της «Αύρας», τ’ «Αστέρια» έχουν εντυπωσιακά αναβαθμιστεί. Η υπόσχεση όμως ότι θα έφτανε το έργο να εξελιχθεί σε Κάννες, η Χαλκίδα, ούτε ως αστείο και τότε για τους λογικούς. Ήταν εκείνο που διαφημιζότανε και διαβεβαιωνότανε σε φέιγ βολάν που πλημμύριζαν τους Χαλκιδαίικους δρόμους. Η «Αύρα» ήταν κάτι το διαφορετικό. Τα καλοκαίρια συχνά, σημαντικές ορχήστρες προκαλούσαν συνωστισμό. Ο χώρος δεν ήταν μεγάλος και η πίστα χορού γεμάτη χορευτές και χορεύτριες οπωσδήποτε. Οι χοροί δεν ήταν δίκη αρκουδιάρηδων! Εσύ να βρίσκεσαι εδώ και η ντάμα σου …στο Μηχανοστάσιο!!!
 Η τότε χαρίεσσα πόλη καταποντίστηκε κάτω από την τερατομορφία των απρόσωπων πολυκατοικιών. Πανελλαδικό το φαινόμενο. Η Ελλάδα μεταπολεμικά, μεταπολιτευτικά, κυριαρχήθηκε και συνεχίζει στο να πορεύεται στο σκοτάδι της παρακμής, μαζί της η πόλη των Αβάντων. “

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *