Κείμενο: Αγγελική Μούντριχα
Επιμέλεια ανάρτησης: Κλαίρη Μπαράκου
Δεν ξέρω τι ακούγεται πιο οξύμωρο: ο τίτλος του έργου, γιατί σε ποιον δε ξενίζει η λέξη πετρόπουσα, ή ο καφές με τα ντολμαδάκια που ο σύλλογος «Τ’ αλωνάκι» πρόσφερε στο τέλος ως κέρασμα. Και για να μην αφήσω αυτή την ασάφεια να αιωρείται…στο τραπέζι με τον καφέ και τα ντολμαδάκια μετά από λίγα λεπτά εμφανίστηκε κρασί και τσίπουρο!
Ωστόσο η πρώτη αυτή αταίριαστη εικόνα στο μυαλό μου ήρθε ως πρόκληση. Ακόμα μια πρόκληση από τον σύλλογο, σκέφτηκα. Η ίδια πρόκληση που παρουσιάστηκε στην «Πετρόσουπα». Πόσο ανεκτικοί είμαστε στην αλλαγή και στο διαφορετικό; Πώς μπορούμε να αγκαλιάσουμε το κατά εμάς ξένο και αλλότριο; Και πόσα μπορούμε να καταφέρουμε αν ο καθένας μας προσφέρει με ό,τι μπορεί χωρίς να μένει αδιάφορος, κρυμμένος στο καβούκι του. 
Στην κατάμεστη από κόσμο αίθουσα το ζεστό σκηνικό από την Ελένη Μυλωνά σε συνεργασία με τη σκηνοθέτιδα, η ερμηνεία των μελών-ηθοποιών με τα γεμάτα φως πρόσωπά τους, η μουσική, ο χορός, τα τραγούδια χαρούμενα, διασκεδαστικά, παιχνιδιάρικα έδωσαν ένα δυνατό μήνυμα αισιοδοξίας που όλοι μας έχουμε ανάγκη.
Μια ακόμα πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση από την Τζοάννα Σταματίου, που μουσικά επένδυσε η Χρύσα Βρακά και που για ακόμα μια φορά, όπως τόνισε ο Δημήτρης Λιανοστάθης κατάφερε να μεταμορφώσει την αίθουσα χορού του συλλόγου σε κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό!