Κείμενο: Αναστασία Τσαλκιτζή
Επιμέλεια ανάρτησης:Κλαίρη Μπαράκου
Δείκτες του ρολογιού σιωπηλοί, ξυπνητήρι ενεργό κι αφήνομαι στην αγκαλιά του Μορφέα. Ύπνος βαθύς δίχως όνειρα, μέχρι τη στιγμή που η παράσταση της Πετρόσουπας σηκώνει αυλαία.
Μια φορά κι έναν καιρό……. πόσο παράξενο! Η φράση που ξεκινούν τα παραμύθια στην ψυχική και σωματική μου ηρεμία; Μάλλον σε λίγο θα εμφανιστούν κι οι μαθητές μου.
Μια φορά κι έναν καιρό…… Αχ, ένα μουσικό κουτί με μια γοητευτική μπαλαρίνα! Α! Κινείται, βγήκε από το κουτί κι ακουμπά τις χρωματιστές αγαλματένιες ανθρώπινες φιγούρες κι εκείνες ζωντανεύουν, κινούνται, μα είναι τόσο παράξενες! Περπατούν βιαστικά ανάμεσα σ’ άχρωμα άοσμα κιβώτια, αποφεύγοντας τη βλεμματική και σωματική επαφή. Σταματούν μεταφέρουν τα κουτιά κι εκείνα, τώρα, είναι τόσο διαφορετικά.
Τοποθετούνται προσεκτικά κι ένα χωριό παραμυθένιο κάνει την εμφάνισή του, με τις αμίλητες, αγέλαστες φιγούρες να κρύβονται στα σπίτια τους. Γοητευτικό μα δίχως συναισθήματα, δίχως ζωή, δίχως ανάσα μέχρι τη στιγμή που κάποιοι επέλεξαν να αλλάξουν την καθημερινότητά τους, μέχρι τη στιγμή που κάποιοι επέλεξαν να σκορπίσουν τη σπίθα της αγάπης.
Κι εκείνη η σπίθα έγινε φωτιά που στο πέρασμά της έσβησε την αδιαφορία, διέγραψε την αδράνεια, απέκλεισε την απάθεια και την απραξία. Κι εκείνη η σπίθα που έγινε φωτιά φέροντας την αλλαγή, δημιούργησε έναν κόσμο που καθένας από μας έχει την αίσθηση του «ανήκειν».
Ντρινννν επίμονος δυνατός διακόπτει την παράσταση του ονείρου. Κι αν κάποιοι πιστέψατε πως η Πετρόσουπα ήταν το όνειρό μου, θα σας πω πως η Πετρόσουπα ήταν το «όνειρο” της ερασιτεχνικής θεατρικής ομάδας του συλλόγου του Αλωνακίου που κατόρθωσε μετατρέποντας σε μουσικοκινητικό παιχνίδι το παραμύθι του συγγραφέα MUTH J. JON να περάσει στον κόσμο τόσο δυνατά μηνύματα.
Σας ευχαριστούμε